De voorlaatste dag van het jaar (2)

Eén kapotte paraplu later sneeuwt het niet meer maar ijsregent het, is het boek in orde, alsook het tijdschrift en het kadootje, en heeft het winterse stadslandschap veel van zijn charme verloren.

De voorlaatste dag van het jaar

Het sneeuwt. Ik denk dat ik te voet naar de bib ga.
Naar de bib gaan zonder te moeten werken is op zijn minst vreemd, maar mijn broer zit in nood en met een deadline. Misschien trakteer ik mezelf nadien op een kop warms, met een tijdschrift, ergens waar het goed toeven is. En krijgt mijn lief toch nog een nieuwjaarskadootje. Omdat hij mijn lief is.
Zie, van sneeuw wordt een mens warm.

2005 in enige woorden

Boek: Het is de liefde die we niet begrijpen van Bart Moeyaert - Lekker: wraps van Marks and Spencer, in en rond Londen - God: Tom Boonen - Film: Les poupées russes - Cd: Les poupées russes - Nog een cd: Sit down and listen to Hooverphonic - Woorden: 'Moeder! We zijn nog niet thuis!' - Blonde god: dr. Mac in Green Wing - Plek: Canal Saint Martin in Parijs - Uit eten: Poêle Deux Carottes in Parijs, eind juli - Drankje: troebel appelsap - Nog een drankje: rode Tao - Mooi: Noa Noa - Ontdekt: Craig Thompson - Tv: Extras, Green Wing - Gesprek: met G. in het voorjaar - Stap: Children's Literature International Summerschool - Meer boeken: Met de noorderzon van Jennifer Donnelly, Dansen met de kippen van Jim Heynen, Bannock, beans and black tea van John Gallant en Seth - Herontdekking: haken, naaien - Nog meer tv: Sex and the City - Eten: pesto

Anti-Santa

Er hing een opgeknoopte kerstman aan het kunstwerk op het stationsplein. Vijf brandweermannen, een brandweerwagen en een lange ladder gingen hem redden.

Holidays are coming

Met een stewardessenkoffer vol boeken achter op mijn fiets hobbel ik naar huis, recht de vakantie in. Maar eerst moet de donkere was nog gedaan, de rode ook, en mijn nieuwe bloesje moet nog met de hand. Alles moet morgen prêt-à-porter zijn, want wat ik ga aantrekken voor de feesten weet ik nog niet.
Het moet niet overdressed zijn (onze families zijn niet van het overdressed-e soort), een beetje gemakkelijk maar ook een beetje feestelijk. Niet te koud en (dus) niet te bloot want het kan fris zijn bij mijn lief en bij mijn grootmoeder thuis - en ik ben kouwelijk van nature. Mijn nieuwe very trendy kralenketting en -armbanden moeten erbij passen. Mijn zware schoenen ook. Mijn mooiste en deftigste paar kan ik niet aandoen want dat moet eerst nog langs de schoenlapper.
En ik moet ook nog een paar extra kadootjes kopen.

Dit geheel terzijde

Het lukt me niet meer iets op een onnozele memory stick op te slaan, het droogrek gaat telkens weer lopen als ik er een broek aan wil hangen en nu gaat het deurtje van de wasmachine ook niet meer open.
Gelukkig is het straks The Rotters Club op tv.

God van het jaar

Ik lig in zwijm voor de tv. Van half tien tot tien vergaap ik me aan het Sportgala 2005. Kim Clijsters heeft een te diep decolleté, Sven Nijs lijkt op Droopy, en met motorcross heb ik eigenlijk helemaal niets. Er is maar één man vanavond.
Die ogen.
Dat kapsel.
Dat on-ge-loof-lijk sexy pak.
En niet te vergeten: dat lijf.
Ik lig in zwijm voor de tv.
Het eindejaarslijstje moet nog komen, maar ik weet al wie god van het jaar wordt.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Vandaag gingen we een kerstboom kopen - dat zou fotogeniek staan - maar dat is er niet meer van gekomen.

ontbijt



op de fiets



werk (1)



lunch (broccolisoep met gerookte forel)



avondeten kiezen



werk (2)



fijn werk (3): Pikkuhenki



avondeten



werk (4): the final touch



avond

Meer 13 december via Ett foto i timmen.

Göteborg, 1999

Het was koudkoudkoud. We hadden een Koreaanse film gezien in Haga Bio en liepen gearmd naar de tramhalte op Järntorget. Het was december, het had gesneeuwd, het was koudkoudkoud, en achter elk raam van elk huis en elk appartement stond driehoekige kerstverlichting. D. ging ervan zuchten. Ik moest erom lachen - om D., om de kerstverlichting en om de Zweden die altijd in alles eenheidsworsten moesten zijn.
Zes jaar later zoek ik tevergeefs naar precies die driehoekige kerstverlichting.
Ik hoor D. zuchten en moet erom lachen. Zie wat er van mij geworden is.

Ricky G.

'You know the Flinstones is only partly based on facts.'
Ons toetsenbord ziet behoorlijk smerig, zo met de Ricky Gervais podcast op de achtergrond.

Kanelgifflar van Pågen

Man man man, van die kanelgifflar van Pågen blijft een mens eten.
Om het af te leren straks een glaasje Absolut.

En dit is Heidi

Dit is Louis

Pril

In één vloeiende beweging word ik een prille twintiger genoemd, blijk ik te jong om de tv-tune van Tita Tovenaar te kunnen meezingen, hoor ik een verhaal over bruisende vijfentwintigjarigen en doe ik onbeschaamd alsof ik tot die categorie behoor.
Ik zal moeten werken tot mijn vijfentachtigste, maar ik ben jong, dus ik geloof nog dat het werk zal zijn dat ik graag doe. Kinderen kunnen nog. Het grote geld kan nog komen. Trouwen doen we ooit nog wel een keer en die poes komt samen met het eigen huis. De keuze tussen de stad en de boerenbuiten kan rustig uitgesteld worden en auto rijden leer ik nog wel eens opnieuw. Een wonderkind kan ik niet meer worden, een gevierd schrijfster nog wel. En wie weet word ik ooit nog eens de sociale assertieveling die op haar trouwdag op de tafels danst.
Over twee maanden word ik zevenentwintig. Dàt wordt moeilijk.

Naaitechnieken

# Of het een kerstkado zal worden, weet ik nog niet, maar deze ga ik maken (via Camilla Engman). Maar in andere kleuren. En zonder hartje op zijn/haar buik. En misschien met knopen in plaats van ogen (the horror). En dat die zogenaamde 'blanket stitch' bij ons een festonsteek is weet ik nu ook. Hoe ik hem maak bijna.

# Ik loop dan wel te glimmen dat het eindelijk herfst is en blablabla, maar door de ijskoude striemende regen naar huis fietsen zonder regenjas is geen lolletje. Gelukkig is Eastpack een goed merk en is het bibboek met naaitechnieken droog gebleven.

Link

Via The small object: geweldige collage-poppetjes bij Ana Ventura.

Lunchpauze

Ik zat te bedenken dat ik misschien iets te veel lunchte in het Leescafé, toen hij aan het tafeltje voor me kwam zitten. Hij moet Spaans geweest zijn, of Italiaans, en bestelde in gebroken Nederlands een crocque met groentjes en plat water. Het water was van Gerolsteiner en kwam in een wijnglas. De nootjes erbij liet hij liggen. Hij las de Herald Tribune. Rookte Lucky Strike. Als ik zou roken, zou dat mijn merk zijn. (Iets waar mijn lief en ik aan de kassa van menig warenhuis grote discussies over voeren.)
Ik las mijn Carnet de Voyage, gluurde af en toe over de pagina's heen naar hem. Hij zette zijn bril af om te eten.
Ik denk dat hij door had dat ik hem bekeek.
Ik wist dat ik nooit een gesprek zou beginnen.

I'll never grow so old and flabby

Van die ene keer bij Hans Otten in de Top 30, over die ene decemberavond in Malmö (met köttbullar en rijst en veel winterse melancholie), tot vandaag. Met veel vreugde herondekt: The Beautiful South.

I'll never grow so old and flabby
That could never be
Don't marry her, have me

Stille brief

Ik schrik wanneer ik Stille brieven van Ed Franck open. De schutbladen zijn helemaal vergeeld. De gedichten zelf zijn oude vrienden. De zinnen volgen als vanzelfsprekend op elkaar. Het ritme gaat vanzelf.
De gedichten van toen neem ik mee, al jaren en jaren. Soms vraag ik me af hoe verontrustend het is dat de collectie amper nog aangevuld wordt - een mens kan geen levenlang veertien blijven.
Of is het alleen een kwestie van vergelen.

Avonturen in de Delhaize

Bij gebrek aan goedkoper en beter een paar veel te dure poetshandschoenen, merk Vileda, gekocht. Ze blijken te klein, en wanneer ik ze met veel moeite aan en weer uit heb, blijven mijn handen nog een poos natintelen. Lekker ruiken doen ze wel.
Gelukkig maar.

De Campo Santo op zondagmiddag

De ledigheid

De bus naar de boekenbeurs was klaar voor vertrek. Ik dacht: ik stap in en ik koop de hele dag onbeschaamd veel boeken. Tot ik de massa zag die op dezelfde bus wou stappen, en beter wist.
Dus ben ik gewoon lui vandaag. Na een vroege treinrit naar huis, een fietstochtje en een bezoek aan de krantenboer en de bakker hield de dag halt.
Nu heb ik een grote sjaal om mijn schouders, wordt het weer bijna donker en moet ik eigenlijk nog langs de bank.

1933

'You make my day', zegt de man, geboren in '33. Hij werpt mij een kushandje toe en tikt bij wijze van groet nog eens op zijn hoed.
Van zijn soort maken ze er te weinig, vandaag de dag.

Na een week

Na een week platte rust, veel lezen en veel en ongezond eten, moet ik morgen weer aan het werk. Ik weet nog niet of ik er zin in heb.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Fyfan: EFIT vergeten.
Geen foto's van hoe de stad en het water blinken onder de herfstzon en hoe ik er op mijn fiets doorpeddel. Geen foto's van de holle vergaderzaal tijdens de bijeenkomst van de Kinderjury, groep 4.2, en geen foto van de kop thee met het tijdschrift aan het wankele tafeltje. Deze EFIT begint in de namiddag, weer thuis, rond een uur of drie.

buit

in de zon

in de Delhaize

traag naar huis

afwas

uit eten

de rest van de avond

Meer 5 november via Ett foto i timmen.

- Fyfan. Nu har jag glömt EFIT. Den här dagen börjar bara på eftermiddagen, när jag är hem igen och när jag -äntligen- tar kameran. Helvete. En tröst: hösten är så jättevacker idag. -

Boetekleed

Een heel boek in twee zinnen:

Een moderne romanschrijver kon evenmin werken met karakters en intriges als een moderne componist een symfonie van Mozart kon schrijven. Haar belangstelling ging uit naar gedachten, waarneming, gewaarwordingen, de bewuste geest als een rivier door de tijd, en hoe de voortstroming daarvan kon worden weergegeven, en alle zijrivieren waardoor ze aanzwol, en de hindernissen waardoor ze afboog. (p. 315)

Ian McEwan Boetekleed. De Harmonie/Manteau: 2002.

Amazon.co.uk

Spannend, mijn recently dispatched orders op Amazon. Gisteren gewoon besteld, vanmorgen nog soon to be dispatched en nu dispatched on 3 Nov 2005: 1 package via International Mail, 1 of: A northern light.
Ik ben in blijde verwachting.

Boos

In de lange, trage rij aan de kassa van de Delhaize maak ik me kwaad. Ik stond al gevoelig; gisteren was het Phara in plaats van Desperate Housewives op één. Geen kwaad woord over Phara, maar ik had mijn zinnen gezet op Susan, Bree, Lynette en Gabriëlle en niet op de zoveelste staker van de dag. In de rij aan de kassa zie ik dat het vanavond heel veel is op Canvas, maar geen Green Wing. En ik heb de tel bijgehouden, beste allemaal, ik weet waarover ik spreek: vorige week was het de voorlaatste aflevering en niet de laatste. Ik heb nog recht op een ontknoping. Wordt het Mac en Dr. Todd of Guy en Dr. Todd of Dr. Todd helemaal alleen? Mac en Guy wordt het alleszins niet. Een mens zou het niet zeggen, maar er zijn nog zekerheden in dit leven.

Nog een geluk dat ik straks mijn eigen lengte in boeken ga winnen - de op die manier uitgespaarde centen kunnen dan integraal naar een dvd-box of twee.

Multitasking

Ik geloof dat ik een gat in mijn vrijetijdsbesteding gevonden heb: voortaan haak ik terwijl ik een luisterboek opzet.
Liggen klaar: De hobbit en Phileine zegt sorry.
Zal ongetwijfeld weldra klaar zijn: mijn lichtgroene sjaal in filethaakwerk. Mét geschulpte randjes.

UPDATE Ik blijf wachten tot Ronald Giphart zich verspreekt, verslikt en/of valt over zijn eigen scheldwoorden, maar verder is Phileine zegt sorry mijn ding niet. Over naar Tolkien.

Winter

Vanmiddag mijn winterjas voor het eerst dit seizoen weer uit de kast gehaald. In de zakken zaten: een paar wanten, een vieze zakdoek, een koperen muntje en een verkreukeld papiertje. De wanten liggen in de wasmand, de zakdoek ook, het koperen muntje ligt ergens op een tafel en het verkreukelde papiertje bij het oud papier.
Dat hij mag komen, de winter.

Kunst in de bib

900 gaatjes in muur geboord. 900 haakjes in de muur geplakt. En vandaag hebben de mannen met het It Can Be Done t-shirt 900 letters opgehangen.
Eén voor één.
900 gaatjes plus 900 haakjes plus 900 letters geeft 1 gedicht van Erwin Mortier.
Ik vind het schitterend. Ik sta om iets over vijf met mijn fietsmand in de hand aangenaam kennis te maken.
Neus in de wind en hoofd in de wolken.
900 beloftevolle letters om te ontdekken.

Coffee Lounge

De Coffee Lounge is gesloten.
De ramen zijn dichtgeplakt, een papier op de deur spreekt in naam van de stad over verbouwingen en over een Italiaans restaurant + bar. Ik slik, frons mijn wenkbrauwen en slik nog eens. Daarna haal ik diep adem en zeg ik tegen mezelf dat het vast over een Italiaanse koffiebar gaat. Zo van het soort waar het woordenboek van de stad nog geen woord voor heeft, zodat ze maar 'pizzeria' kiezen - want dat komt het dichtst in de buurt van Italiaans.
Pff.
Een leven zonder Coffee Lounge is geen lolletje.

Kunst in huis

Ineens wil ik iets bijzonders aan de muur, iets moois, iets echts. Misschien moeten we maar een originele Engman kopen. Dat zou verdorie niet misstaan in onze woonkamer.

Voor een proper en opgeruimd gevoel

We hebben op het werk een nieuwe zelfuitleenbalie. Voorlopig is het nog een gewone uitleenbalie, want elk uur van de dag moet er een personeelslid naast staan die met een groot net toevallige passanten weet te vangen en te overtuigen van het nut en de pracht van dit nieuwe toestel.
Gisteren was het mijn beurt.
Buiten leek het zomer, binnen was het kalm. Ik stond wat te dralen, rechtte mijn rug, speelde Model op het Zelfuitleenbaliesalon en streelde het toestel, maakte een wandelingetje door de zaal en liet mijn oog vallen op Tijd voor jezelf en toch alles doen van Dawna Walter. Twee gloednieuwe exemplaren lagen schaamteloos het publiek te verleiden. Mij te verleiden.
Tijd voor jezelf en toch alles doen is een geweldig boek, en bovendien precies wat ik nodig heb: laagdrempelige hulp bij het huishouden, haalbaar klinkende tips voor een geordend bestaan. Maar bovenal is het een geestig boek; het zadelt je niet van meet af aan op met een schuldgevoel, het geeft je de indruk toch normaal te zijn in je wanorde en gebrek aan huishoudelijk talent en vooral: je krijgt door de hippe zenachtige stijl en foto's stante pede een opgeruimd gevoel - lang voor je alle schoonmaak- en opruimtips bent beginnen opvolgen. Ineens is het geloof in een schone badkamer terug, wordt het voornemen al mijn kleren te sorteren (in vier stapels!) extra aangescherpt en wordt de belofte voortaan elke avond de afwas te doen net niet gedaan.
Net niet, natuurlijk. Maar laten we wel wezen: na Walter is er hoop.

Dawna Walter Tijd voor jezelf en toch alles doen. Finesse: 2005.

Reislust

L. gaat naar Stockholm en ik reis in gedachten mee. Ik doe alsof ik specialist ter zake ben en haal mijn beste tips, adressen en weetjes boven. Doorploeg onze eigen reisgidsen en haal oude foto's boven.
De reportage in Vlaanderen Vakantieland van een paar weken geleden heb ik gemist, maar wanneer de Genieten ineens aan de kassa bij de Delhaize staat te blinken, gaat hij mee - ik wil ook wel eens weten waar Filippa K. eet, drinkt en winkelt. Dat die plaatsen en etablissementen een heel stuk hipper zijn dan ik, maakt al lang niet meer uit.
Ik wil ook naar Stockholm.

Dit even tussendoor

Tegenwoordig ben ik voor series. Elke dag een shot Sex and the City (afkicken in het weekend), in het weekend Green Wing en op maandag - ok toegegeven: ik doe mee - Lost.

Het beste moet nog komen

Maandagmorgen, 9.30u, ik poets mijn tanden en hijs me tegelijk in mijn jas. Op de radio vertelt Bart Moeyaert over het geluk op maandagmorgen om half tien bij Friedl Lesage te kunnen zitten vertellen over zichzelf.
Ik poets mijn tanden, rits mijn jas dicht, knoop mijn schoenen, haast me naar mijn fiets.
Een nieuwe werkweek.

Elisa heeft er even genoeg van

Ik werd overspannen. Mijn werkweek leek al weken bezig, er kwam geen eind aan, de dagen die ik moest aftellen tot er een weekend kwam waren er veel te veel en dan was een weekend nog geen weekend. Ik stond zuchtend op en ging zuchtend slapen. Dus keek ik eens goed naar mijn verlofkaart. Ik heb twee verlofkaarten, wat niet wil zeggen dat ik dubbel zoveel verlof heb, en het jaar loopt op zijn eind dus dat was puzzelen. Daarna heb ik nog een dag of wat lopen twijfelen. Een dag verlof nu is een dag verlof minder in de toekomst. Maar ik moet er moe uitgezien hebben, en bijna overspannen, want mijn collega zei: 'Neem jij maar een snipperdag volgende week.'
Nu werk ik nog één dag en dan ben ik thuis. Drie dagen. Drie hele dagen. Dat is één lang weekend.
Sinds mijn verlofkaart binnen en goedgekeurd is, vliegen de uren, vliegen dagen. Ik kan de tel amper nog bijhouden. Dat er na het lange weekend weer een week zonder eind komt, laat ik niet aan mijn koude kleren komen.
Ik zal er klaar voor zijn.

EFIT

Vandaag was het geen Ett foto i timmen-dag, maar: de luxe ontbijtzaak had mooie, oude deurstijlen en de treurwilgen aan het water pasten wonderwel bij een vroege zondagmiddag. En waar een mens geen foto van kan nemen: de smaak van te veel mayonaise op die laatste drie frieten en de wind door je haren wanneer je in volle vaart de Plateaustraat naar beneden fietst, met een hoofd vol Poupées russes, het avondlicht tegemoet.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

opstaan

werk

werk

werk

naar huis

avondeten

op de zetel

douche

slapen

Meer 14 september via Ett foto i timmen.

Desperate housewives

I'm a Susan.

Deadline (2)

Ik blijf volhouden dat het wel gaat, Dinokoeken eten bij warm weer. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet: voor je het weet hangen je handen, je kleren en je papieren vol chocolade.

Deadline

Om mezelf aan de gang te krijgen - er moet een deadline gehaald worden - heb ik chips nodig. Chips en een kop sterke thee. De kop staat naast me te dampen en ik weet dat er nog een half pak zoute Pringles van een goedkoop merk in de kast ligt.
Lag.
Een minuut geleden heeft mijn lief het hele halve pak in zijn eentje opgegeten.
We zeggen dat we straks naar de nachtwinkel gaan, voorlopig doe ik met thee alleen. Maar dat is niet hetzelfde. Dus als dat met die deadline niet helemaal lukt, dan zal het niet aan mij gelegen hebben.

Een stand van zaken

Na het werk kopen we een puntzak knopen (59 stuks) bij de Veritas. We halen een grote zak koekjes bij de Turk en eten lam met appelthee toe bij een andere Turk. Weer thuis luisteren we naar Doj Doj op de Zweedse radio.

Pesguard insect killer

Aan de mevrouw die mij vanmorgen zo nodig persoonlijk moest vernederen omdat ik niet op haar eisen in wou gaan: ne welgemeende.
Aan de muggen in en rond ons huis: ook ne welgemeende.
Ik heb voortaan een spuitbus.

Marja

Ik roep doorgaans graag dat het niet de inhoud, maar de vorm is die literatuur tot literatuur maakt. Alles is al gezegd, het is de manier waarop die telt. De toon, de stem, de stijl. Het perspectief, de taal, de kleur, de sfeer.
Marja van Lies Bate is niet helemaal zuiver van taal. Sommige zinnen staan stijf van de schrijftaal. De verteller is me te alwetend en bij tijden te uitleggerig. Er wordt gesmeten met voetnoten.
Maar zie me hier zitten.
Ze heeft me aan mijn haren meegetrokken, Lies Bate, recht het Duitsland van de Tweede Wereldoorlog in. Ze vertelt over nazi-Duitsland en over het Vlaamse meisje Marja. Ze nuanceert en nuanceert de nuance, waardoor je alle greep verliest op wat oorlog is, wat het kwade is en wat het goede.
Zie me hier zitten. De laatste zinnen hameren in mijn hoofd, en ik hoop, hoop hoop hoop, dat ze asjeblieft later toch wel zullen trouwen, Marja en Nesten.

Lies Bate Marja. Davidsfonds/Infodok, 2005.

Dokter Glas

De sterrenhemel is afgezakt tot een louter decoratieve functie.
Hjalmar Söderberg Dokter glas (p. 84)

Moe en slechtgezind

Ik ben moe.
De ene helft van de week heb ik wakker gelegen van de muggen en (dus) de jeuk. Mijn collega's bekijken de beten op mijn armen en benen en schudden hun hoofd. En dan hebben ze nog niet eens mijn bovenbenen gezien. De andere helft van de week heb ik wakker gelegen omdat ik niet kon slapen en pijn had in mijn rug. Ik heb liggen staren naar het opgelichte deurgat, liggen luisteren naar hoe mijn lief slaapt. Midden in de week heb ik mij twee uur overslapen, het was de schuld van de wekker, maar ik kwam drie uur te laat op mijn werk. Nu is het vrijdagavond, ik wil honderdduizend dingen doen waaronder volstrekt niets, en ik ben moe.
Moe en slechtgezind. Dat laatste spreekt voor zich.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

kip van de markt

beestenmarkt

bloemenmarkt

weer thuis

mijn eerste zelf geïnstalleerde ritssluiting!

lunch (1)

lunch (2)

ik Dokter Glas, mijn lief Orakelnacht

languit aan de Blaarmeersen, met Dokter Glas, Orakelnacht, speculaas en Appletiser

kip, appelmoes en aardappelpuree met veel nootmuskaat

Ik staak, tv

Meer 28 augustus via Ett foto i timmen.

Allrakäraste Astrid

Dat ik recht heb op een stuk chocoladetaart, besluit ik wanneer ik uit de Fnac kom. Ik heb net mijn laatste boekenbon opgekocht aan Nikki van Peter Van Gestel (omdat het een Peter Van Gestel is - een boek met zo'n kaft en zo'n achterflap zou ik vanzeleven niet uit vrije wil kopen) en de rest van de middag ligt glanzend en leeg voor me open.
In de Coffee Lounge valt de zon door het raam op mijn handen. Ik ruik en drink mijn kop thee en neem zuinige hapjes van een gigantisch stuk chocoladetaart, terwijl ik Astrid Lindgren, een herinnering van Rita Verschuur voor de tweede keer lees. Ik wil precies weten hoe zij omgaat met Astrid Lindgren en hoe ze daarover schrijft, en word net als de eerste keer getroffen door haar eerlijkheid.
Dit is niet het verhaal van Astrid, maar dat van Rita. Dit is het verhaal van een vriendschap en van een verlangen. Van tellen hoeveel seconden een omhelzing duurt en van lijdzaam toekijken hoe iemand anders deel mag uitmaken van iets waar jij het raden naar hebt. Eigenlijk is het het verhaal van een soort verliefde liefde, bedenk ik ergens halverwege, en dat ik precies weet waar ze het over heeft. Het is het soort verliefde liefde dat Bart Moeyaert pas omschreef als het gevoel dat 'grenst aan "Sara, wil je met me trouwen."'. Het soort verliefde liefde dat het stukje met Paul Biegel, waarin hij vertelt hoe hij Astrid temidden van de mensenmassa in Bologna tegen het lijf liep, zo warm en mooi maakt:

Paul Biegel vertelt me dat [...] ze hem niet alleen herkende maar zelfs omhelsde, dat hij een zoen van haar kreeg. Hij tekent een rondje midden op zijn rechterwang.
'Die plek heb ik sindsdien niet meer gewassen,' zegt hij.
Even later schaatsen we weer door, hij zijn kant op, ik de mijne. (p. 85)

Astrid Lindgren, een herinnering mag dan wel niet over Astrid en wel over Rita gaan, door de nauwkeurige herinneringen aan en beschrijvingen van hun relatie krijg je een bijzonder beeld van Astrid Lindgen - van 'die Astrid Lindgren', zoals ze zelf de ik noemde die opdraafde in interviews en op radio en tv. Rita Verschuur mag eerlijk en hard en subjectief zijn omdat dit een herinnering is die op geen enkel gebied aanspraak maakt op de objectiviteit en de afstandelijkheid van een biografie. Net daardoor is Astrid Lindgren, een herinnering een bijzondere aanvulling op biografieën die wel volledig zijn en die wel met afstandelijke nauwkeurigheid geschreven worden.
In Zweden verscheen in hetzelfde jaar als deze herinnering van Rita Verschuur een huldeboek ter ere van Astrid Lindgren, Allrakäraste Astrid, Allerliefste Astrid. Hierin vertellen vrienden, schrijvers, uitgevers, illustratoren enzoverder wat Astrid Lindgren voor hen betekend heeft. Rita Verschuur heeft er een stukje in, Marit Törnqvist ook. Allrakäraste Astrid is niet vertaald, maar Astrid Lindgren, een herinnering geeft alvast een indruk van de enorme rol die Astrid Lindgren gespeeld heeft (en nog steeds speelt) in het persoonlijke leven van erg veel mensen.
Ik kijk op van mijn kop thee en mijn stuk taart, daar in de Coffee Lounge, zie een jongen voorbijlopen met een broodzak op zijn hoofd, zie dat ik ondertussen de enige ben die nog binnen zit en dat de eigenaar vrolijk naar me lacht. Ik lach vrolijk terug. Bedenk dat ik net als Paul Biegel en Rita Verschuur en al die anderen mijn eigen kant op schaats met mijn eigen Astrid in mijn hoofd.


Weer thuis koppen Zweedse kranten dat Emils snickerboa uitgebrand is, de schuur waar de tv-Michiel zijn houten poppetjes sneed.
Weer thuis moet ik maar eens werk maken van dat stuk over Småland, Vimmerby en Näs. Mijn eigen kleine herinnering.

Rita Verschuur Astrid Lindgren, een herinnering. Uitgeverij Bert Bakker, 2002.
Susanna Hallsin, Birgitta Westin, Suzanne Öhman-Sundén (red.) Allrakäraste Astrid; en vänbok till Astrid Lindgren. Rabén & Sjögren, 2002.

Kermis en vlottentocht

Het was kermis en vlottentocht. Alle jongens heetten Kevin en wij aten pickles chips, chocotoffs, pistolets met haringsla, en taart. Daarna was er geen plaats meer voor oliebollen en was er al helemaal geen sprake meer van een rappe rups of van de botsauto's. Vooral dat laatste was jammer. Ik had nog wel flink willen botsen tegen deze of gene.

6 willekeurige redenen

Een mens moet het stil houden op straffe Gods, maar hier zijn alvast 6 willekeurige redenen waarom het najaar welkom is:

1. Laagjeskleren zijn mooier dan bloot vel.
2. Geen zorgen meer over haar op onbestemde plaatsen.
3. Het staat niet langer raar om om 7 uur 's avonds in pyiama een kop warme chocolademelk te drinken.
4. Een nieuw tv-seizoen - Any way the wind blows en meer Desperate Housewives zijn genoteerd.
5. Kousen in felle kleuren en sjaals.
6. Zelfgebakken koekjes en cake zijn lekkerder bij somber weer en vallende bladeren.

De Ijzeren Lijst

Link dropping: om het beschavingspeil van zijn land (en vast niet alleen dat van hem) op te krikken, introduceert Hiram van Ipse dixit de Ijzeren Lijst. Want:

[w]aar gelezen wordt, kan domheid niet regeren. Lezen is bommen leggen onder de Louis XVI-stoeltjes van het excellent krapuul dat zijn dagen vult met ontkennen, bagatelliseren en vergoelijken, daar in Den Haag.

De meeste dromen zijn bedrog

Na een nacht vol vreemde dromen is het moeilijk de dag te beginnen.

Het plein voor de ingang staat blank en er valt alleen maar meer regen. Ik geloof dat ik dit weekend maar in de bibliotheek blijf logeren.

Hoge hakken

Omdat een nieuw seizoen altijd spannend is, ga ik hoge hakken passen. Ik heb eens in een blad gelezen dat hoge hakken leren dragen één van de dingen is die je moet doen vóór je dertigste en nu ik mij al een tijdje aan de verkeerde kant van 25 beweeg, is het mijn tijd. Ik wring mijn met Kickers en Birkenstock vergroeide voeten in het ene fijne muiltje na het andere. Verlies mijn evenwicht, wordt duizelig van het uitzicht en denk: 'Ach.'
Hoge hakken komen later wel.

Nigella

Laatst zag ik hoe Nigella zich met een bord spaghetti en pesto op de bank nestelde, het was donker en de tv flikkerde op de muur achter haar. Mijn pesto zal uit een potje komen en de zon zal breed door de ramen naar binnen vallen, maar over een klein half uur ga ik een Nigella doen. Het is dat het zo zomer is, anders had ik er een warme pyjamabroek bij aangetrokken.

(No subject)

En wat doe je dan als je oog in oog staat met je favoriete schrijver? Je haalt je meest idiote ik boven en zorgt ervoor dat het zeker niet tot een gesprek komt. 's Avonds kijk je jezelf scheef aan in de spiegel en twee weken later loop je nog te vloeken. Je wil een nieuw paar hersenen, een nieuw leven en een schone lei.

The Jane Austen Book Club

The Jane Austen Book Club van Karen Joy Fowler is geschreven in de wij-vorm, maar een ik is nergens te vinden en de verteller is bijzonder goed op de hoogte van elke gedachte en elk geheim van elk van de personages. Omdat ik mij er niet aan wil storen, stel ik me een vertelster voor zoals Mary Alice Young in Desperate Housewives: dood en begraven, maar haar geest hangt als een wijze, alwetende verteller boven de vriendinnen die ze achterliet.
Maar wie is deze verteller? En als ze toch niet dood en begraven zou zijn, waarom neemt ze dan niet actief deel aan de plot?
Allemaal goed en wel.
Ondertussen is de meest interessante vraag uit het boek wellicht deze:

Is love better the second time around? Is a good book better the second time around? Is the book you love most also the one you reread the most? Is the person you love most the person you want to spend the most time with? (p. 286)

Karen Joy Fowler The Jane Austen Book Club. Viking, 2004.

The Remains of the Day

Het was gisteravond kiezen tussen Soleil Trompeur, The Mask of Zorro en The Remains of the Day. Het werd The Remains of the Day, voor de zoveelste keer. Voor de zoveelste keer gevallen voor de ingehouden liefde, de tragiek van het onuitgesproken woord.

De mensen

De mensen vragen wat ik bijgeleerd heb in Engeland maar daar kan ik niet op antwoorden. Er speelt vanalles in mijn hoofd, het borrelt en het pruttelt. Ik laat het deksel er nog op, hou het warm op een laag vuur. Neem Coetzee mee naar huis, reserveer Lighthousekeeping en Carrie's war en maak lijstjes die beginnen met Marjorie Blackman's Noughts & Crosses en Eva Ibbotson's Journey to the River Sea.
In Engeland is de honger groter geworden, de goesting scherper en elke dag korter dan de vorige. Ik trek mijn pyjama aan en kruip in bed met Sara Fanelli.

Chocotoffs

Van Chocotoffs krijg je stijve kaken en een zere mond. Snoepen is lijden.

Groetjes uit Roehampton (slot)

Deze titel is valsspelen. Ik ben niet meer in Roehampton. Ik heb er vanmorgen gedoucht, mijn tanden gepoetst, ontbeten en toen de bus genomen. Tussen toen en nu zijn we in Covent Garden geweest, hebben we geluncht met zicht op de Thames en de trein terug genomen.
Hier zijn een paar feiten in de verleden tijd.

#Op de campus zaten eekhoorntjes en vossen.
#We hebben de quiz gewonnen! (De Norton Anthology of Children's Literature bleek een zwaar onderschat kado.)
#De jongen met het groene haar heette B. en bleek erg lief. Dikke kale mannen bleken niet vlekkenvast. Zo zie je maar weer.
#Ik lust sushi.
#Het boek dat ik niet gekocht heb, heeft een linnen kaft in de juiste kleuren, een lila leeslint en papier van de juiste dikte, met het juiste gevoel en met net genoeg ruimte tussen de regels. Het zal nooit geschreven worden.

Het is de liefde

De derde keer is het raak. Het is dik aan tussen Het is de liefde die we niet begrijpen en mij.

Een uur in het British Museum

Ik zit op een bankje in de afdeling Enlightenment. Voor mij staat een kopie van de Rosetta-steen, in de ruimte links van mij maak ik later foto's van schelpen in doosjes.
Ik zit op een bankje en mijn hoofd tolt. De mensen met wie ik in de stad ben lopen ergens waar ik niet ben. Dit bankje is van mij alleen. In mijn hoofd zit veel verlangen en minstens evenveel woorden vechten om een plek in mijn blauwe boekje. Een plek op papier, in de wereld, uit mijn hoofd en uit mijn buik. Wanneer ik, te vroeg volgens de afspraak, buiten op de trappen ga zitten, komt S., daarna G., dan zien we de anderen en kan de dag weer verder.

Groetjes uit Roehampton (3)

Bart Moeyaert heeft het over hoe hij in Osaka, op de tigste verdieping van een warenhuis met alleen maar computers om zich heen en bordjes met woorden die hij niet kon lezen, een eiland werd. Met in zijn tas een vertaling van Coetzee en in zijn lijf alleen maar zijn eigen taal. Een Nederlandstalig eiland in een zee van Japanse computers.
Hij heeft het over woorden en vertalen en over wat vertalen met die woorden doet. Over De Wissewaswinkel en hoe dat vertalen moeilijk ging. Hoe het uiteindelijk toch goedgekomen is, mag iedereen horen wanneer hij een stukje voorleest. Midden in de Portrait Room, in een zee van native en continental English, zitten wij Belgen plots op een Nederlandstalig eilandje.
We hangen slingers in de bomen en iedereen is welkom.

Groetjes uit Roehampton (2)

Na woensdagavond zag ik het seminarie met Lynne Vallone vanmorgen niet zitten. Bang dat ik er niets van zou begrijpen - onterecht, zo bleek. Van the uncanny zoals iedereen het kent (die mensen voor de deur in Moderna Museet die poppen bleken te zijn!) naar The children of Green Knowe en Tom's midnight garden, via The turn of the screw. Of hoe de personages in de kinderboeken dwars door het unheimliche naar een toestand van vertrouwen en warmte gaan, terwijl James zijn jonge onschuldige held op de laatste pagina laat sterven. Het lieflijke versus de horror. En dan ik, die die brave kinders met hun lieve grootjes alleen maar ongelooflijk saai vond en de verwikkelingen in The turn of the screw gefascineerd gadesloeg.
Verder wou ik nog iets kwijt over Tony Bradman en zijn regels voor Het Goede Kinderboek en over dat ik nog niemand heb horen zeggen dat Harry Potter eigenlijk niet deugt. Maar u moet mij excuseren, er staat een wandeling naar Sainsbury's op het programma.

Groetjes uit Roehampton

Een paar feiten.

#De weg naar dit computerlokaal gaat onder bomen door en naast een vijver. Als je met een half oog achterom kijkt zie je een oud vergrijsd gebouw. Binnenin dat gebouw hangen zowel mooie als gruwelijk lelijke portretten. De mooie hangen in de Portrait Room waar we lectures volgen - dat is leuk wanneer de lectures over, bijvoorbeeld, iets rond Tom Thumb gaan maar je niet goed weet wat met dat iets te beginnen. Als je met twee ogen achterom kijkt, zie je naast het oude, vergrijsde gebouw een minder geslaagde aanbouw.
#De slaatjes, wraps en sapjes van Marks & Spencer's zijn erg jummie. Helaas is er geen Marks & Spencer's in Roehampton.
#Er zijn alleen vrouwen. De mannen hebben groen haar en een opklapzonnenbril of witte sportkousen onder hun jeans met opgerolde pijpen. Volgens B. moet er een vereniging opgericht worden ter bevordering van de knappe man in de wereld van de kinderliteratuur.

Nog twee keer slapen

Nog twee keer slapen en ik ga naar Engeland.
De was hangt te drogen en het lijstje met wat er in mijn koffer moet, is klaar.
Nog twee keer slapen en ik ga naar Engeland.

Zen

Dan ren ik rond als een kip zonder kop. Dan hol ik mezelf voorbij tot ik een slag in mijn maag krijg of een klop op mijn kop. Dan word ik lamgelegd en komt vanuit mijn zinderende hoofdpijn de rust vanzelf.
Voorzichtig fietsen, bulten en kuilen vermijden. Vooral niet te snel. Alles traag. Weinig woorden. Behoedzaam stappen zetten - één voor één.
Ik moet maar aan de yoga. Mij concentreren op mijn buikademhaling.
In en uit.
In en uit.
In en uit.
Zen zijn.

Feestmaal

Nu weet mijn lief het ook: gehaktballen met appelmoes en friet maken een feestmaal.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

ontbijt

nog steeds ontbijt

afspraak met Ivar

...

lunch

le Tour de France

The children of Green Knowe

afwas

Ivar!

The turn of the screw

thee

een dag zo vol indrukken vergeet men niet licht

Meer juli-dagen via Ett foto i timmen.