Een dag

Het is rustig op het werk, dus knutsel ik bijna de hele dag aan een mini-boekje met boekentips. Wanneer het bijna vijf uur is en het eerste exemplaar in mijn handen ligt, blijkt er toch iets mis met de volgorde van de pagina's. (Grrr!) Ik geef het op, sluit af, drink water, bespreek mijn naderende verhuis met een collega, ga naar het toilet en bekijk de nieuwe bibliothecaire meubels nog een keer. Bedenk nog eens dat vrijdagmiddagen niet aan mij besteed zijn.
Wanneer het vijf uur is en ik weer buiten sta, bel ik mijn lief en doe net geen vreugdedansje. Ik stap van de bus bij het station en kijk of ze Het naakte schrijven hebben bij de Limerick. Nee. Dan ga ik morgen ga ik naar de Fnac.
En naar de schoenwinkel.
En naar de bank.
Nu ben ik thuis en ga ik geen eten kopen. Dan hebben we straks niets in huis en moeten we wel uit eten.

Honger!

Oh oh oh, wat heb ik een honger!
Ik ging net voor een experiment: omdat ik van horen zeggen heb dat je van gebakken gerookt spek kanker krijgt, heb ik het rauwe spek pardoes bovenop de nog even rauwe courgette en champignongs gekieperd. Ik ben benieuwd. En oh oh oh, wat heb ik een honger!

Rainy day

Ik krijg een lift naar huis in de sportkar van A. en J., mijn bril en haren druppen van de vijf meter tot de voordeur, maar nu zijn er köttbullar med lingon och potatismos, en straks is er keuze uit tig dvd's en evenveel boeken.

Vaststelling

Onze bovenbuur heeft zich een gitaar aangeschaft.

Onrust

Afgelopen weekend las ik Onrust in Zar-Nak van Luc Embrechts. Het heeft mij alle lust tot lezen ontnomen. Dat overkomt mij vaker - dat een boek mij alle lust tot lezen ontneemt. Na Het tunnelkind van Sonya Hartnett bijvoorbeeld had ik er ook last van, zij het om geheel andere redenen. Ik zag niet in hoe een boek Het tunnelkind zou kunnen overklassen. Elk boek dat ik zou lezen, zou per definitie minder sterk zijn, minder sfeervol, minder knap. Onrust in Zar-Nak is een heel ander verhaal. Maar laat ik er zo weinig mogelijk woorden aan vuil maken en besluiten voortaan te kiezen voor mijn gemoedsrust als ik na pakweg de helft van een boek merk dat het niet deugt.
Dat ik het dan terzijde leg en verder vergeet.

Habemus papam

Broeders en zusters.
Toen het 6-uur journaal op de radio begon, pruttelde naast mij Jamie Oliver's soort van bolognaisesaus en stond ik tot aan mijn ellebogen in het afwaswater. Er zou opperste verwarring heersen op het Sint-Pietersplein, er was rook maar het was niet helemaal duidelijk of die zwart dan wel wit was. Het leek nog het meest op grijs.
Jaja, dacht ik. Zal wel. Een nieuwe paus. Na één dag zeker. Er is niet eens klokkengelui. Naïef gejuich van naïeve gelovigen. Wie gaat er nu trouwens op een plein staan koukleumen tijdens een conclaaf dat dagen en dagen kan duren. Er zijn belangrijker zaken in dit leven.
De afwas bijvoorbeeld.
En warm avondeten.
Maar toen bleek de rook wel degelijk wit en begonnen de klokken te luiden. Toen zette ik de radio af en de tv aan en belde naar mijn lief die ergens tussen Gent en de basiliek van Koekelberg op een bus zat te wachten. Als er geschiedenis geschreven wordt, wil je daar bij zijn, ook in een bushokje.
Ik heb het allemaal gehoord en gezien, het hele extra journaal op tv lang. Met een bord spaghetti op schoot moest ik lachen toen die kerel de nieuwe paus aankondigde (stijf van de zenuwen, neem ik aan) en toen de fameuze Benedictus XVI glunderend ten tonele verscheen.
Ergens tussen twee happen vroeg ik me af waar the hell ik mee bezig was. Zo breed glimlachen, zo bijna tranen in mijn ogen krijgen. Ik leek wel zo'n naïeve gelovige die al sinds gisteren stond te koukleumen op het Sint-Pietersplein.

Dè ies jong

'Herken ik daar een Limburgs accent?' vroeg de man.
Eh, ja. We bleken Limburgers onder elkaar en dan val ik door de mand; de man was van Hasselt, ik meer van het noorden. Ik word niet vaak aangesproken op mijn accent, al schijnt het dat ik begin te zingen wanneer ik met Stijn praat. Limburgers onder elkaar.
Mijn thuis ligt op twee uur treinen van hier, de afstand laat zich meten in accenten. Iets over de helft hoor ik dat ik bijna thuis ben. Er is een tijd geweest dat ik het niet wou horen, omdat het zo lelijk was, dat ik met mijn oren vol stopte met was en alleen nog maar heel hard naar buiten keek.
Die tijd is voorbij. Nu ik mijn rolpatronen gevonden heb, begin ik na Antwerpen Berchem als vanzelf breed te glimlachen en haal ik mijn eigen vetste klanken boven. Voor al wie het horen wil.
Want Petriek en Jehan en Tom Boonen en ik, wij zijn van dezelfde kanten.
Dè ies jong.

Tom Boonen

...for pope!

Net echt

Mijn lief die met een flesje bier in de hand naar het voetbal kijkt.

Zondagmiddag, 6 uur

Mijn vakantie is bijna gedaan.
En Tom Boonen heeft weer een koers gewonnen.

Verhuis

Vanaf mei: de groeten met zicht op de Leie.
We verhuizen. We hebben een verhuislift nodig en meubels. We krijgen parket in de woonkamer, een gloednieuwe keuken, een bad in de badkamer, twee slaapkamers en ramen die open kunnen. In ruil kunnen we niet op vakantie dit jaar en is het uit met buiten op de stoep peperkoek of tonijnpasta eten.
We moeten nog even wennen aan het idee. Op een terras bijvoorbeeld, met een koud drankje in de hand.