Een vraag

Hoelang duurt zo'n wereldkampioenschap snooker eigenlijk?

Wat een rustige dag

Wat een rustige dag. Ik ontbijt zoals op vakantie, doe de afwas in piama, rommel in huis en op het net, hang de rode was te drogen. Dankzij de globalisering koop ik de jurk die sinds Amsterdam in mijn hoofd rondspookt. In de kringwinkel wil ik kleine kopjes en schoteltjes met een waanzinnig dessin kopen, tot een zorgvuldig rommelende man mij net voor is. Komt ervan als je nog heel even wil nadenken over spullen die aan 10 cent per stuk de deur uit moeten - maar hij lijkt mij iemand die met zorg om zal springen met mijn kopjes en schoteltjes, dus het is niet erg. Later kijk ik Oprah, drink een glas druivensap, eet koekjes, lees mijn boek uit. Denk dat het stilaan tijd wordt voor het avondeten maar wacht nog even. De zon schijnt warm naar binnen, mijn schoonmoeder belt om te zeggen dat ze al uit uit ziekenhuis is en de doos met kaders is uit de kast gehaald. En straks, vanavond laat, is ook mijn lief weer thuis.

Ett foto i timmen

Met enige vertraging, te wijten aan een paar deadlines en vooral aan een gebrek aan talent wat plannen betreft.
Dit was vrijdag 14 april 2006.

Meer 14 april via Ett foto i timmen.

Het goddelijke lichaam en ik (2)

Ik herkende hem aan het type jeans en de kleur trui. Groen. Bijna vaalgroen. Te veel gewassen groen. Groen dat na jaren op het goddelijke lijf geschreven was.
Hij stond de wachten op een bus.
Ik stond te wachten op een andere bus, twee peronnen verderop.
Zijn bus was eerst. Hij stapte op, kreeg na een tijdje gezelschap en nam iets van papieren uit zijn tas.
Ik deed mijn best het zicht niet te verliezen, zo met verschillende bussen die af en aan tussen ons in stonden. Tot mijn eigen bus eraan kwam.
Toen was ik weg.

Eén vleermuis maakt nog geen lente

Father Ted had hen elders al gezien, maar nu zijn ze ook hier gesignaleerd: vleermuizen.
Fladderend voor ons raam.

Amsterdam

Dat Gerard Reve het begeven heeft, vermoedden we op zondagmiddag bij de etalage van boekhandel Scheltema, aan het Koningsplein. Tegen een paarse achtergrond hing een toepasselijk citaat, en naast een exemplaar van De Avonden stond een soort van grafstuk met op een wit lint 'Amsterdam huilt'.

Tijd voor reclame

Mijn lief debuteert dezer dagen in De Brakke Hond.
Men zegge het voort.

Zomaar op woensdag

Ik liep gisteren bij zonsondergang door een straat met velden en grachten. Het was koud, te koud voor de tijd van het jaar, en binnen brandde de stoof. Er zou een bed zijn dat vreemd aanvoelde en toch ook niet. Het was het leven dat het onze had kunnen zijn als we ooit ja gezegd hadden in plaats van nee. Nu was het een paar uur vakantie.

Als de rook om je hoofd

Hij blaast rook uit, zegt 'koud he' en bedoelt daarmee mijn ondertussen idioot dikke sjaal.
Ik lach want ik heb het lekker warm, zelfs met mijn jas open en zonder vuur tussen mijn lippen.
Ik zie dat hij zich scheert, toch.
Nog een dag. Hij is bijna weer wat hij echt is.
Een puber.
En ik een zo goed als getrouwde vrouw.
Maar leuk was het wel.