Coffee Lounge revisited

Vorige week zag ik hem voor het eerst in het Leescafé. De man van de Coffee Lounge. De man van wie ik vermoedde dat hij in zwembroek en met blote bast op een tropisch eiland van de zon lag te genieten.
Niet dus.
Het was het soort herkenning dat je met bekende mensen hebt. Je denkt: 'He, ik ken jou' en net voor je vrolijk hallo wil zeggen, besef je dat je de persoon eigenlijk helemaal niet kent. En stap je zwijgend verder, richting kassa, richting werk.
Vanmiddag zag ik hem toen ik nog aan mijn tafeltje zat. Ik las over twintigers en dertigers wier administratie een puinhoop is (moi) en over de geneugten van het jonge moederschap (pas moi). Ik zag hem tussen twee regels door en dacht 'tiens'. Tiens tiens tiens.
Als het straks een gewoonte is, wij op maandag in het Leescafé, en als ik al mijn moed en ook mijn stoute schoenen bij heb, vraag ik het hem. Hoe zit dat met de Coffee Lounge, meneer.
Hoe Zit Dat Met De Coffee Lounge.