Roosendaal-Antwerpen

Vandaag at ik een broodje kroket in Roosendaal en reden we met de trein door Wildert, Kijkuit en Heide.

Half geëxplodeerd (2)

En toen was het postgebouw helemaal weg.

Half geëxplodeerd

Het postgebouw was half scheefgezakt en half geëxplodeerd. De zon kwam op. In de verte hing mist en in die mist waren graafmachines met grote witte lichten aan het werk.
Volgens mijn collega's was dat een haiku.
Volgens mij een bijzonder zicht om de dag mee te beginnen.

De Swiss Family Robinson op zondag.

Ik heb de hele middag geslapen. Tussendoor heb ik stukken gezien van de Swiss Family Robinson (Ernst en Fritz die vechten met een slang).

Een verhaal met een tong

E. zei: "Dit is één van zijn tussendoortjes."
Maar zelfs de tussendoortjes van Edward van de Vendel zijn beter dan zomaar doorsnee. Omdat de personages van nu en altijd zijn. Omdat de taal modern en van alle tijden is, vol alledaagse en toch bijzondere beelden.

Edward van de Vendel Een verhaal met een tong. Lemniscaat Kidsbibliotheek, 2006.

Vorig weekend scheen de zon

Nu regent het weer. Het is ook minder koud - en dat komt goed uit want mijn nieuwe handschoenen zijn geen wanten en eigenlijk ook niet warm genoeg voor koude wind op je stuur. Verder ben ik ook weer verkouden. Dat kan blijkbaar twee keer in één herfst. Een meneer op de trein zei boos dat mijn hoestende collega en ik onze bacteriën voor onszelf moesten houden. Daarna hoestten we nog harder. In zijn richting. En zonder onze hand voor onze mond. (Nouja. Als het aan ons gelegen had.)

Naïef. Super

# Dit boek verandert de wereld niet maar het is een erg leuk verhaal over een (late) puber die zoekt naar de betekenis en de zin van dit alles. Met fijne lijstjes. (Welke dingen vond ik leuk toen ik klein was?)
# "De ene mogelijkheid is dat ik al mijn reserves opzij zet en alles over me heen laat komen. Als een kind. De andere mogelijkheid is afstand houden en op kleine dingen letten, het herkenbare proberen te vinden. Sorteren en vergelijken.
De eerste mogelijkheid kan overweldiging tot gevolg hebben. De tweede kan in het gunstigste geval leiden tot fraaie observaties, contemplatie en plezier." (p. 118)

Erlend Loe Naïef. Super. De Geus, 2001.

Of hoe ik het blijkbaar niet altijd heb voor moderne kunst

F. had gezegd: 'Met alle respect, maar ik moest bijna overgeven.'
Gisteren gingen we zelf naar Paul McCarthy. Eens kijken. Eens horen. Het was avond, donker en we zouden een gids hebben. Zo'n kans laat je niet liggen.
Dus: ik blijf het intrigerend vinden hoe er in naam van de kunst en de levende kunstenaar gaten in de muren gezaagd worden. Dat vind ik leuk. Maar verder: met alle respect, maar op het einde heb ik alleen nog naar de gids gekeken. Wat goed dat die er was, trouwens.

De legende van Redenta Tiria

Smakelijke beschrijvingen van een dorp waarvan de bewoners zich vroeg of laat en om mysterieuze redenen opknopen.

Salvatore Niffoi, De legende van Redenta Tiria. De Arbeiderspers, 2007.