Moeilijk

Maak ik couscous-salade met gehaktballen, pasta-salade met gehaktballen of neem ik de kant-en-klare pasta met ricotta en basilicum met gehaktballen?

How to write a blog-buster

Uitgelezen

Het signalement (want zo heet dat daar) van Phara de Aguirre was Het boek der omhelzingen van Eduardo Galeano en meteen van bij de gereciteerde achterflap was het goed raak tussen mij en die Galeano:

Schrijven is voor mij een manier om anderen te omhelzen - en eigenlijk ook om door anderen omhelsd te worden. Als ik schrijf, geef ik me, raak ik anderen aan. De woorden zijn de armen van de omhelzing.

Eén van de eerste dingen die ik vandaag op mijn werk doe, is dit boek zoeken. Het blijkt te bestaan uit korte stukjes die vaak uitlopen op een pointe. Het gaat over kunst en liefde, televisie en vervreemding, honger en tijd - kortom: de dingen des levens - en telkens wordt een argeloze anecdote een soort van wijsheid, een slim idee, een inzicht. Ik kan me voorstellen dat ik dit niet in één keer kan uitlezen, wegens te veel te mooie woorden op een rij. Zoals ik dat heb met de dikke Toon Tellegens. Een snoepje is lekker, maar eet een hele zak in één keer leeg en je krijgt gegarandeerd buikpijn.
Het boek der omhelzingen blijkt ideaal voer voor op het nachtkastje. Om 's avonds voor het slapengaan nog even in 't eigen hart kijken, en om dan mijmerend in slaap te vallen. Of net niet. Zoiets zei Phara de Aguirre ook al, gisteren. Ze had gelijk.

Moet ik nog zeggen dat het een succes was, gisteren. Op het programma stonden Los van Tom Naegels, De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón en Hoe ik nu leef van Meg Rosoff. Voor wie het nog niet in de gaten had: mijn leesleven is redelijk begrensd, de zogenaamde literatuur voor volwassenen wil weleens ongelezen op het nachtkastje blijven liggen. Maar sinds gisteren kan ik tenminste meepraten over De schaduw van de wind, 'Het is een beetje een dvd box, maar dan van papier.', of over Los, 'De zwakte zit in de sterkte: de mix van rake observaties, essay en persoonlijke beleving zijn interessant, maar verzwakken het geheel ook.' -ahum-
Het ware genot zat 'em gisteravond natuurlijk in het luisteren naar degelijke gesprekken over de schone letteren, volledig mee te gaan in voor en tegens zonder ook maar één letter van de boeken in kwestie gelezen te hebben. En hoeveel argumenten tegen een boek ook kreeg, ik kreeg vooral zin het zelf uit te zoeken. Hoe zit dat nu echt met die Schaduw van de wind? En precies zo moet het zijn. Precies zo moet je over boeken praten. Het ware woord is het woord dat doet hongeren.
(Zou ik ooit zo kunnen praten over boeken? Of schrijven? Als ik later groot ben word ik Anna Luyten, maar met de cool van Bent van Looy. Maar laat mij voorlopig mijn zolderkamer, veilig achter een scherm en met de olifantenhuid van een schuilnaam.)

Nu, om het af te leren, nog eentje van Galeano - onder 'De functie van de lezer 1', over hoe boeken een leven lang mee kunnen gaan:

Lucía heeft dat boek niet herlezen. Zij zou het niet meer herkennen. Het is zo in haar gegroeid, dat het nu een ander boek is, dat het nu haar boek is. (p. 11)

Eduardo Galeano Het boek der omhelzingen. Van Gennep, 1991.

Weg

Ik ga naar Uitgelezen. De laatste aflevering van het seizoen. Ik neem mijn fiets en ik ben weg, helemaal alleen, en als ik laat terug ben (misschien word ik onderweg ontvoerd door een knappe prins op een blinkend stalen ros, je weet nooit) dan bel ik morgen naar mijn werk. Dan kom ik later. Ik ga naar Uitgelezen.

The day after

Gisteren passeerden er tijdens het Boekenfeest bijna 2000 kinderen, maar wanneer ik vandaag aankom op mijn werk is daar geen kruimel meer van te zien. Alsof er niets gebeurd is.
Surreëel bijna. En ook helemaal niet leuk, want zelf loop ik nog rond met hoofd vol feest.

Mooi

Soms mag ik deel uitmaken aan iets waardoor ik weer weet waar ik mee bezig ben.
Of heb ik een gesprek waar ik een paar dagen mee verder kan.
Of zegt iemand een paar woorden die ik voorzichtig maar vastberaden warm houd onder mijn theemuts.
Dat is mooi.

Kabel tv

Nu we kabel tv hebben, is mijn gezichtsveld aanzienlijk verruimd. Vooral Vitaya doet het goed (tot grote ergernis van mijn huisgenoot): Amerikaanse families die in een huis vol clutter leven en een diepe, persoonlijke band hebben met hun kopieermachine, Debbie Travis die een houten plank van niks doet lijken op een stuk blinkend marmer. Twee Britse vrouwen die lessen geven in het kleden; gisteren hadden ze het over het probleem van korte, stevige benen en big bottoms.
Blijkt dat de helft van mijn garderobe de deur uit moet.
Mijn korte jasje bijvoorbeeld, dat maakt mijn big bottom twee keer zo big. Mijn flower power rok: idem. Mijn fijne jas heeft dan wel de juiste lengte, maar is niet getailleerd - een doodzonde. Verder moet ik op zoek naar schoenen met een stevige hak en een open hiel en enkel, zodat mijn korte, stevige benen kunnen doorlopen tot in mijn tenen. En dat is allemaal zonder mijn flobberbuik gerekend - die komt de volgende keer aan bod.
Het is wat, kabel tv.

Omloop Het Volk (2)

Omdat wij nog foto's nemen op de artisanale manier, bij deze een late maar sfeervolle terugblik op de Omloop Het Volk: Tom Boonen 1, 2 en 3.

In de stripwinkel

Mijn nieuwe weg naar huis is nog nieuw. Ik vergaap me aan de eenden (mannetjes en vrouwtjes, vliegend en landend, op het pad, in het water) en aan de etalages. Alles is nog nieuw.
Op weg naar huis ga ik plots bij de stripwinkel binnen en dat terwijl ik van plan was bij de tweedehands boekenwinkel even verderop binnen te gaan. In de stripwinkel piept het alarm omdat ik opgeladen bibliotheekboeken in mijn tas heb zitten (tja), ik mag mijn tas achter de kassa laten staan. Dat geeft welgekome ademruimte, ook, zo'n schouder zonder tas.
Over strips weet ik niets, laat dat duidelijk zijn. Ik geraak niet veel verder dan Suske en Wiske (bah), Jommeke (lekker voor op het toilet) en Spekkie Big. Spekkie Big vind ik geweldig. Verder heb ik iets van de Samber-reeks gelezen en iets van Neil Gaiman. Mijn broer is een liefhebber van het genre en slaat mij geregeld met ronkende namen om de oren ('die ga je zeker goed vinden'), maar meestal vergeet ik die ronkende namen even zo snel weer. Vandaag ga ik op zoek naar een naam die wel onthouden heb: laatst las ik dat Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau van ene Seth zeer de moeite waard zou zijn. Maar omdat ik helemaal niets over strips en stripwinkels weet, vind ik niet het terug. Staan die dingen op titel, op reeks of op auteur gerangschikt?
Ik ga naar de tijdschriftenafdeling en koop de Humo en een Twix. De mevrouw aan de kassa die mijn tas in bewaring hield, vraagt of ik iets zocht. Wanneer ik zeg wat ik zocht, schieten woorden haar te kort. Wat een pracht van een strip, zo..!, zo..! En met niets te vergelijken. En dat ze hem wel even gaat halen. Maar toen bleek hij weg, hij zou vast weer binnenkomen, woensdag of vrijdag, en dan moet ik hem zoeken op de groene tafel. Ze roept er een collega bij, die weet dat hij niks niet binnenkomt woensdag of vrijdag want Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau is volledig uitverkocht.
Zowaar teleurgesteld neem ik mijn tas achter de piepdingen weer aan.
Tegen 7 juni moet mijn gereserveerde exemplaar van de bib binnen komen.

Als u gelooft dat strips geen complexe, gelaagde emoties kunnen weergeven, is dit het boek dat u aan het twijfelen zou kunnen brengen.

Eurovisiesongfestival

Zaterdag is het Eurovisiesongfestival zie ik.
Wat goed dat ik in de programmagids kijk, of ik had het niet geweten. En dat terwijl het Eurovisiesongfestival een van dé gebeurtenissen van het jaar is.
Verder ligt die opwarmlasagne op mijn maag en ben ik moe.

Stoofvlees

Omdat we het vergeten waren (nieuwe email-adressen, summer school programma, Steel magnolias), blijven we nu tot 2 uur am kijken hoe het stoofvlees pruttelt.
Met een trappist voor hem, en een glas porto voor haar.

Nu

Ik zit al een tijdje te treuzelen. Vrijdag verhuizen we (vrijdag verhuizen we!) en hoewel ik het liefst gisteren al in ons nieuwe appartement ga wonen, lukt het met pakken niet zo goed. Waar begin ik mee?
Dingen die we niet dringend nodig hebben.
Vazen, potjes, dingetjes die je eigenlijk nooit nodig hebt.
Bakgerief. Want eerlijk, die brownies zitten er niet in vóór vrijdag.
Kaders en foto's en kaartjes.
Kerstballen en -slingers.
Boeken.
Ik ga nu inpakken.
Hup!