Na de vakantie

Het academiejaar komt weer op gang en dus verander ik tijdelijk in een wandelende cd-speler. Ik sta voortdurend op repeat. Mensen die om een gereserveerd boek vragen, of wanneer we vandaag sluiten, of die hun boek per ongeluk in Frankrijk hebben laten liggen, val ik om de hals en krijgen drie dikke zoenen.

We hadden vanmiddag vertelnamiddag, vanaf 10 jaar, ouders en grootouders ook welkom. Ons kleine zaaltje zat afgeladen vol met oude mensen. Een enkeling had ook zijn of haar kleinkind meegebracht. Het blijkt een gat in de markt: vertelnamiddagen voor senioren.

The office

Na vijf spaarpunten en één spaarkaart houden we twee dagen lang een The Office-marathon. We bekijken minstens twee afleveringen per keer en zien alle video-dagboeken, weggelaten scènes en exclusieve interviews. Elke nieuwe aflevering maakt mij iets meer fan. Dit is comedy die je tussen de regels leest (die schalkse blikken in de camera!). Het is eng, het is echt.
Vandaag lees ik over de Christmas special (die niet op de dvd staat) en hoe het toch nog goedkomt met Tim en Dawn.
Oef.

Keuzelijst (2)

Schrijven is schrappen.
Geen wonder dat het onbegonnen werk is twee à drie zinnen uit te rekken tot tekstjes van vijftig à honderd woorden.

Zo op een zondagnamiddag

Omdat mijn broer morgen weer naar school moet, brachten mijn ouders vanmiddag een lading nieuwe schriften (en een vogelpikbord en een gordijntje) naar Brussel. Mijn broer had me gevraagd of ik ook kwam. Het werd een kort en aangenaam bezoek. Van het soort dat ik niet vaak maak, omdat ik op twee uur treinen van mijn familie woon. Een bezoek duurt altijd minstens een hele dag, in welke richting dan ook. Even aanlopen voor de koffie en weer weg, is er zelden bij. Maar Brussel ligt op amper een half uur met de trein dus vertrokken we redelijk laat en gingen we ook redelijk vroeg weer weg. Net genoeg tijd om mij in een grand café met veel goud, veel spiegels en veel wankele tafeltjes en stoeltjes thuis te voelen, een wandeling te maken, een restaurant met als ondertitel Heerlijkheden uit Azië te zien, en een tarte lorraine te eten.
Meer moet dat niet zijn, zo op een zondagnamiddag.

Prästgårdens pepparkaka

100 g boter of margarine
2 eieren
2 dl suiker
1 1/2 dl room
1 1/2 tl gember
1 1/2 tl kruidnagel
2 tl kaneel
3 dl bloem
1 tl bicarbonaat of 2 tl bakpoeder

Beboter en paneer een lange of ronde bakvorm van ca 1 1/2 liter.
Smelt de boter en laat afkoelen.
Klop de eieren en de suiker wit en luchtig. Voeg de room, boter, kruiden en de bloem gemengd met bicarbonaat of bakpoeder toe. Giet het deeg in de bakvorm.
Bak onderaan in de oven, ca 45 min op 175 graden Celcius.

Kreeg een prijs in 1945, staat nu in de oven te geuren.

Studiedag

Ik ben een nul in het leggen van contacten.
Ik zit op de trein terug en schrijf precies deze zin in mijn blauwe boekje, klaar voor een verhelderend stuk zelfanalyse (en zelfvergoelijking natuurlijk). Maar dan staat er plots een man naast me te dralen. Ik doe alsof ik niets zie, alsof de linkerhoek van mijn gezichtsveld leeg is, alsof het niet half vijf en spitsuur is.
'Excuseer.'
'Aja. Ok.'
Glimlach. Ik hannes met tassen en jassen en boeken en zakken, met een boterham en een blik limonade, tot de stoel leeg is. Het blauwe boekje gaat onherroepelijk dicht.
'Zet u.'
Doodmoe van een dag vol mensen maar zonder contact val ik in slaap. Een onhandige slaap want ik zit niet goed. Er moet genoeg ruimte gehouden worden tussen de vreemde man en mij.
'Damesenherenwekomenaaningentsintpieters.'
De man naast mij lacht en herhaalt damesenherenwekomenaaningentsintpieters op precies dezelfde monotone, ongeïnspireerde toon. Ik lach ook, ik lach naar de man en maak zelfs bijna een grapje.
Ik een nul in het leggen van contacten - amehoela.

Zeeën van tijd

Ik had een dip vanmiddag dus vertrok ik richting stad. Ik moest nog drie knopen kopen voor een ontwerp sjaal, voor deze winter. Het gaat een harde, koude winter worden, dat beloof ik. Er zat ook een boek in mijn tas want ik heb deze week een soort leesvakantie. Na het kopen van de drie knopen zou ik op café gaan, koffie of druivensap of allebei drinken, en lezen.
Toen ik een paar uur later weer thuis kwam, was ik niet op café geweest. De Coffee Lounge was dicht omdat het dinsdag is en de Vooruit bleek plots te ver weg - ik had zakken te sleuren, een vulpotlood, een taartschep, shampoo, een kleedje, het mooiste paar schoenen van de hele wereld en ook drie knopen.

Tea tree oil

Mijn nieuwe facial scrub ruikt naar dikke modder en zand, en met een beetje goede wil ook naar bos.

Zuiderzinnen

Na een zesdaagse werkweek ga ik op zondagmiddag naar een, zo blijkt, overvol Antwerpen om te luisteren naar een paar schrijvers. We halen ons armbandje en ons programma en drinken een cola op erg trendy maar ook erg ongemakkelijke Vedett-terrasstoeltjes. Ik kijk weleens naar Kaat & Co en ben er zeker van dat de Seppe en de Jasper op dit precieze terras een muntthee (in een prototype groen) dronken toen Joey kwam aanwaaien - maar dat geheel terzijde.
Ik ben een beetje moe van zes dagen heen-en-weren tussen veel volk, dus heb ik geen zin om op mijn vrije zondagmiddag druk te doen tussen verschillende locaties. Ik hou het simpel: terwijl mijn lief naar het Zuiderpershuis gaat voor Jan Mulder en Drs P., zet ik mij op een verende bioscoopstoel in de Steinerschool. Een heel mooi gebouw, die Steinerschool. Ik blijf anderhalf uur op mijn stoeltje zitten en zie achtereenvolgens Anja Feliers, Marijke Umans, en Joke van Leeuwen in gezelschap van Caroline Deutman. Bij Joke van Leeuwen moet ik hard lachen en krijg ik tranen in mijn ogen, omdat dit zo mooi is, zo sterk, zo goed. En vanachter haar piano zie je Caroline Deutman hetzelfde denken: wat doet ze dat goed, he.
Daarna ga ik naar Studio Tokio voor Bart Moeyaert. Er is de laatste dagen wel meer over hem geschreven op deze pagina's. Ik heb 56 kilometer uit en ben iets over de helft in Dani Bennoni en het kruipt allemaal onder mijn vel. Daar staat hij dan in die zaal buiten de spots stiekem mee te dansen met de opzwepende dertigerjaren muziek van Ariadne en Jokke Schreurs. En te vertellen en voor te lezen dat het geen naam heeft.

Behalve op tv in Kaat & Co, was het mij nog niet opgevallen dat Antwerpen overloopt van de hippe vogels. Misschien kwam ik altijd op de verkeerde plaatsen. Mijn gezelschap bij Marijke Umans (die trouwens druk bezig is met draaien voor Kaat & Co, aldus mijn kletsende buurvrouwen) bestaat uit designer ouders met designer koters. Eén jongetje, een jaar of vijf, heeft lange witblonde haren en heeft een hemdje aan in de kleur groen van die muntthee van de Seppe en de Jasper, een donkerblauw debardeureke en een knaloranje broek. Ach jee, denk ik dan. Ik heb net geen medelijden. Zo'n combinatie is fantastisch voor pakweg de Seppe, maar niet voor een kind van vijf in het echte leven.

Vilken glädje att se dig

Mijn lief kijkt tegen een gezonde toekomst aan en heeft om dat te vieren een paar nieuwe jogschoenen en meteen ook een high-tech jogvestje gekocht. Daarna is hij voor mij naar De Standaard gegaan. Behalve een stuk of wat oorspronkelijke Astrid Lindgrens (twee maanden geleden gevonden in de Slegte) krijgt mijn moeder woensdag ook Dani Bennoni (lang zal ze leven!).
Ik lees 56 kilometer languit op de zetel met een jazzy muziekje op de achtergrond. Dat het prachtig is zegt niet genoeg.
Ik vind bijvoorbeeld terug wat ik hem in mei 2003 op het Literaire Rendez-Vous heb horen vertellen, en wat ik toen twee weken later angstvallig heb proberen vast te houden in mijn rode boek. Het ging over lezen en begrijpen en het staat nu zwart op wit en in de beste woorden op papier (notitie 26 tot en met 29). Aangestreept en al - dan hoef ik het niet meer te doen.
Mijn lief herinnert me eraan dat hij, Bart M., het toen in mei 2003 al had over Dani Bennoni. Dat wist ik niet meer. Dat hij vast zat en er eigenlijk niet veel over wou zeggen. Nu weet ik het weer. En dat ik toen ik een tijd of wat later zelf vast zat in mijn schrijven (een iets prozaïscher schrijven voor school) een mailtje naar hem stuurde daarover, en er eentje terugkreeg met de belofte dat het wel goed zou komen.

F***

Bij aankoop van een boek van Bart M. bij De Standaard krijgt men er 56 kilometer bovenop. Een collector's item. Autobiografische notities en nooitgeziene foto's.
Woensdag is mijn moeder jarig. Grote kans dat zij een boek cadeau krijgt!

Voor het eten

Mijn lief wil graag naar Mongolië maar vindt dat hij eerst de taal moet kennen. In afwachting daarvan haalt hij dikke fotoboeken van de streek uit de bib. Meedoen aan Peking Express is vooralsnog geen optie.
Ik koop Dani Benoni (lang zal hij leven) in de Limerick. 11,50 euro. De mevrouw is erg vriendelijk en wenst me met een grote glimlach een prettig weekend. Ik wens haar ook een prettig weekend.
Ik heb hard moeten lachen om het bezoek van Margreet Dolman bij Bart Moeyaert thuis, gisteren op Republica. Maar een goed interview was het niet. Wat woont hij mooi, Bart Moeyaert. Hij houdt van mooie dingen. Ik ook. Deep down zijn we soulmates en als ik later groot ben gaan we trouwen.
Dit is zo'n vrijdag die geen vrijdag is omdat ik morgen vroeg uit de veren moet (het is weer zo koud 's morgens in huis) en gaan werken.

Taal

In De Standaard der Letteren van gisteren een citaat van Galsan Tschinag, Mongools stamhoofd, sjamaan en schrijver:

Hier met die e-mail-mogelijkheden, met al die reclame gaat men slonzig met de taal om. Ja, zelfs schandelijk. De mensen hier hebben geen gevoel voor het woord. Wij nomaden hoeven niet te praten. Wij kunnen lang zwijgen en als we iets zeggen, zeggen we het beeldend. Want de taal is het hart van onze cultuur en daar zijn we zuinig op.

(Middagpauze)

Met de zon op mijn scherm zie ik geen steek. Maar het is zo lekker warm dus ik laat het rolgordijn open.

This be the verse

They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra just for you.

But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.

Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.

Philip Larkin - van daarnet en onsterfelijk sinds die dag in november in een klaslokaal in Göteborg.

Half om half

Klasbezoek.
Ik ben er voor de helft tevreden over en voor de andere helft niet. Die tweede helft weegt natuurlijk veel zwaarder door. Zeker is dat het de tweede keer beter zal gaan en de derde keer nog beter. De kop is eraf - maar ik heb er een zere nek en een zwaar hoofd aan over gehouden. Al gaat het na het eten, een halve kop veel te sterke koffie met bovendien veel te veel suiker, en een interview met Bart Moeyaert al veel beter.

Ik heb een academische, theoretische achtergrond. Ik kom uit een ivoren toren. Toen ik de GGS het eerste jaar deed, kwamen de muren bij tijden op me af. Ga eens uit het raam hangen, durfde ik mijn collegae studenten, assistenten en proffen weleens toefluisteren. Dan waren mijn oren gaan tuiten en sijpelden de begrippen, theoriën en filosofieën uit mijn neusgaten naar buiten. Dan liep ik hummend en neuriënd naar het station, diep inademend om alle ideeën van zo-even te verluchten. (Halt houden bij H&M en een dwaas t-shirtje kopen wou ook helpen.)
Er is geloof ik geen groot academicus aan mij verloren gegaan.
Net voor ik de GGS voor de tweede keer begon, kon ik aan de slag in de bib. Tweeënhalve dag in de week aan de balie en tussen joelende kinders, tweeënhalve dag in de week tussen de boeken (Koffman en Hoffman, Joyce en Claus). The perfect match. Kruisbestuiving alom. Dit zou ik tot het eind van mijn dagen doen. Iemand verwees naar Philip Larkin, geloof ik.
Nog een jaar later geraakte ik afgestudeerd. Helemaal afgestudeerd. Ik heb breed (heel breed) geglimacht en hard (heel hard) genoten van alle papers die niet meer geschreven moesten worden. De deadlines die niet langer in mijn nek ademden. Maar dat academische, dat theoretische blijft. Het moet in mijn bloed zitten. Zegt iemand iets interessants, dan ga ik boeken en artikels opsnorren en begin te lezen wat anderen daarover zeggen. Ik ga niet praten met kinderen over boeken, maar lezen over hoe je met kinderen over boeken praat en over hoe anderen met kinderen over boeken praten. Tot nu toe.
Tijd om wagenwijd uit het raam te gaan hangen!
Dit klasbezoek is stap 1.
Een KJV-leesgroep wordt stap 2.

Appel-kaneel

Volgens mijn lief de allerlekkerste yoghurt: appel-kaneel met rozijnen. Deze zomer voor het eerst gegeten in Oskarshamn, maar gelukkig verkoopt Delhaize ook een variant.

Spannend

Ik zit in mijn eentje in het amfitheater, met twee ramen open zodat het geluid van de fontein naar binnen waait. Met mijn knieën opgetrokken op de trap en mijn neus in dichtbundels.

Gras

Alle wriemeldiertjes,
alle wiebeldiertjes,
alle kruip- en kriebeldiertjes
zitten verstopt in het hoge gras.

Ik zou maar op mijn tenen lopen
als ik jou was.

Joke van Leeuwen - Ozo heppie

Alles staat op zijn plaats voor donderdag. Mijn eerste klasbezoek ever.
Er zijn twee draadrekken (een met verhalen, een met informatie), er is een koffer vol boeken, er zijn veel kleurige Franse prentenboeken (juf Brigitte houdt van Frans), kijkboekjes met wielen op de grond (vroem vroem), boeken in andere talen op en onder tafel. Ik heb De mooiste vis van de zee in het Nederlands, Turks en Arabisch.
Ik heb anderhalf uur, donderdag. Anderhalf uur om het systeem met de etiketjes en de catalogus uit te leggen: het ene is het adres van een boek, het andere de identiteitskaart. Anderhalf uur om voor te lezen, spelletjes te spelen en veel, zo veel mogelijk, te ontdekken. Anderhalf uur gaat uren te kort zijn. Maar, zo zegt mijn collega, overdonder ze maar.
Dit is spannend.
En ik ben er klaar voor.
Bijna.

Een-nul

Vroeger hadden onze buren een valse herder. Hij probeerde iedereen te bijten, behalve mij. Ik kon hem gewoon aaien. Ik was trots op mezelf. Poedeltjes knuffelen is geen kunst.
Karlijn Stoffels, Een-nul voor de autisten (p. 98)

Gisteren las ik Rosa rotmeid van Bobje Goudsmit, vandaag Een-nul voor de autisten van Karlijn Stoffels. Ik heb Een-nul voor de autisten bijna uit wanneer ik bedenk dat hier en daar een motief en eventueel een voorzichtig symbool van een gewoon verhaal literatuur maken. Literatuur is meer dan een idee zomaar in de vlugte op papier gekwakt. Het heeft iets te maken met een eigen stijl, en een eigen stem, met wikken en wegen tot het plaatje past. Veel mensen die voor jonge mensen schrijven lijken dat niet te beseffen - Karlijn Stoffels gelukkig wel. Met als gevolg dat ik een beetje verdwaasd achterblijf. Ik wil meer lezen, een nieuw boek, een nieuw verhaal, maar het besef dat de kans klein is dat dit nieuwe boek minstens even goed zal zijn doet mij lanterfanten. Lanterfanten en treuzelen en de eerste paar hoofdstukken herlezen.

's Middags

Bloemen gekocht die naar Moonflower van The Body Shop ruiken.

In de kast

Zaterdag!
Dat is een kast vol mogelijkheden. Er zal gelezen worden. Er zal geschreven worden. De stad zal bekeken worden. Er zullen foto's getrokken en films bekeken worden. En als het regent, zoals het weerbericht belooft, worden er misschien zelfs koekjes gebakken - woensdag werk ik twee jaar en dat moet gevierd worden.
In De Standaard van vorige donderdag staat een stuk over weblogs. Ik weet voor ik het lees al wat erin zal staan: blogs zijn ego-documenten van mensen die beter niet schrijven. In diezelfde krant staat ook een voorpublicatie van het nieuwe boek van Bart Moeyaert. Omdat zoiets niet zomaar tussen de soep en de patatten gelezen kan worden, ligt het vooralsnog in de kast van dit week-end.
Met andere woorden: aan de slag.

Älskling

Mail van Jörn. Vijf jaar geleden (al vijf jaar geleden) zaten we in Malmö op een soort inburgeringscursus voor Erasmus-studenten. Twee jaar geleden belde hij in de zomer (ik lag met een zieke buik in bed) vol plannen met een auto, Dirk, Nederland en België. Anderhalf jaar geleden belden we op mijn verjaardag.
'Jij hebt een blije mail,' zegt mijn collega vandaag.
Ja!
Het gaat goed met hem en hij vraagt hoe het met mij gaat. Please let me know one of these years.
So this one is for Jörn. For the sake of our international friendship!

Housewife

Mijn lief en ik zijn plots twee moderne, werkende mensen. Tweeverdieners. Dat zijn we niet gewoon. Het begon vrijdag en het zal nog minstens een dag of twee, drie duren. Samen aan het ontbijt - tot vanavond - samen aan het avondeten. En daartussen is de afwas niet gedaan, blijven boeken, papieren en schoenen liggen waar ze liggen en is er nog geen brood voor morgenvroeg.
Mijn lief blijkt een perfecte nieuwe man. Zo eentje die 's ochtends vroeg naar de bakker en terug jogt voor een vers gesneden. En ik blijk een slechte huisvrouw. Ik eet wel een stuk fruit of een achtergebleven yoghurtje. Bovendien is er al twee dagen geen flessenwater meer en moet die dvd dringend terug naar de videotheek.

Keuzelijst

Het is stil in huis.
Ik heb thee en koekjes (zie gisteren) en probeer de ziel van tien boeken in twee à drie zinnen vast te leggen.
Het is een voorzichtig proberen - deze boeken zijn immers gekozen omdat ze goed zijn, mooi en bijzonder, en dus niet zomaar vast te leggen aan kettingen van vreemde woorden. Wat niet wegneemt dat ik hou van dit kat-en-muisspel. Al wil wie de kat is en wie de muis, wie wie zoekt en wie wie wil vangen, nog wel eens wisselen.

Vliegend geheugen

Een ode aan Ballerina koekjes en kanelgifflar.
Zijn zij verantwoordelijk voor de extra kilo's die ik sinds Zweden meezeul? Mijn grootvader kan het nooit laten te melden dat ik er 'toch goed uitzie', want 'dat was maar niks vroeger, zo mager'. Omdat ik er uiteraard graag goed uitzie, heb ik net bij de tv een half pak Ballerina's (rechtstreeks van Ikea) binnengespeeld. Eerst het bovenste koekje eraf peuzelen, dan met mijn tong de praline-vulling van het onderste koekjes schrapen, en dan, tot slot, voor het chocoladekoekje gaan...
Maar wat ik wou zeggen is dat ik vanmiddag iets ontdekt heb.
Ik zat aan de info in de bib sites rond leesbevordering op te snorren om via via via uit te komen bij de website van ene Eva Cardon. Ik herken de naam. Ik meen dat zij in de jeugdredactie -zoals dat heette- van Top Magazine zat toen ik daar ook in zat. Dat moet bijna tien jaar geleden zijn. Ik weet verder alleen nog dat ze blond was, die Eva die ik in gedachten heb, en dat kan kloppen, want deze Eva is ook blond. En dat haar vriendje ook in de redactie zat, geheel en al toevallig want de echte redactie kwam totaal uit de lucht vallen toen bleek dat die twee elkaar kenden. Misschien heb ik het daarom onthouden. Ergens. Misschien is het wel helemaal niet waar. Blijft dat ephameron.com het bekijken waard is (maar niet met Mozilla Firefox).

Bij het week-end

Ik heb hoofdpijn. Een zeurende rechterkant. Maar dat belet me niet een uur verlof te nemen, een overschrijving te doen en te bedenken dat ik dat Base-abonnement gauw een keer moet opzeggen, theatertickets te kopen (Vrijdag, Groot Huis, volgende donderdag) en mij uitgebreid op een terras te zetten. Ik trakteer mezelf op een glas druivensap en een stuk chocoladetaart. Met zicht op de Sint-Niklaaskerk.
Straks neem ik de trein.
Maar eerst nog pasta met pesto en een appel toe.

1 september

De eerste schooldag!
Voor mij geen nieuwe schriften of rollen kaftpapier meer - de grootste betekenis die deze eerste september voor mij heeft is dat ik weer te voet ga werken. Nu iedereen terug is van verre reizen of vakantie in de tuin hou ik me het liefst ver weg van het ochtendlijke gedrum in de bus en op de fietspaden. Ik heb een avond lopen zuchten over het kwartier vroeger opstaan, maar ik ben onverbiddelijk. Te veel stress is ongezond, in het verkeer of waar dan ook. Beweging daarentegen is goed.
Ik trek de deur achter me dicht, adem diep in en merk dat deze eerste schooldag nieuw ruikt. Naar versgewassen kleren en nog krakende boekentassen. En ik ga op pad. Stap voor stap. Een half uur van hier tot daar. Een half uur voor mezelf. Een half uur om wakker te worden.
(Na een klein kwartier word ik tegengehouden door een jongen met een boekentas op de rug. Mevrouw, en of ik weet waar het Lyceum is.)