Vakantie

Zo tegen vier, vijf uur in de namiddag val ik stil. Dat is een regel. Een vervelende regel. Het gordijn in mijn hoofd gaat dicht en ik wil alleen nog liggen en slapen.
Maar niet vandaag.
Het regent even niet en het waait. Ik ga naar buiten.

Black Swan Green

'If you show someone something you've written, you give them a sharpened stake, lie down in your coffin and say, "When you're ready."'
David Mitchell Black Swan Green. Sceptre, 2006. (p. 183)

Zondagmiddag

Jonge tweeverdieners

Ineens bleek het exact een week geleden dat we nog eens zelf gekookt hadden.

Boekenfeest in Gent (2)

A. eindigde nog steeds elke zin met 'juffrouw'. O. kroop overal in, op, onder en achter en kocht zijn 40 euro helemaal op aan boeken en een ijsje. L. had eigenlijk liever Francine Oomen gezien. A. won een boek waarna al de anderen ook een boek wilden winnen en J. was bezorgd dat hij ging moeten dansen.
Dat was gisteren.
Vandaag loop ik verloren in een ineens wel erg lege bib. Wanneer ik om kwart na zeven de trap af kom, richting huis en contemplatieve eenzaamheid, zie ik in een hoek nog net een vergeten affiche.
Oef.

Boekenfeest in Gent

'Doe jij mijn badge op. Ik heb niet zo'n fijne vingers als jij.'
Mijn baas achter me lachte schril.
Ik lachte ook, maar om een reden die niemand kon horen. Van de zenuwachtigheid kreeg ik zijn badge niet meteen dicht en toen moest hij ook lachen.

De man bij het meer

De laatste Franck vond ik niet goed. De personages waren me te wijsneuzerig, de dialogen te wollig. Ik herkende dingen van vroeger - een gedicht van langgeleden was proza geworden, de heerlijk cynische pa uit Geen wonder dat moeder met de goudvissen praat liep zwijgend tussen de regels - maar die dingen waren vroeger beter en scherper.
Toch?
Ik vraag me af of ik veranderd ben, of Ed Franck.

Net als vroeger

Ik zag het toen ik vorige week na schooltijd naar huis fietste: het logo hing weer op de deur, de ramen waren niet langer dichtgeplakt, de stoelen stonden gestapeld. Op zondag, het regende maar de stad liep vol dappere home townies en nog veel meer dappere toeristen, gingen we het controleren. Gewoon voor de zekerheid. Want zoiets geloof ik niet meteen, zelfs al heb ik het met mijn eigen ogen gezien. Ik zat op de fiets, ik was afgeleid, ik zag spoken.
Maar nee hoor.
De Coffee Lounge (zie hier en hier) is gewoon weer open.
De bar staat links in plaats van rechts, er zijn twee verdiepingen in plaats van één, behalve koffie en taart zijn er nu ook stukken pizza en er is meer personeel, maar voor de rest is alles net als vroeger. De man glimlacht hartelijk, begroet ons alsof we verre vrienden zijn, zegt 'welkom' en 'hoe gaat het?'. We bestellen koffie en capuccino, ik zeg 'wat fijn dat jullie weer open zijn' en geniet nog een hele zondag na.
De Coffee Lounge is gewoon weer open.

Nog een vraag

Ga ik voor tv hangen? Parent trap is altijd leuk, Silent Witness is net begonnen.
Of toch maar lezen? Ik ben moe, dus misschien moet ik Jonkvrouw maar weer opnemen. Maar eigenlijk wil ik nu in één keer voluit voor The English patient gaan.
Oh! Straks is het Queer as folk!