Van mijn moeder weet ik dat een mens nooit genoeg keukenhanddoeken kan hebben. Maar een mens kan evenmin ooit genoeg vestjes hebben. Of handtassen. Of schoenen. Of afleveringen van Friday Night Lights.

Twee nieuwe boeken in de post! Het eerste is Törnrosa met illustraties van Lena Sjöberg. Het tweede is Anteckningar från Antarktis van Jakob Wegelius. (De postzegels op het postpakket gaan naar twee gehandicapte kindjes die de conciërge kent.)

Op deze koningsdag drink ik twee koffie verkeerds met zicht op Panamarenko.

Huisvlijt.

We drinken Pepsi en Troubadour aan het station en we zeggen: hier komen we als het mooi weer is op het terras zitten. We zeggen: als het mooi weer is en we komen hier op het terras zitten, is het omdat we op de trein naar huis wachten.

We dronken koffie, aten cheddar, kochten stadsgidsen, fietskaarten en Jekyll & Hide en vonden toen puntje bij paaltje kwam geen overzichtelijke supermarkt. We aten hamburgers omdat we dat altijd doen op de eerste avond op reis. We zeiden dat er geen stad is waar literatuur zo voor je voeten valt als in Edinburgh. We liepen door de regen en zochten een nieuwe regenjas voor mijn lief. Evengoed scheen de zon. We huurden fietsen voor twee weken, die de zaakvoerder een dag later en op eenvoudig verzoek naar het station van Drem bracht.

We gingen een eindje wandelen in Drongen. Vanavond maken we shepherd's pie. Morgen ga ik niet meer hoesten.

Op weg naar North Berwick vocht ik met de berg, die met ruime voorsprong won.

Er waren veel mensen op de Boekenbeurs en veel kinderen die helemaal geen zin hadden in zoveel boeken. Ik kocht:

• Terugkeer naar Baraule van Salvatore Niffoi omdat De legende van Redenta Tiria één van de meest onverwacht geniale boeken is die ik ooit las
• Kluis 21 van Roslund&Hellström omdat ik een fascinerend stuk las over het duo en omdat het zich afspeelt in Stockholm
• Mannetje en vrouwtje krijgen een kind van Brigitte Minne omdat Kaatje Vermeire de tekeningen maakte, bijzonder sympathiek is en toevallig nét zat te signeren

Het grote kliekjesboek van Puck Kerkhoven en De grens van Riika Pullkinen kocht ik niet maar dat komt misschien nog.

Over een week komt de huisbaas ons appartement fotograferen voor de toekomstige nieuwe huurders. Dus moeten er flessen en lappen opgeruimd, papieren uitgezocht en tijdschriften gesorteerd.

Onderweg naar huis was de Limerick nog open.

Nog 3 maanden. Hoogstens.

Rond een hobbelige landingsbaan is het 's zondags markt. De mensen blijken van heinde en verre te komen aanrijden. Wij zijn de enigen die met de fiets zijn. We kopen genoeg groente en fruit voor een week en honing van een boerderij in de buurt. Wanneer het halverwege begint te regenen, krijg ik natte tenen. Ik bedenk meteen dat het plezier van natte tenen in de zomer onderschat wordt. Omdat dat zo hoort, eten we met onze nieuwe voorraad aan onze voeten een bak chips met azijn en zout en brown sauce. Die brown sauce was een vergissing.

Dat viel mij vanaf dag 1 op. Dat er boompjes op de horizon stonden.

Deze boom is geplant als herinnering aan de kroning van Queen Victoria op 28 juni 1838. Hij staat aan de rivier in Haddington, Schotland. Op 11 juli 2009 wandelden wij er voorbij. We wisten al dat we vroeger dan gepland terug naar huis gingen, maar verder was het een hele goede dag.

We bedenken dat we geen plan B hebben. We zitten in plan A en daarachter schuilt het grote zwarte gat: we weten niet waar naartoe als het werk dat we nu doen, stopt. Misschien ga ik terug naar één of andere bibliotheek. Of ik ga full-time knutselen en een succesvolle webshop beginnen. Of we zetten samen die eindredactiefirma op poten. Een naam hebben we al.

Maar er gebeurt vanalles. Ik heb een kussensloop gemaakt, gisteren. En van dat dikke vilt gekocht. We tellen onze meubels en onze toekomstige kamers. We gaan koffie drinken en stukjes wandelen. En ik kook soep want dat hoort bij de herfst.

Een uur wandelen en een dag lui zijn.

Net als vorige week en de week dáárvoor at ik te veel druiven bij de lunch en na de lunch haalde ik twee snoepen tegelijk in het pas opgeruimde winkeltje van G.

Vanavond dacht ik eraan mijn treinabonnement te verlengen en ging ik in een hele lange rij staan. De mensen mopperden niet, ik ook niet. In twee tellen was het gefikst. 

Net vóór ik thuis was begon het dikke druppen te regenen zodat mijn rok tegen mijn benen plakte. Maar dat gaf niet, want ik was er toch bijna en ik had een verder waterdicht plan om de hele avond tv te kijken: Huizenjacht, Komen eten, Boer zkt vrouw, Topmodel Benelux. Al viel dat plan in grote stukken uit elkaar toen ik begon af te wassen, het vervallen bloemstuk begon te ontmantelen en drie vazen in een sopje legde.

En morgen kopen we een huis.

Ik heb geen cake gebakken en mijn granny-plaid is niet één vierkantje gevorderd. Ik heb wel naar Huizenjacht en Martha en The Block en K2 zoekt K3 gekeken, een zak kaneelkoeken, een pistolet en een appel gegeten.

Sophie Calle in BOZAR was goed voor mijn Frans. Daarna viel ik als een blok in slaap.

Vanmorgen hadden we ontbijt met koffiekoeken, zure bessen, druiven, koffie en drie soorten sap. Op weg naar huis kocht ik drie bollen wol (ecru). Het licht op de Coupure was mistig en er waaide zand in mijn ogen, wat lastig was. Ik denk dat ik dit boek ga bestellen want binnenkort hebben we een kleine ruimte voor groen(te). 

We gingen een eindje fietsen toen het plots donker was. Overdag is het nog zomer maar 's avonds wordt het herfst.

{pauze}

Zon in huis

Marcinelles, Charleroi

Het regende. Op een bankje in Gent Sint-Pieters liet ik mijn muts ongewild en onbedoeld achter. In Brussel-Zuid dronk ik koffie. Ik vond er geen geldautomaat die niet buiten dienst was. In Charleroi-Sud wachtte een aardige mevrouw ons op op het perron en we deden de hele verdere dag alsof we Frans konden. We hadden het over Wallonië en op vakantie zijn en hoe de dingen er anders zijn en toch ook niet. We sloten af met een boodschap van verbroedering en hoop. Later, opnieuw bij het station, regende het weer en ik had geen muts meer. We dronken chocolat chaud en cola in het enige café in de buurt dat open was. Het rook er naar sigaretten. Een paar mannen speelden op flipperkasten. De waardin had een trui met spiegeltjes aan. Het café aan de overkant had ingeslagen ramen.

Vrijdagavond na een week die eigenlijk twee weken duurde

Vanavond aten we een Thaise curry (ik) en een Indonesische wokschotel (Peren), allebei afgewerkt met veel verse koriander. Ik lust koriander. Plots is dat zo gekomen.
Mmmh. Koriander.
Nu ga ik naar The holiday kijken. Dat is een film van niks met Jude Law.
Mmmh. Jude Law.

Ik ging naar een lezing in Ganshoren, liep langs de basiliek, draaide van de migraine en de pillen tegen migraine. De zon scheen en mijn jas hing los. In de verte blonk het Atomium. Ik had geen camera bij.

We stonden tegenover de boeddhistische tempel een toekomstige parkeerplaats te bewaken. Het miezerde. Een vrouw in een deurgat aan de overkant riep dat dat 50 euro kost, daar parkeren, wij riepen terug dat we maar even moesten laden en lossen, dat was haar niet gelaten, ze zei het maar. Ondertussen stapte de man die onze toekomstige parkeerplaats vooralsnog bezet hield uit. Even geduld aub, hij moest zijn wagen handmatig achteruit duwen, zijn achteruit deed het niet. Omdat wij maar een half woord nodig hebben, smeten we ons op de motorkap. We duwden de ziel uit ons lijf, tot er beweging kwam in de wagen waarin twee volwassenen en vijf kinderen huisden. Daarna was onze toekomstige parkeerplaats vrij.

Slut med det

Zo. Nu is het uit met Stieg Larsson. Ze opent de deur en hij stapt binnen. Ik begin binnenkort maar eens opnieuw. Denk ik.

Onze tuin

Zondag

Dus toen ging ik een workshop sokapen maken doen. Ok. Toen maakte ik eerst zelf een stuk of wat apen. Toen dacht ik: dat gaat nooit lukken met kinderen. Op een uur of wat. Zonder naaimachine. Maar toen kwam Viviane. Toen ging het wel. Het was zelf errug leuk.

Zaterdagavond

Plots kregen we zin om weer naar Griekenland te gaan en weer te lunchen onder het druivendak. Met het strand en de zee aan onze voeten en Turkije in de verte. Dus namen we de tram naar de Korenmarkt, wandelden naar Oudburg, kregen nog net een klein tafeltje in de Ankara en aten olijven, börek, gegrild lamsvlees en pikant gehakt.

Bijna net zo goed, eigenlijk. (Bijna.)

Zaterdag

Vanmorgen dronk ik thee met Viviane. De theepot paste helaas niet in mijn jaszak dus die kon ik niet stelen.

Namiddag

Vandaag zag ik Linus en Boris in het echt. Linus at de ene lolly na de andere. Boris was de coolste flamenco-danser ever.

Voormiddag

In de voormiddag werk ik thuis. Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen.

1. de grootste luierik van de wereld lijken wanneer ik om half 9 opsta
2. ontbijten tijdens eerste mailronde
3. een afwas die naar me blijft grijnzen
4. een groot raam met veel licht, pal knal voor me
5. gsm'en in plaats van twee meter stappen
6. tanden poetsen bij wijze van pauze
7. geen hyperpersoonlijke handtekening onder mijn mails (sorry)
8. vergeten te lunchen
9. bloggen in plaats van lunchen
10. tv kijken tijdens wat overblijft van de lunchpauze

Wat ik was van Meg Rosoff is een beetje mislukt. Te weinig vlees om het lijf. Maar het vooruitzicht om aan de slag te gaan met lapjes, stukjes vilt, oude knopen, dito sokken, grove naaisteken en een stuk of wat kinderen is best leuk. Sokapen galore. En nu in pyjama met de laptop op de vensterbank, koude tocht door de raamkozijnen, met zicht op water, lichtjes en af en toe een auto is eigenlijk wel goed.

Ik ging op babybezoek.

Baby's zijn per definitie lief en zo ook deze knul van zeven weken. Zijn moeder en ik hadden zes jaar lang in dezelfde klas gezeten, tot we twaalf werden en onze wegen langzaam maar zeker scheidden. Maar we delen een paar verhalen van er was eens en lang geleden. Tegenwoordig woont ze met man en baby in een wat ik een bescheiden villa durf te noemen: groot en vrijstaand huis, omringd door deftig gazon, omkaderd door een hek. De straat is rustig. Er blijken nog een paar baby's te wonen.

Op babybezoek bij mama's van mijn eigen leeftijd is altijd een beetje raar. Baby's zijn per definitie lief, ze zitten zo leuk te pruttelen op mijn schoot en zo'n leven in zo'n groot en wit huis, met een tuin en een hek en een timmerende man in de kelder klinkt gezellig.

Maar. Nog even niet voor mij.

Dit is de familie Sokaap, verzameld voor de foto. Say cheese!

Op de trein terug liggen er twee paraplu's en een geheim in een natte kartonnen doos op het bagagerek.

Ik ga alvast. Naar de bank, de apotheek, de bakker. Met een dikke trui, drie paar kousen, keelpastilles en een tandenborstel in mijn rugzak. Misschien is er nog tijd voor koffie voor het weekend begint. Dag!

Lilian Brøgger

Plots is Lilian Brøgger overal. Hier in Django heet Django (met Edward van de Vendel) en in Anton elsker Ymer.

Kerst is de kast in. Als ik 's ochtends op de trein stap is, het niet meer pikkedonker. Stilaan tijd om 30 te worden.