Dit even tussendoor

Tegenwoordig ben ik voor series. Elke dag een shot Sex and the City (afkicken in het weekend), in het weekend Green Wing en op maandag - ok toegegeven: ik doe mee - Lost.

Het beste moet nog komen

Maandagmorgen, 9.30u, ik poets mijn tanden en hijs me tegelijk in mijn jas. Op de radio vertelt Bart Moeyaert over het geluk op maandagmorgen om half tien bij Friedl Lesage te kunnen zitten vertellen over zichzelf.
Ik poets mijn tanden, rits mijn jas dicht, knoop mijn schoenen, haast me naar mijn fiets.
Een nieuwe werkweek.

Elisa heeft er even genoeg van

Ik werd overspannen. Mijn werkweek leek al weken bezig, er kwam geen eind aan, de dagen die ik moest aftellen tot er een weekend kwam waren er veel te veel en dan was een weekend nog geen weekend. Ik stond zuchtend op en ging zuchtend slapen. Dus keek ik eens goed naar mijn verlofkaart. Ik heb twee verlofkaarten, wat niet wil zeggen dat ik dubbel zoveel verlof heb, en het jaar loopt op zijn eind dus dat was puzzelen. Daarna heb ik nog een dag of wat lopen twijfelen. Een dag verlof nu is een dag verlof minder in de toekomst. Maar ik moet er moe uitgezien hebben, en bijna overspannen, want mijn collega zei: 'Neem jij maar een snipperdag volgende week.'
Nu werk ik nog één dag en dan ben ik thuis. Drie dagen. Drie hele dagen. Dat is één lang weekend.
Sinds mijn verlofkaart binnen en goedgekeurd is, vliegen de uren, vliegen dagen. Ik kan de tel amper nog bijhouden. Dat er na het lange weekend weer een week zonder eind komt, laat ik niet aan mijn koude kleren komen.
Ik zal er klaar voor zijn.

EFIT

Vandaag was het geen Ett foto i timmen-dag, maar: de luxe ontbijtzaak had mooie, oude deurstijlen en de treurwilgen aan het water pasten wonderwel bij een vroege zondagmiddag. En waar een mens geen foto van kan nemen: de smaak van te veel mayonaise op die laatste drie frieten en de wind door je haren wanneer je in volle vaart de Plateaustraat naar beneden fietst, met een hoofd vol Poupées russes, het avondlicht tegemoet.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

opstaan

werk

werk

werk

naar huis

avondeten

op de zetel

douche

slapen

Meer 14 september via Ett foto i timmen.

Desperate housewives

I'm a Susan.

Deadline (2)

Ik blijf volhouden dat het wel gaat, Dinokoeken eten bij warm weer. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet: voor je het weet hangen je handen, je kleren en je papieren vol chocolade.

Deadline

Om mezelf aan de gang te krijgen - er moet een deadline gehaald worden - heb ik chips nodig. Chips en een kop sterke thee. De kop staat naast me te dampen en ik weet dat er nog een half pak zoute Pringles van een goedkoop merk in de kast ligt.
Lag.
Een minuut geleden heeft mijn lief het hele halve pak in zijn eentje opgegeten.
We zeggen dat we straks naar de nachtwinkel gaan, voorlopig doe ik met thee alleen. Maar dat is niet hetzelfde. Dus als dat met die deadline niet helemaal lukt, dan zal het niet aan mij gelegen hebben.

Een stand van zaken

Na het werk kopen we een puntzak knopen (59 stuks) bij de Veritas. We halen een grote zak koekjes bij de Turk en eten lam met appelthee toe bij een andere Turk. Weer thuis luisteren we naar Doj Doj op de Zweedse radio.

Pesguard insect killer

Aan de mevrouw die mij vanmorgen zo nodig persoonlijk moest vernederen omdat ik niet op haar eisen in wou gaan: ne welgemeende.
Aan de muggen in en rond ons huis: ook ne welgemeende.
Ik heb voortaan een spuitbus.

Marja

Ik roep doorgaans graag dat het niet de inhoud, maar de vorm is die literatuur tot literatuur maakt. Alles is al gezegd, het is de manier waarop die telt. De toon, de stem, de stijl. Het perspectief, de taal, de kleur, de sfeer.
Marja van Lies Bate is niet helemaal zuiver van taal. Sommige zinnen staan stijf van de schrijftaal. De verteller is me te alwetend en bij tijden te uitleggerig. Er wordt gesmeten met voetnoten.
Maar zie me hier zitten.
Ze heeft me aan mijn haren meegetrokken, Lies Bate, recht het Duitsland van de Tweede Wereldoorlog in. Ze vertelt over nazi-Duitsland en over het Vlaamse meisje Marja. Ze nuanceert en nuanceert de nuance, waardoor je alle greep verliest op wat oorlog is, wat het kwade is en wat het goede.
Zie me hier zitten. De laatste zinnen hameren in mijn hoofd, en ik hoop, hoop hoop hoop, dat ze asjeblieft later toch wel zullen trouwen, Marja en Nesten.

Lies Bate Marja. Davidsfonds/Infodok, 2005.

Dokter Glas

De sterrenhemel is afgezakt tot een louter decoratieve functie.
Hjalmar Söderberg Dokter glas (p. 84)

Moe en slechtgezind

Ik ben moe.
De ene helft van de week heb ik wakker gelegen van de muggen en (dus) de jeuk. Mijn collega's bekijken de beten op mijn armen en benen en schudden hun hoofd. En dan hebben ze nog niet eens mijn bovenbenen gezien. De andere helft van de week heb ik wakker gelegen omdat ik niet kon slapen en pijn had in mijn rug. Ik heb liggen staren naar het opgelichte deurgat, liggen luisteren naar hoe mijn lief slaapt. Midden in de week heb ik mij twee uur overslapen, het was de schuld van de wekker, maar ik kwam drie uur te laat op mijn werk. Nu is het vrijdagavond, ik wil honderdduizend dingen doen waaronder volstrekt niets, en ik ben moe.
Moe en slechtgezind. Dat laatste spreekt voor zich.