The view from Castle Rock

# Te traag en te versnipperd gelezen en dat is jammer en onterecht, want dit is een prachtig boek. In wel en niet verwante kortverhalen vertelt Munro het verhaal van haar familie - van voorvaders en verre tantes tot haar ouders. Munro is zelf het vertrekpunt, zij vertelt, maar maar ze is niet het middelpunt.
# "Irlma doesn't care for the sight of people reading because it is not sociable and at the end of it what has been accomplished? She thinks people are better off playing cards, or making things. Men can do woodworking, women can quilt and hook rugs or crochet or do embroidery. There is always plenty to do." (p. 291)

Alice Munro The view from Castle Rock. Chatto and Windus, 2006.

Vrede op aard aan alle mensen van goede wil

Eén en één is twee

Ik word voor het laatst iets in de twintig.
En dat gebeurt net vlak voor bijna in de krokusvakantie dit jaar.

En deze en deze ook

# NY girl of my dreams
# Sometimes I think, sometimes I am

He, die is leuk

Iemand zocht 'wat rijmt er op glimlach' en kwam hier terecht.

Wat te doen op zomaar een maandagavond

Het onweert en het regent en het dondert en het bliksemt en ik ga een groot bord spaghetti maken en daarmee voor de tv zitten en ik ga niet kijken naar Het Leven Zoals Het Is in het Kinderziekenhuis nu ik weet dat het helemaal niet goed afloopt met Marieke.

(Fixkes)

(ik hoop da ze mij wa mist, da ze'n heel klein beetje ongeluhukeg is)

Roosendaal-Antwerpen

Vandaag at ik een broodje kroket in Roosendaal en reden we met de trein door Wildert, Kijkuit en Heide.

Half geëxplodeerd (2)

En toen was het postgebouw helemaal weg.

Half geëxplodeerd

Het postgebouw was half scheefgezakt en half geëxplodeerd. De zon kwam op. In de verte hing mist en in die mist waren graafmachines met grote witte lichten aan het werk.
Volgens mijn collega's was dat een haiku.
Volgens mij een bijzonder zicht om de dag mee te beginnen.

De Swiss Family Robinson op zondag.

Ik heb de hele middag geslapen. Tussendoor heb ik stukken gezien van de Swiss Family Robinson (Ernst en Fritz die vechten met een slang).

Een verhaal met een tong

E. zei: "Dit is één van zijn tussendoortjes."
Maar zelfs de tussendoortjes van Edward van de Vendel zijn beter dan zomaar doorsnee. Omdat de personages van nu en altijd zijn. Omdat de taal modern en van alle tijden is, vol alledaagse en toch bijzondere beelden.

Edward van de Vendel Een verhaal met een tong. Lemniscaat Kidsbibliotheek, 2006.

Vorig weekend scheen de zon

Nu regent het weer. Het is ook minder koud - en dat komt goed uit want mijn nieuwe handschoenen zijn geen wanten en eigenlijk ook niet warm genoeg voor koude wind op je stuur. Verder ben ik ook weer verkouden. Dat kan blijkbaar twee keer in één herfst. Een meneer op de trein zei boos dat mijn hoestende collega en ik onze bacteriën voor onszelf moesten houden. Daarna hoestten we nog harder. In zijn richting. En zonder onze hand voor onze mond. (Nouja. Als het aan ons gelegen had.)

Naïef. Super

# Dit boek verandert de wereld niet maar het is een erg leuk verhaal over een (late) puber die zoekt naar de betekenis en de zin van dit alles. Met fijne lijstjes. (Welke dingen vond ik leuk toen ik klein was?)
# "De ene mogelijkheid is dat ik al mijn reserves opzij zet en alles over me heen laat komen. Als een kind. De andere mogelijkheid is afstand houden en op kleine dingen letten, het herkenbare proberen te vinden. Sorteren en vergelijken.
De eerste mogelijkheid kan overweldiging tot gevolg hebben. De tweede kan in het gunstigste geval leiden tot fraaie observaties, contemplatie en plezier." (p. 118)

Erlend Loe Naïef. Super. De Geus, 2001.

Of hoe ik het blijkbaar niet altijd heb voor moderne kunst

F. had gezegd: 'Met alle respect, maar ik moest bijna overgeven.'
Gisteren gingen we zelf naar Paul McCarthy. Eens kijken. Eens horen. Het was avond, donker en we zouden een gids hebben. Zo'n kans laat je niet liggen.
Dus: ik blijf het intrigerend vinden hoe er in naam van de kunst en de levende kunstenaar gaten in de muren gezaagd worden. Dat vind ik leuk. Maar verder: met alle respect, maar op het einde heb ik alleen nog naar de gids gekeken. Wat goed dat die er was, trouwens.

De legende van Redenta Tiria

Smakelijke beschrijvingen van een dorp waarvan de bewoners zich vroeg of laat en om mysterieuze redenen opknopen.

Salvatore Niffoi, De legende van Redenta Tiria. De Arbeiderspers, 2007.

Elegy for Iris

# Eerste leesclub-boek.
# De relatie tussen Bayley en Murdoch fascineert me. Hoe hij van in het begin zijn leven en liefde in haar handen legt (hij jong en onervaren, zij met een leven vol al dan niet voorbije liefdes). Hoe het op het einde van haar leven door Alzheimer omgekeerd lijkt. Hoe hun beroep een metafoor is voor hun leven, waarin zij auteur is en zonder meer schrijft en waarin hij recensent is en een onderwerp nodig heeft om over te schrijven. Hoe zij dat onderwerp is.

John Bayley, Elegy for Iris. St. Martin's, 1999.

De veerboot

In korte, heldere stukjes vertelt Jane haar verhaal. Ze is 20, woont bij haar zus, werkt in de parfumerie op een veerboot, leeft geen groots en tragisch leven.
Dit is een klein en raak verhaal.

Helle Helle, De veerboot. Contact, 2007.

Internationaal filmfestival in Gent (2)

Gisteravond viel ik in slaap. En toen moeten we nog vertrekken om naar Lou Reed live on film te gaan kijken.
Het allermooist was het duet met Anthony.

Internationaal filmfestival in Gent

Deze voormiddag zagen we de film met de beste titel van het jaar.
The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford.
Het was meteen ook de beste western die ik ooit gezien heb, maar ik heb niet veel westerns gezien, dus laat ik het er maar op houden dat het een erg, erg knappe film is. Vooral op een zonnige zondagvoormiddag in de herfst.

Suikerverbruik

Mijn mama mag van de dokter geen suiker meer.
Ok, denk ik. So what. Er zijn ergere dingen. Arme kindjes in Afrika enzo.
Maar geen suiker, dat is niet zo'n lekkere koffie als die van mij van vanmiddag.
Dat is niet zo'n fijn taartje als dat van mij van vanmiddag.
Dat is waarschijnlijk ook niet die erg jummie chocoladekaas van bij de lunch.
Dat is niet dat blik cola en niet die Twix van op de trein.
Hmm.
En straks is het Sinterklaas.
Misschien moet ik dit jaar maar alleen en alleen mandarijnen vragen.
(Dat zou ook geen slecht idee zijn voor mijn suikerverbruik denk ik zo.)

Een leeg ballonnetje

Nadat de boog drie weken lang onafgebroken opgespannen heeft gestaan, word ik vandaag wakker met keelpijn.
Ik ben een leeggelopen ballonnetje dat op het wereldwijde web zoekt naar te dure hotels met zicht op water.

Weg weg weg!

Ik blijf zoeken in mijn agenda en in die van mijn lief, maar het gaat echt niet.
Niet voor Kerstmis.
En dan vinden we het te donker geworden, zo zijn we dan ook weer.

Verlanglijstje

Het wordt herfst en er vallen nieuwe boeken uit de bomen.
Een raadsel voor Roosje van André Sollie.
Eén miljoen vlinders van Edward van de Vendel en Carll Cneut.
Otto rijdt heen en weer van Tom Schamp.
En straks - oh wat wordt dat mooi - Linus van Pieter Gaudesaboos en Sabien Clement.

Tussen haakjes

Ik denk dat Boetekleed van Ian McEwan mijn allerfavorietste boek ooit is.

Van z'n hela hola hola

We zaten carpoolend in de auto kaneelkauwgum te eten en sterke verhalen te vertellen. Het was geen file, eentje las Harry Potter en een ander was net verliefd geworden op Steven Bossuyt. Nog iemand was bang voor windmolens. Er werden theoriën bevestigd over On Chesil Beach en mannen en vrouwen. We deden een paar zware verkeersovertredingen en toen waren we weer thuis.

Het is ook nooit goed

Uh-oh.
Nu is het ineens weekend en god weet dat ik met een hoofd en een buik vol zeer de uren heb afgeteld tot het zover was en als ik het nu voor het zeggen had zou ik nog teksten nalezen en draaiboeken maken en technische fiches schrijven en mails sturen.
Doeme toch.

-ik wil wel weer eens in Göteborg wonen en dan nu in Slottskogen gaan wandelen-

To be continued

Dus ging ik bij een leesgroep.
Ik dacht: als het allemaal huisvrouwen zijn, ben ik weg.
En: als het allemaal vrouwenboeken zijn, ben ik ook weg.
(Kwestie van het vel van de beer en geen victorie kraaien.)
We waren met z'n achten, zaterdag. We zaten rond de tafel met een sticker met onze naam op onze truien geplakt. Na de voorstellingsronde kreeg iedereen nog een extra inhoudelijk etiket op zijn voorhoofd.
Maar: iedereen had een job, die soms alles en soms niets met boeken te maken had. Er waren twee mannen. We beginnen met Elegie voor Iris van John Bailey. En zie, laat dat boek nu al jaren ongelezen in mijn kast staan.

In godsnaam de romantiek

The L-word.
Zoenen doe je zo van Holly-Jane Rahlens.
Six feet under.
En de zondag zit er weer op.

The blue screen of death

Mijn computer op het werk is ter ziele gegaan.
Sinds donderdag zit ik aan tafels van collega's die er even niet zijn. Zit ik te kijken naar families en vriendjes die de mijne niet zijn en te turen naar lettertjes die te veraf staan voor mijn bijziende ogen.
Maar nu is het nieuwe schooljaar begonnen en morgen is iedereen er weer en nu heb ik een lijstje klaarliggen met dingen te doen waar geen computer voor nodig is.
Zou dat rust geven?
Orde in het berghok, dat alvast wel.

Moed (2)

Die plastic zak leegmaken, dat is 5 cent terugvinden. Dat is twee bibliotheekkaarten, twee agenda's en een schrift bewaren.
Evaluatie- en functioneringsformulieren klasseren - geen idee waarom.
Een strip motilium vinden en een paar brilpoetsdoekjes. Folders en reglementen voor bij het oud papier.
En een briefje.
Terugbellen naar S. op een nummer dat nu het mijne is.

Moed

Terwijl mijn lief gehaktballen met komijn en tomatensaus staat te maken, zit ik alle moed bij elkaar te rapen om de computerkamer op de ruimen.

Nejmen titta här!

Oh! De nieuwe Ikea catalogus is er!

Van de groene muts van mijn lief

'Weet je nog dat ik vroeger een groene muts had?' vraagt mijn lief.
Hij hangt in de zetel en ik pruts op het internet terwijl ik koud geworden thee drink.
Ik weet nog dat hij vroeger een groene muts had.
Die heeft hij een keer bij mij op kot laten liggen.
Ik weet ook nog hoe hij zijn groene muts voorgoed verloor. In Stockholm, waarschijnlijk op de metro laten liggen. Ik weet nog hoe we toen op al onze stappen terugkeerden en overal vroegen of er iemand een groene muts gevonden had. En hoe iedereen met ons meeleefde maar, nee, helaas, tyvärr, geen groene muts gezien.
Dat was de groene muts die zijn moeder voor mijn lief gebreid had toen hij nog een klein duimpje was.
Nu heeft hij een zwarte muts van de winkel.

Op de purp'ren hei

We waren bij mijn ouders thuis en daar was de hei purper. Dat was mooi.

Onze schone nieuwe witte slaapkamer (3)

Nooit meer slapen

Ik lees Nooit meer slapen omdat mijn lief zei dat het een goed boek is en omdat ik vind dat ik eens wat meer klassiekers moet lezen.
Ik lees Nooit meer slapen en ik vind het prachtig.
Het trage ritme, op het tempo van de reis.
Dat personage van Alfred dat nooit echt deel wordt van de onderneming, te veel knullige ambitie meezeult en stilaan paranoia wordt.

W.F. Hermans Nooit meer slapen. De Bezige Bij, 2007.

Van dat Griekse eiland (3)

Onze schone nieuwe witte slaapkamer (2)

Niemand had ons verteld dat oude lagen vernis op een oud bed weer tot leven komen wanneer je er witte verf over smeert.
Niemand!

Mijn eerste Moleskine

Ik heb mijn eerste Moleskine gekocht. Ik voel de kaft en streel de lege pagina's. Kleine ruit, type reporter. Ik wil er iets in doen met de boeken die ik lees, maar wanneer ik mijn eerste boek in het Moleskine-tijdperk uit heb, durf ik niet.
Ik ben een watje.

Het is vakantie

Het is vakantie.
De jongen met de krullen en de plooifiets neemt niet elke dag de trein.
Het blonde meisje met de Camper-schoenen is al een tijdje weg.
De meneer met de snor en de groene oortjes ook.
Het is vakantie en ik doe mijn sandalen uit. Ik leg mijn voeten op de lege bank voor me en sla Nooit meer slapen van W.F. Hermans open. Af en toe kijk ik uit het raam.

Onze schone nieuwe witte slaapkamer

De kamer is gewit.
Nu nog een pot verf voor het bed en voor de nachtkastjes.
Daarna schuiven we de meubels weer op hun plaats en halen we de matras weg uit de woonkamer.
En dan houden we onze schone nieuwe witte slaapkamer altijd en altijd netjes.

Chocolade overdosis (maar niet heus)

'Er zit te veel chocolade in,' zei mijn moeder. 'Daarom rijzen ze niet. Daarom zakken ze in. De chocolade trekt de rest naar beneden.'

Van nu en straks

Nu nu nu!
De slaapkamer witten! Het bed verven! Sinaasappelcake met pijnboompitten bakken! Vakantiefoto's inplakken! Naar Brussel! Special topics in calamity physics uitlezen, in één ruk!
Nu!

Maar nog even geen tijd. Want er moet ook nog tv gekeken en geblogd en gesurft op het wereldwijde web.

Kleine lettertjes op een Antwerps terras

Van dat Griekse eiland (2)

We aten moussaka, gevulde courgettebloemen, soutzoukakia, stifado, briam, gebakjes met feta, gevulde wijnbladeren, losse olijven, sardientjes, gegrilde makreel, Griekse salade en meloen - heel veel meloen. We dronken café frappé, Griekse koffie en granaatappelsap.
We lazen Louis de Bernières, Kader Abdolah, Johathan Coe, Edward van de Vendel en Orhan Pamuk.
Af en toe namen we een duik of dreven we zomaar op het zoute zwembadwater.
Eén keer werd ik gestoken door een wesp.

Bij het verschijnen van Harry Potter nummer 7

Op de vierde ochtend worden we met het knallen van een onweer wakker, maar na drie dagen migraine is de wereld helderder dan ooit. Het asfalt ruikt zoals asfalt 's zomers na een regenbui ruikt.
Bij koffie en de krant in de stad besluit ik binnenkort alle Harry Potters te zullen lezen.

Van dat Griekse eiland

Een nieuwe en een niet meer nieuwe bikini, een luchtmatras en twee paar goede longen, een grote handdoek, Vogels zonder vleugels, Het huis van de moskee, Special topics in calamity physics, What is the what, Mijn naam is karmozijn, The closed circle, Wat rijmt er op puree en Waar kunnen we hier een standbeeld krijgen, een leeg schrift, een doos gloednieuwe stiften en een fles zonnebrandcrème factor 30.
De mevrouw van de taxi weet dat we vannacht zo goed als van de wereld afgesloten zijn door de Ronde van Gent en ook hoe ze dat kan omzeilen, en de housesitters zijn onderweg.
Laat dat Griekse eiland maar komen.

Ik ga rustig zitten

Ik maak een kop thee en ga rustig zitten.
Het is tijd voor mijn ontslagbrief.
Ik ga niet terug naar de bibliotheek.
Voortaan sta ik net als iedereen netjes in de rij en vergeet ik net als iedereen mijn boeken op tijd en online te verlengen. Voortaan is de bib iets voor op zaterdagvoormiddag, met mijn lief en met koffie en lunch achteraf.

{}

{voor het eerst sinds jaren ga ik niet naar de boekenverkoop van de bib}

De langste avond van het jaar

Op de langste avond van het jaar ben ik een een domestic godess. Terwijl de ui suddert steek ik een machine handdoeken in. Ik doe de afwas, schrob het vuur, vouw de droge was. Ik twijfel tussen Eels en Radiohead en K's Choice. Net voor ik stilval, pak ik nog een tas voor het weekend. Had ik daarna tijd, ik bakte cakejes.
Ik glim van ijver en schaamteloze trots en wie weet val ik straks voor de eerste keer deze week snel en zonder meer in slaap.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Meer donderdag 21 juni via Ett foto i timmen.

www

Net gezien en meteen besteld: A year in Japan van Kate Williamson.
Net gezien en (bijna) meteen de kleurpotloden uit de kast gehaald. En schaar en lijm en het woordenboek vol avontuur.

Nog eens met de fiets

Morgen kan ik nog eens met de fiets naar mijn werk!
Morgen kan ik lang slapen! Zeker tot half 9!
(He, dan kan ik straks zonder problemen naar The L-word kijken.)

En toen

wou ik ineens een eigen tuin.
Niet groot hoor.
Groot genoeg om in te zitten.
En een beetje te drinken en een beetje te lezen.

We waren op de Sinksenfoor

We keken rond en rond, we aten lackmans en smoutebollen en hingen al snel helemaal onder de suiker en stroop en P. schoot een pluchen eend voor mij.

Ecologische voetafdruk

Het afvoerputje probeert mij een geweten te schoppen - wanneer ik weer tot aan mijn enkels in het douchewater sta.

De Grote Ontdek De Venkel Show

We hebben nu een groentenpakket, dus eet ik straks voor het eerst in mijn leven venkel (het huis ruikt naar anijs).
En we hebben ook een sapjesmachine nu.

Venkelsap.

Zou dat wat zijn?

Update

Ik las Dansende zeeotters in de wilde wilde branding en nu wil ik naar Tokio. Daarna begon ik in Anna, wat al jaren in de kast staat, en las ik tussendoor Mijn kleine oorlog want mijn lief zei: je moet dat lezen en Dimitri Verhulst zei op de radio: Boon is de slechtste en de beste. En ik had net De helaasheid der dingen uit, wat het moet hebben van zijn tweede helft. Nu ben ik begonnen in Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend, en al ging dat beginnen niet zo makkelijk want R. heeft getelefoneerd van Lokeren tot diep in Gent, er staan daar mooie beelden in.

Om met een botte naald een draad te rijgen door alle jaren om te komen waar ik nu ben en te weten wat ik nu weet.
Arjen Lubach Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend. Meulenhoff, 2006 (p. 10).

On Chesil beach

Dit is wat een alwetende verteller moet doen: vertellen wat de personages niet van elkaar weten. Een web maken waarin de lezer ziet wat de personages niet kunnen zien. Tragiek creëren.
En dat is niet eens het enige waarom On Chesil beach is een erg, erg mooi boek is.

Ian McEwan On Chesil beach. Jonathan Cape, 2007.

In loving memory

Hij had net zijn vrouw en de moeder van zijn twee zonen verloren. Hij zat in pak en met zwarte das vooraan in de zaal. Af en toe legde hij zijn hand op de rug van zijn zonen. Hij had een zakdoek bij.
Na afloop kwam hij dag zeggen. Hij kwam dag zeggen tegen iedereen die er was. Hij vroeg wie we waren en glimlachte en zei 'Ze kwamen niet elk jaar in onze garage slapen!' en 'Daar zijn we in februari nog geweest' toen bleek dat L. stage liep in Gasthuisberg.
Hij zei 'Het ga jullie goed' en wij wisten niets helemaal niets terug te zeggen.

Hey, zo had het moeten zijn

1. Russia
2. Sweden
3. France

The ceiling is not the sky

Ik moest op de trein met Helder Deploige. Van Berchem naar Kortrijk naar Gent. Hij zou liedjes zingen, B. zou filmen en ik zou boekjes uitdelen.
Helder speelde voor twee studenten toen ik naar buiten keek, het weer lente zag worden en wist dat ik te weinig naar muziek luister.
Ik geloof dat het tijd wordt voor een nieuwe cd.

Hoe ik viel als een blok voor Oliver Jeffers op een vreemde vrijdagmiddag

De dag voor we in Brussel een groot Boekenfeest op poten zetten, ben ik plots veel vroeger dan normaal weer thuis. Dat is vreemd en ik doe mijn best mij geen schuldgevoel aan te praten en rustig en volledig zen te worden.
De Limerick is nog open wanneer ik naar mijn fiets wandel. Ik lees er The incredible book eating boy van Oliver Jeffers. Wat mooi! Ik val als een blok en koop het niet. Onderweg naar huis denk ik: The incredible book eating boy moet ik binnenkort van deze of gene kado krijgen. Nu denk ik: aha, meneer Jeffers heeft een online shop.

De jaren '90

Ik kocht de Humo met de Bel 90-cd, want daarop stonden de liedjes van mijn jonge jaren. Die kan ik nog zo meezingen. Bijna allemaal.
En zo zaten we ineens naar de cd van Metal Molly te luisteren.
Super super super super super super super skunk!

Zondagmiddag

Hij kijkt naar een eindeloze Luik-Bastenaken-Luik.
Ik kijk in een tijdschrift.
Samen eten we in een record-tempo een hele buis sour cream and onion-Pringles leeg.
Daarna hebben we buikpijn.

En van mijn lief kreeg ik een boek

Vanmorgen waren we op de Kringwinkel Retrobeurs. Ik trapte op tenen, stond in de rij, vocht mijn weg doorheen de massa en kocht twee blikken dozen, een vaas, een kom, een kader en een cadeautje.
Vanmiddag had ik hoofdpijn, viel ik slaap en kon ik niet zien hoe Tom Boonen derde werd.
Maar mijn hoofdpijn is weg en nu het webshoppen lonkt, gaan we uit.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

De tijd vliegt snel. Dit was vorige week zondag.

Meer zondag 18 maart via Ett foto i timmen.

Weggaan

We zouden naar Lissabon, Berlijn, Rome, Helsinki en Talinn gaan.
Maar nu we gaan naar Den Haag.
We gaan naar het Meisje met de Parel kijken, naar het Letterkundig Museum en naar Scheveningen. We gaan waarschijnlijk niet naar de Keukenhof.

Lied van de week

* De eerste picnic van het jaar was in het Warandepark in Brussel, met collega G. en zicht op het justitiepaleis.
* Le canard, la mort et la tulipe van Wolf Erlbruch.
* Tijdens de lunch met heren illustrator en schrijver dacht ik, wijlst met rode oren luisterend: he, dit is mijn job. Dit is mijn job, en buiten scheen de zon op het grasveld.
* Kvraagetaan.
* Oliebollen na een gezonde veggie maaltijd.
* En deze:

'Maar het valt niet mee om weg te doezelen. Dippie op de brits onder me hoest telkens na een paar trekjes van zijn Gunston-saffie slijm op. Opa huilt en zijn gebit ratelt in een glas op de wasbak. Om niet uit de toon te vallen kreunt de schapenboer af en toe.
Dan schopt opa zijn schoenen uit en moet ik bij het schuin openstaande raam naar lucht happen.
De trein fluit door een dorp met ramen als jakhalsogen en mijn romantische illusies over treinreizen vervliegen, samen met de rook van Dippies Gunston, in de koude, zwarte Karoo.'
Troy Blacklaws Bloedappel (p. 142)

Misantropie

Vanochtend op de trein werd ik ingesloten door zeven studenten die alle zeven nog moesten ontbijten, hardop commentaar gaven bij hun Metro's en naar allerlei spannende filmpjes op een laptop keken.
Vanavond zat ik op de trein met een meneer in jogging pak en met een gsm aan een touwtje rond zijn hals. Hij had een hond bij die tegen mijn been kwispelstaartte en daarna naast zijn baasje op de zetel sprong. (Dat mocht niet van de conducteur, maar hij/zij/het deed het toch.) Toen de man plastic zakjes tevoorschijn haalde, dook ik diep diep diep weg in mijn Humo.

Een heel nieuw wielerseizoen (2)

'Langzamerhand begon ik een zekere verstandhouding met de barman te krijgen. Altijd als we elkaar tegenkwamen op de trap knikten we elkaar toe. Wanneer ik aan het einde van de middag mijn kopje koffie ging drinken, maakten we wel eens een praatje. We hadden het over voetbal, over autoraces. Dat we niet over een gemeenschappelijke taal beschikten, deerde ons niet. Over wielrennen, bijvoorbeeld, raakten we niet uitgepraat. Moser, zei hij. Merckx, merkte ik even later op. Coppi, zei hij, Fausto Coppi. Ik roerde met mijn lepel in mij koffie, knikte instemmend, peinzend. Bruyère, mompelde ik. Bruyère? zei hij. Ja zeker, Bruyère. Hij leek niet overtuigd. Ik meende dat de conversatie daar wel zou stagneren, maar toen ik aanstalten maakte van de bar op te staan, hield hij me tegen bij mijn arm. Gimondi, zei hij. Van Springel, antwoordde ik. Planckaert, voegde ik eraan toe, Dierieckx, Willems, Van Impe, Van Looy, De Vlaeminck, Roger de Vlaeminck en zijn broer Eric. Wat kon iemand daar nog op zeggen? Hij liet het erbij. Ik betaalde de koffie en ging terug naar mijn kamer.'
Jean-Philippe Toussaint, De badkamer (p. 50-51)

Boodschappenlijstje

Mensen kennen is goed. Mensen kennen is leuk.
Nu F. naar Zweden gaat, krijgt hij dit boodschappenlijstje mee:
1. Hur kär får man bli van Katarina von Bredow
2. minstens één boek over Hedvig van Frida Nilsson

Een heel nieuw wielerseizoen

In de regen en de geur van warme massages.

Lou Reed is jarig en mijn lief ook

Lou Reed is jarig en mijn lief dus ook.
Ik ging naar de dokter omdat ik me een ribontsteking gehoest heb. Nu mag ik niet meer hoesten. En ook niet dweilen en geen zware dingen oprapen. Of in de Fnac de laatste Jamie Oliver terugzetten op een te hoge plank. Auw.
Maar.
Het was ledendag in de Fnac en we kochten niets. Daarna gingen we naar MacDonalds voor twee BigMac menu's. Ik dronk ice tea, wat ik nooit drink omdat ik het vies vind smaken, ik dronk ice tea want ik dacht dat het cola was en ontdekte pas na drie grote slokken dat dat niet klopte.
Lou Reed is jarig en mijn lief luistert naar de Lou Reed-special op de radio.
Ik ga een boek zoeken en bij hem kruipen en lang wakker blijven omdat het vrijdag is en het kan.

Van het licht en bijna

's Ochtends kunnen mijn fietslichtjes in mijn tas blijven.
's Avonds fiets ik naar huis in dat onbestemde blauw tussen licht en donker.

Nu

Heb ik zin in een Big Mac, frieten en cola.

De luxe

van gestreken zakdoeken.

My sweet Valentine

En toen werd mijn lief ziek. Toen begon ik een nieuwe job, werd mijn lief nog zieker en had ik een treinkaart en elke dag twee uur tijd om te lezen.
Op de terugweg zie ik twee jongens met bossen bloemen.
Ik haast me op de fiets naar het ziekenhuis, geen tijd voor bloemen, geen tijd voor chocola.
Ik wil naar mijn lief.
Ik fiets bijna verloren en laat me bijna omver rijden.
Ik wil naar mijn lief.

...

Dag

Dus dat was mijn laatste hele werkdag, gisteren.
's Ochtends keek ik vanop de zesde verdieping goed en geconcentreerd naar buiten. De watertoren in Gentbrugge, de schoorsteen bij de Dampoort, de torens, het grasdak onder het raam - alsof ik dit zicht nooit meer zou zien. In tijden van deze richt ik mij graag tot het Grote Sentiment.
's Avonds liep ik door een lege bibliotheek, de lichten waren uit, de kassa's werden geteld, en ik dacht: dag. Ik trok de deur achter me dicht, deed mijn fiets van het slot en fietste naar huis.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Meer 23 januari via Ett foto i timmen.