En toen werd alles geel

Nog 4 keer slapen

Nog 4 keer slapen en bedenken of ik één of twee of drie pockets van Liza Marklund en Henning Mankell zal kopen in het station en welke prentenboeken ik zal zien en of het zal sneeuwen en hoeveel kanelbullar ik zal eten zonder ziek te worden en of het zal sneeuwen en eigenlijk blij worden van dit wachten alleen al.

Hoe we de trein naar Nederland namen en ook weer terug

In Nederland kan je kroketten uit de muur trekken en bloedappelsiensap kopen bij de Albert Heyn. En op de trein terug kan je gesprekken afluisteren en horen hoe je er Emmentaler kaas kan kopen, hoe je een beetje zo-zo wordt van het kaas eten en hoe je maar snel moet douchen want dat je van al die kaas behoorlijk gaat stinken.

Van de lente in huis halen

Sometimes I think, sometimes I am

Sara Fanelli, Sometimes I think, sometimes I am. Tate, 2007.

Van de schrijver en gelukkige mensen

Het plafond was laag en werd gedragen door stevige witte balken. Ik keek over de hoofden van 400 andere mensen naar een klein podium. Ik stond te wiebelen op twee benen die moe waren van het verloren lopen in een stad die - zo is maar weer bewezen - de mijne nog niet is. Ik luisterde naar de schrijver en zijn muzikanten. Ik luisterde naar de speech en lachte. Ik neuriede mee met de zanger. Ik dacht niet aan de trein die eerst gevonden en daarna gehaald moest worden en ook niet aan de volgende dag.

Zo is het 's nachts, bijna thuis

Zondag thuis

Eindelijk een hele dag thuis.
Om de afwas te doen, twee oude kranten te lezen, in een nieuw woonboekje te kijken. Om plannen te maken om koffie te gaan drinken en bloemen te kopen. Om de was te doen. Om te kijken naar mijn nieuwe boeken (Sometimes I think, sometimes I am, Mrs Woolf & the servants, The gum thief, De Hamburger Files) en om te lezen in een bibliotheekboek (Valstrik).

Van Sara Fanelli en Pinokkio

Daarnet zag ik Sara Fanelli. Ik kocht een boek en zij signeerde het. Ze vond mijn naam grappig en very exotic hoewel die hier te lande quite common is. Ik zag de Pinokkio-tentoonstelling van De Dagen en ik had geen fototoestel bij. Jammer! Dus moet ik nog een keer terug want zoveel moois moet in kleine stukjes bewaard.

En toen hadden we nieuwjaarsfeestje

Een man in een vogelpak

Ik zag een man in zwart-wit op de Eifeltoren staan. Hij had een vogelpak aangetrokken en zou gaan vliegen. Er had nog nooit een man gevlogen. Een camera ging het heuglijke feit vastleggen. De man aarzelde lang maar sprong toch. Hij vloog niet. Hij viel als een baksteen naar beneden en sloeg daarmee een krater van 14 centimeter diep. (Er stond iemand bij met een latje.)

Geluk uit een flesje

Ik ruik naar sinaasappel.

Pas op (2)

Wat wél mooi is: Camilla Engman is deze week gastblogger op Design*Sponge.
En om uw aandacht even weg te leiden van dit Drijfhout: stem op uw favoriete kinderboek aller tijden.
Zelf ga ik een kop warme chocolademelk maken, een boek nemen en op mijn lief wachten.

Pas op

Mijn lief zei: gewoon zo en zo. Knippen en plakken en onderweg alles goed bewaren.
Ik weet hoe het eruit zal zien, het lichtjes aangepaste Drijfhout. En dat is niet zoals dit. Maar mijn lief is niet thuis en ook niet bereikbaar.
Dus: werken aan gang.
Betreden op eigen risico.

Update: Wel zoals dit. Dus. Welkom.