Het was net gestopt met regenen. Ik ging niet binnen komen want ik had nog een hele reeks boodschappen te doen. Dus praatten we aan de deur over het huis dat ze bouwen en de boeken die we lezen. Daarna deed ik mijn hele reeks boodschappen, waaronder antiwormenpillen (voor de kat), vier appels (voor ons) en gehakt vlees (voor de antiwormenpillen). En een fles rode wijn. Als de dag niet goed wil lukken, moet je 's avonds een handje helpen.

Er zijn kattenbrokken die vol kip en lam en groentjes zitten en die overgoten zijn met kattenmelk. Er zijn kattenbrokken voor kittens (om te groeien), voor volwassen katten (om te bewegen), voor dikke katten (om af te vallen) en voor oude katten (om op de been te blijven). Voor binnenhuiskatten (met extra aandacht voor haarballen) en voor buitenkatten (met minder extra aandacht voor haarballen). Ik surf vijf minuten op het wereldwijde web en weet meteen dat we onze Findus niet alleen verhongeren, maar ook een gedegen groei ontzeggen met onze droge brokken uit de Aldi. En welke onverlaat heeft trouwens ooit beslist dat we niet mee gingen doen met die als-de-kat-kiest-kiest-ze-whiskas-onzin? Wij eten ook niet elke dag opwarmlasagne uit de Aldi. Toch?

Hé, was dit geen gewoon, lekker rustig huisdierenloos blog? Ja hoor. Maar nu niet meer. Want hier komt Findus.

Misschien was die wilde Merry Christmas-doek in kruisjessteek zijn geld niet helemaal waard en keek dat kind terecht verbaasd toen ik hem zijn euro gaf. Maar die twee kant-en-klare gordijnen uit de jaren stillekes, in een groene ruit en met dan ook nog bloemen ertussen, waren hun vier euro dik waard. En dat kleine, houten poppemieke voor tien cent, dat moet wel een verzameling worden. En vroeg of laat ziet mijn lief wel in dat die mini, half stainless steel en half plastieken little forks wel degelijk goed bij olijven gaan. En die twee letterbakken in de vorm van een huisje, dat is ideaal voor een toekomstige verzameling kleine, houten poppemiekes.

Eén of andere snodaard heeft roze verf over onze witte hortensia gedrupt.

Het was twee maanden geleden dat ik nog eens voor mezelf en mezelf alleen moest koken. Ik kookte van die poepsimpele tomatensaus met ui en boter en daarbij spaghetti waar zeven hongerige kinderen drie dagen lang van kunnen smullen.

Een kastje kopen in de kringwinkel (19 euro) en dan één fiets aan de Aldi parkeren en het kastje achterop de andere fiets tillen. En dan met één persoon stappen en sturen en met de andere persoon stappen en het kastje vasthouden. Voorzichtig zijn op drempels. Thuisgekomen het kastje buiten zetten met de deurtjes wijd open en de la erbovenop in plaats van erin, want het hele ding stinkt, en tussendoor twee oude nagelvijlen uit een hoek vissen en denken 'jakkie' en ook 'haha' en waarschijnlijk hebben er ook ooit kleurpotloden in de la gezeten. Een sopje over het blad halen en merken dat er grovere middelen nodig zijn, maar daar nog niet aan beginnen. En 's avonds als het 's nachts gaat dauwen het kastje binnen zetten en bedenken dat er nog een fiets aan de Aldi staat en een sjaal en een vest over de pyjama gooien en naar de Aldi fietsen (de één) en stappen (de ander) en tussendoor bij mensen binnen proberen kijken en dan staat de fiets er nog en dan naar huis fietsen.