Filmfestival (2)

De tweede film heette The assassination of Richard Nixon en was niks waar je voor je plezier naar kijkt, maar was wel heel goed. Het verhaal van een vliegtuigkaper. De kaper was echt, het verhaal misschien. Based on a true story, en ondertussen ingehaald door de actualiteit.
De derde was Chain en vertelde iets wat amper een verhaal was maar wat wel in je kleren kroop. Een collage van het ene troosteloze winkelcentrum na het andere, met portretten twee jonge vrouwen. De ene had geen huis en amper een job, de andere trok in naam van the company van hotelkamer naar hotelkamer. Drie keer raden wie overeind blijft in het leven.
Na afloop was ik op.
Deze twee films lagen aan het andere eind van Beneath her window. Dit was echt op een manier waar je allesbehalve van gaat glimlachen. Ik hield mijn hart vast voor Mean creek - vanmiddag. Ik smachtte naar hoop, naar lucht, naar -godbetert- een heel klein beetje liefde.
Mean creek hield alles op z'n plooi. Een pracht van een film. Eentje waar je met plezier naar kijkt en die je toch een stomp in je maag geeft.

Het filmfestival is iets om je in te smijten.
Wanneer ik om half één 's nachts naar huis strompel, steun zoekend aan de arm van mijn lief, vraag ik me weleens af waar het allemaal goed voor is, maar 's anderendaags heeft de wereld een andere kleur. Voor de verhalen, meneer. Voor het vertellen en de verhalen.