En dit is Heidi

Dit is Louis

Pril

In één vloeiende beweging word ik een prille twintiger genoemd, blijk ik te jong om de tv-tune van Tita Tovenaar te kunnen meezingen, hoor ik een verhaal over bruisende vijfentwintigjarigen en doe ik onbeschaamd alsof ik tot die categorie behoor.
Ik zal moeten werken tot mijn vijfentachtigste, maar ik ben jong, dus ik geloof nog dat het werk zal zijn dat ik graag doe. Kinderen kunnen nog. Het grote geld kan nog komen. Trouwen doen we ooit nog wel een keer en die poes komt samen met het eigen huis. De keuze tussen de stad en de boerenbuiten kan rustig uitgesteld worden en auto rijden leer ik nog wel eens opnieuw. Een wonderkind kan ik niet meer worden, een gevierd schrijfster nog wel. En wie weet word ik ooit nog eens de sociale assertieveling die op haar trouwdag op de tafels danst.
Over twee maanden word ik zevenentwintig. Dàt wordt moeilijk.

Naaitechnieken

# Of het een kerstkado zal worden, weet ik nog niet, maar deze ga ik maken (via Camilla Engman). Maar in andere kleuren. En zonder hartje op zijn/haar buik. En misschien met knopen in plaats van ogen (the horror). En dat die zogenaamde 'blanket stitch' bij ons een festonsteek is weet ik nu ook. Hoe ik hem maak bijna.

# Ik loop dan wel te glimmen dat het eindelijk herfst is en blablabla, maar door de ijskoude striemende regen naar huis fietsen zonder regenjas is geen lolletje. Gelukkig is Eastpack een goed merk en is het bibboek met naaitechnieken droog gebleven.

Link

Via The small object: geweldige collage-poppetjes bij Ana Ventura.

Lunchpauze

Ik zat te bedenken dat ik misschien iets te veel lunchte in het Leescafé, toen hij aan het tafeltje voor me kwam zitten. Hij moet Spaans geweest zijn, of Italiaans, en bestelde in gebroken Nederlands een crocque met groentjes en plat water. Het water was van Gerolsteiner en kwam in een wijnglas. De nootjes erbij liet hij liggen. Hij las de Herald Tribune. Rookte Lucky Strike. Als ik zou roken, zou dat mijn merk zijn. (Iets waar mijn lief en ik aan de kassa van menig warenhuis grote discussies over voeren.)
Ik las mijn Carnet de Voyage, gluurde af en toe over de pagina's heen naar hem. Hij zette zijn bril af om te eten.
Ik denk dat hij door had dat ik hem bekeek.
Ik wist dat ik nooit een gesprek zou beginnen.

I'll never grow so old and flabby

Van die ene keer bij Hans Otten in de Top 30, over die ene decemberavond in Malmö (met köttbullar en rijst en veel winterse melancholie), tot vandaag. Met veel vreugde herondekt: The Beautiful South.

I'll never grow so old and flabby
That could never be
Don't marry her, have me

Stille brief

Ik schrik wanneer ik Stille brieven van Ed Franck open. De schutbladen zijn helemaal vergeeld. De gedichten zelf zijn oude vrienden. De zinnen volgen als vanzelfsprekend op elkaar. Het ritme gaat vanzelf.
De gedichten van toen neem ik mee, al jaren en jaren. Soms vraag ik me af hoe verontrustend het is dat de collectie amper nog aangevuld wordt - een mens kan geen levenlang veertien blijven.
Of is het alleen een kwestie van vergelen.

Avonturen in de Delhaize

Bij gebrek aan goedkoper en beter een paar veel te dure poetshandschoenen, merk Vileda, gekocht. Ze blijken te klein, en wanneer ik ze met veel moeite aan en weer uit heb, blijven mijn handen nog een poos natintelen. Lekker ruiken doen ze wel.
Gelukkig maar.

De Campo Santo op zondagmiddag

De ledigheid

De bus naar de boekenbeurs was klaar voor vertrek. Ik dacht: ik stap in en ik koop de hele dag onbeschaamd veel boeken. Tot ik de massa zag die op dezelfde bus wou stappen, en beter wist.
Dus ben ik gewoon lui vandaag. Na een vroege treinrit naar huis, een fietstochtje en een bezoek aan de krantenboer en de bakker hield de dag halt.
Nu heb ik een grote sjaal om mijn schouders, wordt het weer bijna donker en moet ik eigenlijk nog langs de bank.

1933

'You make my day', zegt de man, geboren in '33. Hij werpt mij een kushandje toe en tikt bij wijze van groet nog eens op zijn hoed.
Van zijn soort maken ze er te weinig, vandaag de dag.

Na een week

Na een week platte rust, veel lezen en veel en ongezond eten, moet ik morgen weer aan het werk. Ik weet nog niet of ik er zin in heb.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Fyfan: EFIT vergeten.
Geen foto's van hoe de stad en het water blinken onder de herfstzon en hoe ik er op mijn fiets doorpeddel. Geen foto's van de holle vergaderzaal tijdens de bijeenkomst van de Kinderjury, groep 4.2, en geen foto van de kop thee met het tijdschrift aan het wankele tafeltje. Deze EFIT begint in de namiddag, weer thuis, rond een uur of drie.

buit

in de zon

in de Delhaize

traag naar huis

afwas

uit eten

de rest van de avond

Meer 5 november via Ett foto i timmen.

- Fyfan. Nu har jag glömt EFIT. Den här dagen börjar bara på eftermiddagen, när jag är hem igen och när jag -äntligen- tar kameran. Helvete. En tröst: hösten är så jättevacker idag. -

Boetekleed

Een heel boek in twee zinnen:

Een moderne romanschrijver kon evenmin werken met karakters en intriges als een moderne componist een symfonie van Mozart kon schrijven. Haar belangstelling ging uit naar gedachten, waarneming, gewaarwordingen, de bewuste geest als een rivier door de tijd, en hoe de voortstroming daarvan kon worden weergegeven, en alle zijrivieren waardoor ze aanzwol, en de hindernissen waardoor ze afboog. (p. 315)

Ian McEwan Boetekleed. De Harmonie/Manteau: 2002.

Amazon.co.uk

Spannend, mijn recently dispatched orders op Amazon. Gisteren gewoon besteld, vanmorgen nog soon to be dispatched en nu dispatched on 3 Nov 2005: 1 package via International Mail, 1 of: A northern light.
Ik ben in blijde verwachting.