Een reünie

Mail van de unief. Ik ben blijkbaar ondertussen al 5 jaar Germanist en dus is het tijd voor een reünie.

Het goddelijke lichaam en ik

Af en toe kom ik het goddelijke lichaam tegen. Niet zo vaak als ik zou willen, maar net vaak genoeg om plannen te maken. Omdat ik weleens wou weten wat er achter zo'n lichaam schuilgaat, zou ik bijvoorbeeld naast hem gaan zitten. De zon zou schijnen, de lente zou bruisen. Hij zou alleen op een bankje zitten en ik zou zeggen: 'Zit jij hier helemaal alleen!', en 'Mag ik erbij?'
Een goed plan, al zeg ik het zelf, maar het werkte niet.
Hij was in de buurt, maar zat nergens op een bankje. Hij liep rond, en niet alleen, maar met een vriend. Bovendien mocht de zon dan wel schijnen, echt bruisen deed de lente nog niet. Dus ging ik alleen op een bankje zitten. Ook wel een beetje gerustgesteld, want hoe begin je een gesprek met een goddelijk lichaam.
Tot hij ineens voor mij stond, de vriend drie stappen verderop.
'He, zit jij hier helemaal alleen!', en of het goed was als ze erbij kwamen.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Meer 25 maart via Ett foto i timmen.

Zo gezegd, zo gedaan

Ledendag bij Fnac; dus fiets ik met een rotvaart en zonder licht door de schemering naar huis, met in een 100% biologisch afbreekbare plastic zak achterop mijn fiets:

1. Ons derde lichaam
2. Chatbox
3. Hagedissie het bijzonderwonder
4. Een griezelmeisje
en 5. Hoe overleef ik mijn eerste zoen van Francine Oomen, want gratis gekregen.

Een drukke dag

Administratie uitgemest.
Loslopende rekeninguittreksels bleken terug te gaan tot 2002. Ik heb ze in het juiste mapje gestoken, het mapje in de kast gelegd en de deur met veel genoegen weer dichtgedaan.

Så glömmer man det

Ik was in een avontuurlijke stemming maandag. Dus toen de mevrouw van wie ik stiekem wist dat ze Zweeds was, met een stapel Zweedse boeken aan de balie passeerde, vroeg ik: 'Are you Swedish?'
Ja hoor.
En dat ik Zweeds gestudeerd heb.
'Har du det? Varför det?'
Euh.
Het eerste antwoord en ik zat al vast.
Mijn Zweeds ligt al een jaar of vijf te verstoffen, met alle gevolgen vandien; horten en stoten en slecht articuleren om foute grammatica te verbergen.
Bij de volgende lener merkte ik ineens hoe goed mijn Nederlands wel niet is.

Kadootje

Post van Camilla!

Jeugdboekenweek 2006

Mijn collega zei 'hallo' toen het nog vroeg was en ik in jas en sjaal en met de zon in mijn rug de trap af kwam. Twee uur later liep ik hyperactief en vol verwachting rond. Nog eens zeven uur later was het ineens allemaal voorbij. Maar ik wist voor eens en altijd hoe je echte muntthee maakt. Ik had in mijn handen geklapt en bijna meegedanst met een verhaal uit Afrika. Ik had gevreesd dat het verhaal uit Marokko niet zou komen. En bij het verhaal uit Bulgarije was ik bang dat ik een kleuter kwijtgeraakt was. Tegen een kind zei ik: 'Ik ga naar een verhaal luisteren maar als ik kon kiezen, zou ik ook komen tekenen.' Ik had geen boek bij dat ik kon laten signeren door Pieter Gaudesaboos en vond dat jammer. 's Middags at ik een broodje met kaas en verder niets, wat toch te droog werd, en 's avonds dronk ik met kleine slokjes een cola, waarop mijn maag voor het eerst sinds een week niet protesteerde. Ik was te laat voor op de foto bij Tapis Plein. Ik zag een handtas die ik ga namaken. En ik had een geheim waar ik de hele dag om moest glimlachen.

Grote plannen

Ik loop rond met grote plannen.
Wanneer ik eraan denk ga ik stilletjes zingen: Edward van de Vendel heeft niet één nieuw boek, maar vier (4!) nieuwe boeken. Een griezelmeisje, Hagedissie het bijzonderwonder, Ons derde lichaam en Chatbox - ik wil ze allemaal. In één keer.
Mijn voorzichtige grote plan.

Migraine

Dan slaapt de hele wereld en lig je in bed en welke houdig je ook probeert, de bakstenen rechts in je hoofd blijven en geen enkele houding neemt die te kleine ijzeren helm weg die alsmaar strakker om je hoofd aangespannen wordt. Je denkt: adem in, adem uit, rustig, in en uit en je voelt dat elke spier in je lijf gespannen staat, hoe rustig je ook ademt en je weet dat er geen medicijnen in huis zijn.

Een kort en bondig verslag van gisteren

We gingen nog eens naar een toneelstuk, er waren vrijkaarten voor The welcoming of Ishmael Stamp en wij waren nieuwsgierig. In het Nieuwpoorttheater waren we nog nooit geweest; het bleek een gebouw met binnen en buiten bakstenen muren, een leuke bar en een actief kind dat folders uitdeelde. Het stuk zou iets van een schelmenverhaal zijn.
Na dik anderhalf uur op grote trappen zitten - zonder kussentje en als je je plaats niet opeiste ook nog zonder rugleunig - stond de zaal met stip op 1 in de lijst Meest Oncomfortabele Theaterzalen. En het stuk was een stuk van niks, dus dat hielp ook al niet.
We zijn niet gebleven voor de extra monoloog van dezelfde schrijver, gebracht door de schrijver zelf. Het zou goed worden, maar wij wisten genoeg.
De prijslijst van de Mosquito Coast vroeg kort daarna wanneer we voor het laatst iets voor de eerste keer gedaan hadden. Waarop ik prompt mijn eerste Cuba Libre dronk en het toch nog een fijne avond werd.

De schaduw van de wind

Veel vroeger dan verwacht (ik stond ongeveer tiende in de rij reserveringen) ligt hij op de stapel papieren en boeken op mijn bureau: De schaduw van de wind.
De drie weken die ik heb (er staat ongetwijfeld nog veel schoon volk na mij in de rij), gaan nu in.