Dus toen ging ik een workshop sokapen maken doen. Ok. Toen maakte ik eerst zelf een stuk of wat apen. Toen dacht ik: dat gaat nooit lukken met kinderen. Op een uur of wat. Zonder naaimachine. Maar toen kwam Viviane. Toen ging het wel. Het was zelf errug leuk.
22.2.09
Zondag
21.2.09
Zaterdagavond
Plots kregen we zin om weer naar Griekenland te gaan en weer te lunchen onder het druivendak. Met het strand en de zee aan onze voeten en Turkije in de verte. Dus namen we de tram naar de Korenmarkt, wandelden naar Oudburg, kregen nog net een klein tafeltje in de Ankara en aten olijven, börek, gegrild lamsvlees en pikant gehakt.
Bijna net zo goed, eigenlijk. (Bijna.)
18.2.09
Namiddag
Vandaag zag ik Linus en Boris in het echt. Linus at de ene lolly na de andere. Boris was de coolste flamenco-danser ever.
Voormiddag
In de voormiddag werk ik thuis. Dat heeft zijn voor- en zijn nadelen.
- de grootste luierik van de wereld lijken wanneer ik om half 9 opsta
- ontbijten tijdens eerste mailronde
- een afwas die naar me blijft grijnzen
- een groot raam met veel licht, pal knal voor me
- gsm'en in plaats van twee meter stappen
- tanden poetsen bij wijze van pauze
- geen hyperpersoonlijke handtekening onder mijn mails (sorry)
- vergeten te lunchen
- bloggen in plaats van lunchen
- tv kijken tijdens wat overblijft van de lunchpauze
17.2.09
Wat ik was van Meg Rosoff is een beetje mislukt. Te weinig vlees om het lijf. Maar het vooruitzicht om aan de slag te gaan met lapjes, stukjes vilt, oude knopen, dito sokken, grove naaisteken en een stuk of wat kinderen is best leuk. Sokapen galore. En nu in pyjama met de laptop op de vensterbank, koude tocht door de raamkozijnen, met zicht op water, lichtjes en af en toe een auto is eigenlijk wel goed.
16.2.09
Ik ging op babybezoek.
Baby's zijn per definitie lief en zo ook deze knul van zeven weken. Zijn moeder en ik hadden zes jaar lang in dezelfde klas gezeten, tot we twaalf werden en onze wegen langzaam maar zeker scheidden. Maar we delen een paar verhalen van er was eens en lang geleden. Tegenwoordig woont ze met man en baby in een wat ik een bescheiden villa durf te noemen: groot en vrijstaand huis, omringd door deftig gazon, omkaderd door een hek. De straat is rustig. Er blijken nog een paar baby's te wonen.
Op babybezoek bij mama's van mijn eigen leeftijd is altijd een beetje raar. Baby's zijn per definitie lief, ze zitten zo leuk te pruttelen op mijn schoot en zo'n leven in zo'n groot en wit huis, met een tuin en een hek en een timmerende man in de kelder klinkt gezellig.
Maar. Nog even niet voor mij.
Abonneren op:
Posts (Atom)
