Vergezicht

Ik heb een nieuwe bril.
Hij lijkt op de vorige, degene die stuk was en toen weer min of meer gemaakt, dus het valt niet op. Niet voor buitenstaanders. Maar voor mij, achter deze nieuwe brillenglazen, gaat een hele nieuwe wereld open. Gebouwen hebben scherpe kantjes, bussen een bestemming en reclame-borden tekst.
In plaats van mijn ogen tot spleetjes te knijpen om de kleine lettertjes van de wereld te lezen, houd ik ze wijd open. Als ik wil, kan ik scherp zien tot het einde van de straat.
Ik knijp mezelf geregeld in de arm. Was het ver kijken zowaar verleerd.

Eindejaarslijstje

2004 in enige woorden.
TV: The office - Radio: Het salon, zondagmorgen op Radio 1 - Boek: 56 kilometer van Bart Moeyaert - Film: Lost in translation - Cd: Lost in translation - Plek: Lönneberga - Stap: Kinderjury - Nieuwe ogen: Meisje met de parel van Vermeer - Overwinning: roltrappen gaan een klein beetje beter (soms) - Drankje: druivensap - Uit eten: De Fabels op 1 februari - Mooiste woord: lichtekooi - Meer boeken: Meisje met de parel van Tracy Chevalier, Life of Pi van Yann Martel, Negen open armen van Benny Lindelauf en Dani Bennoni van Bart Moeyaert - Titel: Eternal sunshine of the spotless mind - Lied: Swedish designer drugs van Daan

Wens

Een prettig Kerstfeest aan u allen.

Serious injury

Een gloednieuw toetsenbord, met volgende waarschuwing:

WARNING: Some experts believe that the use of any keyboard may cause serious injury.

En zo zal dit nieuwe toetsenbord nooit gebruikt worden zonder in mijn achterhoofd het beeld van vechtende kantoorsmurfen. Ik zie mannen in pakken die elkaar met qwerty's en azerty's te lijf gaan, vrouwen met opgestoken haar die met behulp van elastiekjes lettertjes in elkaars ogen schieten.

Geloof

Ik maak kersthartjes met de naaimachine, stof, touw en kussenvulsel. In totaal veertien, maar dat merk ik pas wanneer mijn moeder blijft herhalen dat 'ik er dertien mee heb.' Ik had er eentje achtergelaten bij wijze van cadeautje, maar dat mocht niet zijn.
'Je hebt er dertien!'
'Ja. Eén voor jullie.'
'Maar je hebt er dertien!' En ze stopt me nummer veertien in handen.
Ik moet er een beetje van zuchten, en er ook om lachen, maar eigenlijk heeft ze gelijk. Natuurlijk. Ik stop nooit op pagina dertien in een boek, of net vóór of ergens halverwege het dertiende hoofdstuk. Hoe kon ik dat zomaar vergeten. Dertien brengt ongeluk. Veertien daarentegen is een goed getal.

Stuk

Mijn bril is stuk.
Het was zondagavond, iets na zeven, ik stapte in de auto en stootte mijn hoofd. Nee, stootte mijn bril. Waarop er plots nog maar één helft aan mijn oor bengelde.
Dus draag ik nu mijn oude bril weer, met oude glazen. Met deze glazen stopt de wereld op pakweg een meter van me af. Alles wat verder weg gebeurt, gebeurt in een waas van vlekken. Ik word op slag uitgesloten van de wijde wereld van twee stappen verder. Met mijn oude bril kijk ik naar mezelf. Letterlijk en figuurlijk, want de glazen spiegelen meer dan de glazen die ik gewoon ben. Ik kijk mezelf geregeld in de ogen.

Maar over naar de orde van de dag.
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal begint.
Mijn lief doet mee - controleert of er genoeg inkt in zijn vulpen zit en herschikt de zetels. Ik doe niet mee. Ik vraag aan mijn lief of je 'dictee' wel echt als 'dictee' spelt. Hij zucht en ik lach. Heerlijk, dat Dictee.

Het grote avontuur

'Waarom moeten wij ook zo verdomd geëngageerd zijn,' zucht C. en ze ploft neer.
Het is zaterdagmorgen, tien over acht, en we zitten met veel slaap in onze ogen op de trein. We gaan naar Antwerpen, leren hoe we kinderboeken kunnen beoordelen.
Het wordt geen moeilijke les, maar één die bruist en zin geeft in nog en meer. In Boon bijvoorbeeld, Astrid Lingren en Sjoerd Kuyper. Of in Het beetje ware verhaal van Cedar B. Hartley van Martine Murray - 'Als je de wereld geen vragen stelt kom je er nooit achter waar de regenboog begint.'
Na afloop elleboog ik me doorheen de kerstshoppende massa's terug richting station. Ik stap op het ritme van hippe winkels - mijn soundtrack bij deze middag. Om niet te vroeg te zijn gluur ik binnen bij de Zara, besprenkel me in The Body Shop met White Musk ('Limited Edition', de gewone is beter) en zoek bij Hunkemöller naar een warme pyjamabroek.
Op het station zou ik mijn lief kussen, daarna naar Brussel gaan en 's avonds weer naar mijn lief. Uiteindelijk gaan we samen naar Lier. Het grote avontuur tegemoet.
Kijken naar de Zimmertoren.

Winter (2)

Na drie dagen hoofdpijn, keelpijn en hoestbuien uit het diepste van mijn wezen, begint vandaag mijn neus te kriebelen. Ik begin te niezen en voorzichtig te snotteren.
De zakdoeken liggen klaar.

Work in progess

Ik werk aan iets. Mijn hoofd staat naar schrijven, lezen en weer schrijven. Maar over een kwartier komt mijn lief thuis, en er moeten nog boodschappen gedaan worden, en eten gemaakt.

Hoofden uit de mist

Ik zit gehuld in een wolk van Moonflower, in een pyjama van flanel en een vest van pure schapenwol te lezen. Naast mij een bodem thee en op een bordje een chocolade clown die Sinterklaas meebracht. Ik lees Hoofden uit de mist van Sjoerd Kuyper.
Eerst zou ik lezen in Fluwelen begeerte van Sarah Waters, dat ik vanmorgen tussen tien en elf tijdens het sorteren onderschept heb. Tipping the velvet, het Victoriaanse lesbo-epos dat we vorig jaar op het filmfestival zagen, bleek zowaar een boek te zijn. En omdat de sfeer van de film nog stevig in mijn hoofd hangt, zou ik nu het boek lezen. Ik ben begonnen tijdens mijn middagpauze, blindelings in een croque monsieur prikkend, op dit moment zijn Nan en Kitty net aangekomen in Londen. Ik vind het heerlijk.
Maar toen begon mijn lief over de Augustpris in Zweden en alle meesterwerken die daarmee gepaard gaan. We begonnen de desbetreffende meesterwerken zelfs uit de kast te halen. Van alleen al het kijken naar pakweg Berömda män som varit i Sunne van Göran Tunström word ik aangenaam blij. Ik schrijf bijna 'gelukkig' - maar dat is zo'n zwaarbeladen woord. Daar moet ik vooralsnog zuinig op zijn. Wat ik zeggen wil: wat een schitterend boek. Fluwelen begeerte is weliswaar heerlijk om in te verdwalen, maar naar alle waarschijnlijkheid word ik er over een jaar of vier niet meer aangenaam blij van - alleen al die titel!
Dus nam ik Hoofden uit de mist uit mijn tas. Sjoerd Kuyper, die tot vorige week nog ietwat verloren liep in de k, staat voortaan stevig zichzelf te zijn, dicht in de buurt van Kuijer. Ik maak voortdurend mental notes, grijp als het echt niet anders kan naar post-it'jes, verlang naar een stevig potlood. Een zinloos verlangen, want dit boek is van de bib. Dus zeg ik tegen mijn lief dat het voor mij onder de kerstboom mag.
Wie weet.

Winter

De huid van mijn handen is zo droog dat ze hier en daar barst. Pas wanneer mijn knokkels zijn als schuurpapier, haal ik de tube handcrème van stal.
Ik heb de winter onder de leden.

Gnothi seauton

Gelezen: mensen met roltrapangst hebben naar alle waarschijnlijkheid ook moeite met op het juiste moment een drukke straat over te steken.
Wham. Bham.
Welkom tot mij.
Ik ben een twijfelaar.
Meer confronterend zelfinzicht: dankzij de test in Libelle staat het nu vast dat ik behalve een twijfelaar, ook een onverbeterlijk uitsteller ben.
Ik geloof dat die twee eigenschappen niet mooi staan op een cv.
Hou het stil, dus.

Snapshot

De KJV-tekeningen hangen op een speciaal prikbord.
Twee meisjes willen zich inschrijven voor Eurosong For Kids.
Eén computer hapert.
De nieuwe Bracke is binnen. Ik neem hem mee. Mijn tenen krullen bij voorbaat, maar ik neem hem mee.