5 seconds of fame

Twee maanden geleden stond ik in een krantje met een boek dat ik gelezen had.
Vandaag word ik voor het eerst herkend. Of ik pas in een krantje gestaan had. Met een boek dat ik gelezen had.

Een inzicht op zondagavond

Die dochter van ons, die gaat Bloem heten.

Dat was dat

Ik wist het toen ik mijn fietssleutels in mijn tas stak: mijn huissleutels lagen binnen. In het appartement. Tussen hen en mij stonden twee gesloten deuren en een lief dat tot 's avonds heel laat in Brussel zou zijn.
De concierge bleek niet thuis.
Mijn lief nam zijn telefoon niet op.
Ik stond op stampvoeten en huilen tegelijk. Ik had een pak amandelkoeken van de Hema bij, een nieuw woonblad dat een winters huis in Zweden beloofde en nota bene een nieuwe ringmap om mijn diploma's voor eens en voorgoed keurig in op te bergen. Dit ging een avond worden Om Naar Uit Te Kijken.
Ik was boos.
En met boos open je geen slot.
De concierge zou binnen dit en een uur terug zijn.
Ik begon te wandelen. Naar de bankautomaat aan het station en langs de binnenwegen weer terug. Ik dronk cappuccino op de hoek en bladerde in een oude, beduimelde Elle.
En dat was dat.

Soms weet ik het ook niet meer

Betrekkelijk weinig stress, geen opspelende hormonen, in geen dagen aan de alcohol gezeten, al tijden geen koffie meer gedroken en al weken geen kaas meer gezien en toch: wéér hoofdpijn.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Meer 22 januari via Ett foto i timmen.

Zondagavondblues.

Je zou Herberts huis eens moeten zien

Majo de Saedeleer had het over haar leesleven en ergens daarin hoorde Je zou Herberts huis eens moeten zien, een prentenboek van langgeleden. Ik was op de eerste rij terechtgekomen, waardoor er nog voor ze het boek in al zijn gedateerde glorie aan de zaal toonde, vanalles in mij begon te rinkelen en zingen.
Ik kende Herbert.
Ik was het alleen vergeten.
Als bij toverslag kwamen Herbert en zijn spannende verhalen tevoorschijn uit de ongeordende stapels herinneringen in mijn hoofd. Alleen de tekeningen waren intussentijd veel kleiner geworden, vroeger waren ze levensgroot - alsof ik zo zelf in Herberts bomen kon klimmen en aan zijn lianen kon zwieren.

Wespennest

Ik dacht: als mijn lief het Verzameld Werk van Elsschot drie keer in huis wil halen, mag ik ook de nieuwe uitgave van Wespennest kopen.

BV-spotting

Er was een jongen op het werk die ik ergens van kende.
Ik liep met een stapel boeken naar de letter 'v' bij de kinderen, dacht: 'ken ik jou misschien ergens van?' en moest lachen.
Op de terugweg van de 'v' keek ik nog eens. Subtiel, natuurlijk.
Volgens mij was het de blonde jongen uit De saga van Oberon. De op-één-na-jongste die er jonger uitzag dan de echte jongste.

Ik ben lekker lui vandaag

Wat ik zou kunnen doen:

# een laag magneetverf op de deur zetten
# mijn administratie op orde brengen (in orders en met tabbladen)
# tabbladen kopen
# een dringende brief posten
# bed opmaken
# discman installeren op mijn nachtkastje
# Het Kronosproject lezen, en De jongen die Hitler had ontmoet
# Mary Poppins lezen
# Extremely loud and incredibly close lezen
# aan E. denken
# over E. schrijven
# Mansfield Park kijken
# de was sorteren
# de was doen
# de droge was opruimen

Coffee Lounge revisited

Vorige week zag ik hem voor het eerst in het Leescafé. De man van de Coffee Lounge. De man van wie ik vermoedde dat hij in zwembroek en met blote bast op een tropisch eiland van de zon lag te genieten.
Niet dus.
Het was het soort herkenning dat je met bekende mensen hebt. Je denkt: 'He, ik ken jou' en net voor je vrolijk hallo wil zeggen, besef je dat je de persoon eigenlijk helemaal niet kent. En stap je zwijgend verder, richting kassa, richting werk.
Vanmiddag zag ik hem toen ik nog aan mijn tafeltje zat. Ik las over twintigers en dertigers wier administratie een puinhoop is (moi) en over de geneugten van het jonge moederschap (pas moi). Ik zag hem tussen twee regels door en dacht 'tiens'. Tiens tiens tiens.
Als het straks een gewoonte is, wij op maandag in het Leescafé, en als ik al mijn moed en ook mijn stoute schoenen bij heb, vraag ik het hem. Hoe zit dat met de Coffee Lounge, meneer.
Hoe Zit Dat Met De Coffee Lounge.

Eén en ander

Het nieuwe Drijfhout gaat volle kracht vooruit.
Mijn zelf gehaakte sjaal is klaar. (Klaar!)
En 31 songs van Nick Hornby blijkt toch iets voor mij te zijn.

Vinde gij mijn gat

Ik heb één jeans en die maakt mijn derrière minstens tien kilo zwaarder, merk ik vandaag. Dus incasseer ik een aantal imaginaire stokslagen en een hoop verbaal geweld van Trinny and Susannah en begint bij deze de lange, vermoeiende zoektocht naar een geschikte jeans.

Kadootjes

Bulbby.nl, ook voor grote kinderen.

A special field kit

Ik ga altijd op het bankje net achter de middelste deur zitten.
Het was langgeleden dat ik nog eens met de bus naar huis moest, maar ik deed het weer. Het ging vanzelf. Het bankje net achter de deur, met voor mij het wandje dat half kunststof en half glas is - zodat niemand onder mijn korte rok kan kijken en zodat ik bij goed licht zelf kan zien of mijn kapsel nog in orde is. De plek is van mij sinds mijn lief in het ziekenhuis lag en ik 's avonds na het bezoekuur quasi lege bussen terug nam. Zekerheid die ik goed kon gebruiken. Nu is het een gewoonte.
Vandaag las ik er dit:

'I put together a special field kit with some of the things I was going to need, like a Magnum flashlight, ChapStick, some Fig Newtons, plastic bags for imortant evidence and litter, my cell phone, the script for Hamlet (so I could memorise my stage directions while I was going from one place to another, because I didn't have any lines to memorise), a topographical map of New York, iodine pills in case of a dirty bomb, my white gloves, obviously, a couple of boxes of Juicy Juice, a magnifying glass, my Larousse Pocket Dictionary, and a bunch of other useful stuff. I was ready to go.'
Jonathan Safran Foer, Extremely loud and incredibly close (p. 87)

Ik las meer dan dat en het was de leukste busrit sinds tijden.

Wat een dag

Vandaag blokkeerden alle kopieerapparaten die ik wou gebruiken.

Naar bed naar bed, zei Duimelot

Na drie dagen glijdende uren sta ik op +18 minuten.
Mijn nieuwe agenda zit nog in de doos met brieven, dagboeken en agenda's.
Ik heb aan mijn lief een nieuwe template voor dit blog gevraagd - voor mijn verjaardag of als laat nieuwjaarskado. Hij mag kiezen.
Datzelfde lief gaat de droge was nog opruimen, het stof uit de droger plukken en de bak droogwater legen.
Ik niet.
Mijn dag zit erop.
Ik ga slapen.
(Maar misschien staat er eerst nog iets spannends in de Humo.)

What about a tea kettle?

Zondag was het Jonathan Safran Foer in Wereldgasten op Nederland 3. Hij werd geïnterviewd door Kristien Hemmerechts. Hij zei dat de dingen die een mens goed vindt, vaak iets zeggen over wie en hoe die mens wil zijn. Hij had het over hoe dingen bestaan doordat ze benoemd worden, over de artistieke crush. Hij zei dingen die ik in mijn hoofd wou opslaan maar die meteen weer plaats moesten maken voor andere dingen die ik ook in mijn hoofd wou opslaan.
Omdat dit een winterversie was van Zomergasten, werden er fragmenten bekeken. Een raar kookprogramma, iets uit West Wing, debiele citaten van Bush en de leukste videoclip ooit - zeg dat Jonathan Safran Foer het gezegd heeft. Na het programma kwam op 's mans aanraden Smoke, wat een hele goeie film bleek. Na de film nam ik Extremely loud and incredibly close uit de kast, vastbesloten het in één ruk uit te lezen. Ik had nog vakantie, dus het kon. Maar het was ondertussen 2 januari, half twee 's ochtends, en een paar uur later stond de Rede weer op mijn schouder te tikken, dus dat laatste is er niet meer van gekomen.

Solden

Een nieuwe jas!

Kerstvakantie