Zen

Dan ren ik rond als een kip zonder kop. Dan hol ik mezelf voorbij tot ik een slag in mijn maag krijg of een klop op mijn kop. Dan word ik lamgelegd en komt vanuit mijn zinderende hoofdpijn de rust vanzelf.
Voorzichtig fietsen, bulten en kuilen vermijden. Vooral niet te snel. Alles traag. Weinig woorden. Behoedzaam stappen zetten - één voor één.
Ik moet maar aan de yoga. Mij concentreren op mijn buikademhaling.
In en uit.
In en uit.
In en uit.
Zen zijn.

Feestmaal

Nu weet mijn lief het ook: gehaktballen met appelmoes en friet maken een feestmaal.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

ontbijt

nog steeds ontbijt

afspraak met Ivar

...

lunch

le Tour de France

The children of Green Knowe

afwas

Ivar!

The turn of the screw

thee

een dag zo vol indrukken vergeet men niet licht

Meer juli-dagen via Ett foto i timmen.

Gentse feesten

Dit is onze stad niet. Dit is onze stad niet die ons vanuit haar hart belegert met luid gefeest, drukte, mensen.
We houden niet van luid gefeest, drukte, mensen. We sluiten ramen en deuren, steken stoppen in onze oren en neuriën onze eigen liedjes. We kijken de ene film na de andere, lezen het ene boek na het andere. We gaan niet uit eten en niet uit drinken. We leven in een gapantserde burcht.
We gaan niet naar de wereld. De wereld komt maar naar ons als hij zin heeft - verpakt in een envelop van Amazon bijvoorbeeld, op de mat voor de deur. We trekken de donzen dekens over onze hoofden en komen weer boven als het voorbij is. Het gefeest weggetrokken, de drukte geluwd, de mensen naar hun eigen huizen in hun eigen steden.
Dan is deze stad weer van ons.

Terug

Na vier dagen Parijs lijd ik vandaag aan de day-after blues. Dus gaan we eerst uit ontbijten (croissants!) en kijken naar de Tupperware-dozen in het Design museum. Op de terugweg negeren we een nieuwe dag Gentse feesten en eten we een ijsje.
Pas daarna gaat de computer aan, de mail open, het leven weer zijn gang.

Extras

Vanavond 22.00 op BBC2: Extras, de opvolger van The office.

Dulle Griet

Mijn ogen kijken niet, ze lezen. Sta ik aan de kassa van de supermarkt dan heb ik niet gezien wie er voor of achter mij staat of wat die persoon aan heeft, maar ik weet wel dat je je sigaretten dezelfde dag nog uit de automaat moet gaan halen want dat je sigaretten-kaart de volgende dag vervalt.
Dat ik geen kijk-ogen heb, merkte ik voor het eerst echt goed toen ik pas een paar strips las. Las is het goede woord. Het heeft pagina's en pagina's geduurd voor het een reflex was niet alleen de lettertjes maar ook de plaatjes te bekijken.
Ook bij Dulle Griet van Geert De Kockere en Carll Cneut moet ik mezelf streng toespreken, dwingen te kijken en te blijven kijken. Dat toespreken en kijken gaat erg letterlijk en erg schools: 'Nu ga je naar dat ventje kijken. Wat zie je? Wat heb je net gelezen? Wat vind je daarvan terug op de prent? Oh, kijk, een man met een boot op zijn rug!' Maar ik leer ervan, en dat merken is een feest. Want zo gaat de wereld van Dulle Griet langzaam open, bijna ongemerkt, tot plots iemand het grote licht aansteekt. En dan is het een pracht van een boek. Dan vergaap ik mezelf aan het overweldigende diepe rood van de dood. Dan praat ik gezellig mee met Carll Cneut en Pieter Brueghel.

Pak dit boek vast.
Bekijk het. Bekijk het nog eens. Brueghel zal nooit meer dezelfde zijn.

Geert De Kockere en Carll Cneut Dulle Griet. De Eenhoorn, 2005.

Zielig

Vandaag ben ik zielig. Mijn lief is op reis zonder mij (4 hele dagen), op mijn werk werd er vies naar mij gekeken (waardoor ik zelf ook vies ging kijken naar mensen die er verder helemaal niks aan konden doen) en toen ik met een mand vol fruit en chocola naar huis wou, was de achterspatlap van mijn fiets helemaal kaduuk getrokken.

Gehaakt

Ik maak wel vaker plannen. Dat ik een stoel ga verven, en kastjes. Dat ik brownies ga bakken, koekjes en kanelbullar-uit-een-pakje. De papieren zakjes waar de koekjes gebakken en al in zouden moeten, liggen al maanden in de kast, het kanelbullar-poeder-uit-een-pakje heb ik moeten wegdoen want vervallen. Verder heb ik al een oneindig aantal imaginaire foto's gemaakt en dito boeken geschreven - om nog te zwijgen van de boeken die ik gelezen heb, de films die ik gezien en de mensen die ik gebeld/gemaild/geschreven heb.
Dus toen ik aankondigde dat ik ging leren haken, toen wist ik het wel.
Maar zie.
Ik ben best wel trots op mezelf.
Ha.

Lekker

37 muggenbeten op mijn linkerarm.

Live 8

Het is makkelijk om cynisch te zijn. Bono met zijn Boodschap, 'We don't need charity, we need justice', witte duiven die opvliegen tijdens A beautiful day.
Maar laat ik dat maar niet doen.

Zie ook The girl in the café, vorige week op Nederland 3, vanavond om 22.40u op Canvas.