Zo was Göteborg (4)

Zo was Göteborg (3)

In Göteborg kan je bovenal wonen. Het glanst minder dan Stockholm, de gebouwen zijn van onbewerkte baksteen en hebben ontelbaar veel ramen waar ontelbaar veel mensen achter wonen. Het is er wat rustiger, wat meer achterover geleund. En bovenal zijn heel veel boekenwinkels en heel veel café's om koffie te drinken en om (bijvoorbeeld) een nieuw boek te lezen.

Zo was Göteborg (2)

Zo was Göteborg

De eerste dag neem ik een foute uitgang uit het Central Station en dan nog een paar foute straten zodat ik met mijn zwaarste kleren aan en bij 30° helemaal bezweet in het hotel aan kom.
Ik sta in de lift met een te dikke vrouw in shorts en t-shirt, met plastic badslippers aan en twee flesjes bier in haar handen. Ik zucht een beetje want ik kom uit een hotel in Stockholm waar zowel meubilair als gasten gedistingeerd waren.
Ik ga op bed liggen om tv te kijken. Er is een reality show aan de gang over mensen die kok willen worden. Ze moeten een kant-en-klaar maaltijd maken en die de volgende dag in de microgolf opwarmen en aanbieden aan een verzameling huisvrouwen. Daarna moeten ze met allemaal ingrediënten uit een benzinestation iets klaarmaken.
Wanneer ik denk dat ik uitgerust ben, ga ik naar buiten. Ik heb zin in een hamburger met friet. Ik wandel naar Lilla Bommen maar het is te warm om op een steiger te zitten kijken. Ik vraag me af of ik nu al naar het water en de rotsen in de verte moet zitten kijken als we de komende twee weken niet veel meer dan water en rotsen zullen zien. Dus neem ik de voetgangersbrug naar Nordstan en eet een hamburger met friet in de MacDonald's aan de ingang bij Brunnsviken. Ik zit op een smal plaatsje aan het raam en kijk naar mensen die voorbij snellen, de tram nemen of op iemand wachten.

En zo

En zo is ook deze vakantie weer voorbij.
Dat is een beetje vreemd.

Groetjes uit Stockholm (4)

2 appels
1 flesje perensap
1 flesje water
3/4 Kex choklad (o.v.)
1 rol Ballerina-koekjes
2 boeken: Nobels Testamente van Marklund, Ett öga rött van Jonas Hassen Khemiri
1 treinticket Stockholm-Göteborg

Groetjes uit Stockholm (3)

Het dak van het Kulturhus zit afgeladen vol. Het is zeven uur, de hemel is van het blauwste blauw. Sasa Stanisic en Jonas Hassen Khemiri praten over hun boeken. Twee mooie jonge honden. Ze zijn succesvol, intelligent, grappig. Ze weten waar ze mee bezig zijn, hoe het is om te schrijven, hoe het is om twee talen en twee vaderlanden te hebben.
De interviewer zit erbij en kijkt ernaar.
Ik val als een blok.
Ik zou niet eens kunnen kiezen.
Sasa of Jonas?
Jonas of Sasa?

Groetjes uit Stockholm (2)

We zijn op een congres. Het Internationale Congres voor Schrijvers en Literaire Vertalers.
We zijn geen schrijvers en geen vertalers.
We kijken en we luisteren en houden ogen en oren open.
Frank Westerman vertelt over zijn nieuwe boek dat nog geschreven moet worden. Ik wil het nu al lezen. Nawal El Saadawi geef ik een applaus waar mijn handen van gaan tintelen. Ik hoop dat How the soldier repairs the Gramophone van Sasa Stanisic snel vertaald wordt. De slotspeech van Philip Pulman wil ik getatoeëerd op mijn armen. Ik ontdek dat er schrijvers zijn in Bangladesh wiens echtenoten in de gevangenis zitten. Dat schrijvers uit Oezbekistan naar België willen komen, koste wat het kost en onder welke voorwaarden dan ook.

Groetjes uit Stockholm (1)

Er zijn 150 nummers voor me in de rij aan het SJ-loket.
Ik heb een nummertje getrokken en dat durf ik niet ongebruikt weer weg te gooien. Ik ga rustig zitten en wacht. Ik zet alvast een gesprek klaar met de mevrouw/meneer aan het loket:

'Hej!'
'Hej!'
'Kan jag få en biljet till Göteborg? Jag ska bara åka på torsdag.'
'Javisst. Det blir [...] kronor.'
'Varsågod.'
'Tack så mycket. Trevlig resa!'

Maar dat is buiten allerlei mogelijke kortingen gerekend en of ik ook terug wil komen en of ik mijn ticket eventueel wil omboeken en wanneer ik van plan was te vertrekken.

[boek] Maandagskinderen

Of waarom ik Maandagskinderen van Arnaldur Indridason ongelezen ga achterlaten in een hotelkamer in Stockholm.

Indridason zou goed zijn. De betere Scandinavische thriller. Ingenieuze plot. Goed geschreven. Het juiste boek op het juiste moment. Ik was er klaar voor.
Helaas.
Dit lijkt geschreven door een student creative writing met een misplaatste ambitie. Het is amateuristisch. Opstel-taal. Maar ik ben mild en probeer te focussen op het verhaal. Wie weet ligt het aan de vertaling. Misschien werkt dit wel in het Ijslands.
Maar een knullige structuur lijkt mij ook op Ijsland een knullige structuur. Dus na een hoofdstuk waarin ineens jaren vooruitgelopen wordt op de feiten, alleen om het moeilijke karakter van de commissaris en de moeizame doch vertrouwelijke relatie met zijn assistent uit te leggen, geef ik het op.
Dan weet ik maar niet waarom Daníel en Halldór tegelijk moeten sterven.
Helaas.

Arnaldur Indridason Maandagskinderen. Signature, 2005.