Dit is de laatste dag van het jaar. Ik ontbijt met twee koppen thee, muësli en yoghurt. Op mijn to do-lijst staan cake bakken en muffins bakken.

Ik heb tegenwoordig zo'n etnische olifant, door iemand in een ver land met de hand uit steen gehouwen. De olifant heeft een gat in zijn buik voor een theelichtje en een bak op zijn rug voor water en olie. Ik brand tegenwoordig van die olie die naar bloemen ruikt.

We bedenken een kerstmenu en beginnen met boeuf stroganoff, aardappelen uit de oven en rijstpap met in cognac geweekte rozijnen. Al wordt die rijstpap misschien mandarijnentaart met appelsien in plaats van mandarijnen.

Spag bol met veel vlees en veel wijn en met preischeuten voor de groenten, kaas voor de smaak, wijn omdat de fles open is, water voor de dorst en Eels with strings - Life at town hall voor de honger. Omdat ik onderweg Things the grandchildren should know las.

Klaar voor het voorjaar, met alleen maar hier en daar een experiment inzake diepte en afwatering: blauwe druif, roze bloem, tulpen.

Vrijdag ging ik recht van het werk naar de H&M. Ik kocht tien t-shirts zonder ze eerst te passen en stond uren in de rij aan de kassa. Het meisje aan de kassa vroeg of ze mijn stapel t-shirts in één bol samen mocht plooien. Ik zei ja. Ik glimlachte opdat ze zou begrijpen dat ik begreep dat ze het druk heeft en dat ze dan haar tijd beter kan besteden dan tien t-shirts netjes één voor één te plooien voor iemand die ze thuis toch als één grote stapel stof uit de zak zal schudden. Ze vroeg nog eens of het mocht. Ik zei nog eens ja. Met één grote bol t-shirts in een plastic H&M-zak stapte ik naar de tram. Onderweg kocht ik de Jamie in plaats van de Humo. Thuis gekomen bleek maar één van de tien t-shirts niet te passen.

Afspreken in het Geluk voor een tosti met tonijn en cheddar en een koffie verkeerd.

De bol wol is dan toch een kussensloop geworden. De kat groeit. Ik schrijf hier en daar stukjes. De laatste verhuisdozen zijn uitgepakt.

We aten erwtensoep in de Hema en keken hoe de mensen hemdjes en huisraad kochten.

En toen was er nog appeltaart. En Komen Eten op tv. En Project Runway.

Ik dacht: laat ik eens een Voor & Na doen. Zoek de tien verschillen.
(Het grootste verschil kunt u niet zien. Dat kunt u ruiken.)
(Maar niet op de foto.)
(Het gaat trouwens over het kastje. Niet over de muren. Dat zijn gewoon twee verschillende muren. Eén buiten en één binnen. Daar komt geen Voor & Na aan te pas.)

Ze zijn met vier. Of vijf. Ze zijn samengeraapt zoals alleen buurkinderen in alle maten en gewichten samengeraapt zijn. Eén van hen kan een zusje zijn dat dapper en onverschrokken meeheult.

Die avond was ik klaar voor absolute rust en kalmte. Dat was stilte voor de storm die voortaan Findus heet.

Die ochtend stond de hemel in brand.

Het was net gestopt met regenen. Ik ging niet binnen komen want ik had nog een hele reeks boodschappen te doen. Dus praatten we aan de deur over het huis dat ze bouwen en de boeken die we lezen. Daarna deed ik mijn hele reeks boodschappen, waaronder antiwormenpillen (voor de kat), vier appels (voor ons) en gehakt vlees (voor de antiwormenpillen). En een fles rode wijn. Als de dag niet goed wil lukken, moet je 's avonds een handje helpen.

Er zijn kattenbrokken die vol kip en lam en groentjes zitten en die overgoten zijn met kattenmelk. Er zijn kattenbrokken voor kittens (om te groeien), voor volwassen katten (om te bewegen), voor dikke katten (om af te vallen) en voor oude katten (om op de been te blijven). Voor binnenhuiskatten (met extra aandacht voor haarballen) en voor buitenkatten (met minder extra aandacht voor haarballen). Ik surf vijf minuten op het wereldwijde web en weet meteen dat we onze Findus niet alleen verhongeren, maar ook een gedegen groei ontzeggen met onze droge brokken uit de Aldi. En welke onverlaat heeft trouwens ooit beslist dat we niet mee gingen doen met die als-de-kat-kiest-kiest-ze-whiskas-onzin? Wij eten ook niet elke dag opwarmlasagne uit de Aldi. Toch?

Hé, was dit geen gewoon, lekker rustig huisdierenloos blog? Ja hoor. Maar nu niet meer. Want hier komt Findus.

Misschien was die wilde Merry Christmas-doek in kruisjessteek zijn geld niet helemaal waard en keek dat kind terecht verbaasd toen ik hem zijn euro gaf. Maar die twee kant-en-klare gordijnen uit de jaren stillekes, in een groene ruit en met dan ook nog bloemen ertussen, waren hun vier euro dik waard. En dat kleine, houten poppemieke voor tien cent, dat moet wel een verzameling worden. En vroeg of laat ziet mijn lief wel in dat die mini, half stainless steel en half plastieken little forks wel degelijk goed bij olijven gaan. En die twee letterbakken in de vorm van een huisje, dat is ideaal voor een toekomstige verzameling kleine, houten poppemiekes.

Eén of andere snodaard heeft roze verf over onze witte hortensia gedrupt.

Het was twee maanden geleden dat ik nog eens voor mezelf en mezelf alleen moest koken. Ik kookte van die poepsimpele tomatensaus met ui en boter en daarbij spaghetti waar zeven hongerige kinderen drie dagen lang van kunnen smullen.

Een kastje kopen in de kringwinkel (19 euro) en dan één fiets aan de Aldi parkeren en het kastje achterop de andere fiets tillen. En dan met één persoon stappen en sturen en met de andere persoon stappen en het kastje vasthouden. Voorzichtig zijn op drempels. Thuisgekomen het kastje buiten zetten met de deurtjes wijd open en de la erbovenop in plaats van erin, want het hele ding stinkt, en tussendoor twee oude nagelvijlen uit een hoek vissen en denken 'jakkie' en ook 'haha' en waarschijnlijk hebben er ook ooit kleurpotloden in de la gezeten. Een sopje over het blad halen en merken dat er grovere middelen nodig zijn, maar daar nog niet aan beginnen. En 's avonds als het 's nachts gaat dauwen het kastje binnen zetten en bedenken dat er nog een fiets aan de Aldi staat en een sjaal en een vest over de pyjama gooien en naar de Aldi fietsen (de één) en stappen (de ander) en tussendoor bij mensen binnen proberen kijken en dan staat de fiets er nog en dan naar huis fietsen.

Weegschaal (ontregeld) met tapijten-antislip in een Delhaizezak.
Daar onder negen kapstokken in een zak van de Casa.
Daar onder Marimekkotas (vorig weekend nog aan gedacht), witte bommasakosj (topkoopje van de Kringwinkel), fancy leren boekentas, rode handtas van de Zara (opnieuw blij mee), versleten en met liefde aan mij geschonken handtas van mijn moeder.
In die handtas factuur van Hotel Rokin, aankomst 9-4-2006, vertrek 12-4-2006, logies met ontbijt.

Twee kopjes koffie.
Twee glazen vers appelsiensap.
Eén croissant.
Eén chocoladebroodje.
Anderhalf hardgekookt ei.
Anderhalf speculaasje.
Eén krant.
Eén tijdschrift.

Ik wroet me al een week een weg door Dieven van Will Gatti. Edward van de Vendel zegt op de cover dat het zo'n goed boek is. Mirjam Noorduijn zegt in de NRC Boeken dat het zo knap is, maar wel even door die eerste 100 pagina's geraken. Laat niemand van mij zeggen dat ik geen doorzetter ben! The Guardian could imagine impatient readers giving up en dat dat a pity zou zijn. Laat niemand mij een ongeduldig lezer noemen! Ik zucht en ik blijf lezen en ik vraag mij af of een boek 100 slome pagina's überhaupt ooit goed kan maken.

Vlinderbaby nummer drie of vier.

Heel lang geleden kreeg ik linten en knopen en naalden van de grootmoeder van E. Die zaten in kartonnen dozen. Die kartonnen dozen stonden in ons huis (in een hoek achter een zetel) en in het huis van mijn schoonouders (op de jongenskamer van mijn lief). Ooit en op een dag zou ik ruimte hebben en engelengeduld om alles uit te pakken.

Er was geen vakantie in een warm land bij een zwembad dit jaar. Er was ook geen huisje op een eiland met in de keuken een kastje met daarin onze van thuis meegesleurde en ter plekke bij elkaar gekochte bibliotheek. Er was ook geen huisje op het platteland met in de slaapkamer een commode met een vaasje verse bloemen op en een rij snel te lezen boeken.

Ik las niet deze vakantie.

Ik schilderde een plafond en muren en een raam en plinten. Ik leerde behangen. Ik kocht twee kasten. Ik zat in de kelder dozen uit te pakken. Ik keek heel erg vaak in woontijdschriften en ik volgde een idiote kookshow op tv.

Vandaag is mijn vakantie al een week voorbij en lees ik Notwithstanding van Louis de Bernières. Dat is bijna in een huisje op het Engelse platteland zitten en van achter een gordijntje de dorpsbewoners gade slaan.

We hebben een vlinder gekweekt. We hebben een rups onder luide verwensingen en minder fraaie bewoordingen van de krakend verse rucola geplukt (of wat daar nog van over was), op een bosje verlepte sla gezet, de muur op zien kruipen en een pop zien worden. Vandaag was de pop leeg. We keken er zó doorheen. Ernaast zat een vlinder. Je zag meteen dat-ie nieuw was. Hij zat vast moed te verzamelen voor zijn eerste tocht, maar dat duurde niet lang. Vlinders hebben niet veel moed nodig. Eén twee drie hup en weg. Halte één: de hortensia. Halte twee: de wereld.

Ik sta er van te kijken hoe lang ik op zo'n dag op een stoel zit en naar een scherm kijk en niet veel meer dan dat en hoe weinig ik een ladder op en af klim of een gammele trap op en af ga of naar buiten loop en weer naar binnen en hoe het niet echt gepast meer is om 's middags om drie uur een dutje te doen.

En toen was de boven klaar. (Bijna.)
En toen was het zondagavond en ging ik maandagochtend weer naar kantoor.

Bij Johan & Nyström krijgt mijn lief vier kopjes Kenia espresso. Dan is de blonde Zweed die ons bedient min of meer tevreden en blijft mijn lief nog twee dagen wakker.

Op zondag gingen we wandelen. Eerst bleven we uren onder een appelboom zitten. Toen wandelden bij het water en dwars door het groen. Op het eind was er een haventje en in de verte lag de zee. Aan het boothuis was een steiger.

Ik was vreemd genoeg nog nooit naar Rosendals Trädgård geweest.

Ik pak dozen uit die we in januari ingepakt hebben. Dat is bijna zoals naar de kringwinkel gaan. We hebben bij benadering twee miljoen kleine houten kadertjes, een niet onaardige collectie oude vergulde kaders en exact zevenendertig duizend theelichthouders.

Hij was mijn allereerste vriendje. Hoe dat zo gekomen was, weet ik niet meer. We waren vier en zaten in de kleuterklas. Het had iets met een appel te maken. Een hele groene appel. Op zijn verjaardagsfeestje werd ik apart geroepen, naar de garage. Zijn vader was garagist en wou kennismaken met zijn toekomstige schoondochter.

Ik weet niet meer waar en hoe het uit geraakte. Waarschijnlijk zijn we nog vóór het eerste leerjaar uit elkaar gegroeid.

Ik kom hem vandaag weer tegen. Hij is een krantenartikel geworden. Man springt plots uit auto, wordt overreden en overlijdt.

We gingen koffie drinken op een terras dat buiten gebruik bleek te zijn. Toen kochten we maar aardbeien en platte kaas op de markt. Aardbeien en platte kaas van de markt zijn altijd lekkerder dan die van de GB en zelfs die van de Delhaize. We fietsten vroeger dan gepland naar huis en maakten koffie in onze traagste koffiekan. We wasten de aardbeien, roerden suiker door de platte kaas en bleven de hele verdere middag buiten zitten bij ons eigen huis.

Count your blessings

[*] Een trouwerij in elkaar steken.
[*] Een stukje schrijven met een kop thee en een kom Pim's er bij.
[*] In de zomer na het werk thuis komen en vragen: 'Wat eten we en wanneer?'
[*] Jude Law op tv.
[*] 's Zomers aardbeien en platte kaas kopen op de markt en dat 's middags buiten op eten.
[*] 's Ochtends tram 11 nemen en dan onderweg de giraffen in de Zoo zien.
[*] Een hele dag niets moeten behalve dat ene boek lezen dat ik wil lezen.
[*] In de zomer met sandalen aan door de regen stappen.
[*] Mij in het diepe deel van het golfslagbad aan het touw vasthouden en op de golven meedrijven.
[*] Mijn hand op de altijd natte rots aan Eklandagatan in Göteborg.

dan gaat ge zo sinds heel lang nog eens op een blog kijken waar ge al heel lang niet meer geweest zijt omdat ge ondertussen andere prioriteiten hebt en vooral andere interesses en dan blijkt dat er intussentijd een kind gekocht is op dat blog en dat ge daar helemaal niets van wist en dat dat kind een naam heeft en al 10 maand oud is en dan denkt ge: ja lap en ge begint bijna te filosoferen en ge denkt aan meer dan 10 maand geleden en voor ge het weet schrijft ge als louis pol boon.

De prom queens zijn getrouwd met de prom kings. Ze zijn zaakvoerder geworden of juf. Ze hebben twee à drie kinderen gekregen. Ze hebben een huis gebouwd in een straal van weinig kilometer rond het ouderlijk huis.

De grijze muizen zijn de wereld in getrokken. Ze moeten met de auto en de trein en de bus of alle drie naar het ouderlijk huis. Soms hebben ze kinderen. Ze hebben werk aan de horizon of in de bergen of een lief in Italië gevonden.

Ik had de cover niet goed gelezen en dacht dat We moeten het even over Kevin hebben over de ondoordringbaar duistere grotten van de pubergeest zou gaan. Het blijkt over de ondoordringbaar duistere grotten van het moederschap te gaan. En dat blijkt minstens even boeiend te zijn.

Het regent en we schuilen in een bos dat zo dicht is dat je geen twee meter diep kan kijken. Wanneer mijn lief van de regen moet plassen en drie meter verderop een boom zoekt, ben ik alleen op de wereld onder een dak van dennenaalden.

Ik was gisteren op een vergadering waar de mensen jubelden wanneer er spontaan en schijnbaar toevallig links en verwantschappen en verbanden tussen allerlei genoemde boeken opdoken. Of hoe het ene lezen naar het andere kan gaan. En soms terug.

Ik lees - eindelijk - Hart van inkt van Cornelia Funke. Dat doe ik omdat ik De kleine Odessa van Peter van Olmen had gelezen en daar een kruiwagen aan opmerkingen en kritische noten bij had. Ik vermoedde dat Funke hetzelfde beter gedaan had. Ik had gelijk.

Vandaag liet ik een te volle tram geheel en al vrijwillig passeren en ging ik op een bankje zitten wachten op de volgende. Dat op zich is al een mijlpaal dit jaar. Maar dat ik met mijn sjaal los en mijn handschoenen uit (wegens al wekenlang kwijt)

a) niet doodgevroren ben en
b) ook niet tot op de vijfde laag t-shirts en truien doorweekt was

is nog de allergrootste mijlpaal.

Bologna (3)

Bologna (2)