Kinderjury

Zondagmiddag - buiten regent het, binnen doet Kevin Vandeperre zijn ding op Sporza en maakt mijn lief een kop thee voor me. Waar ik me, luie aap die ik ben, niet eens schuldig voor hoef te voelen, want sinds we onze waterkoker ingeruild hebben voor een fluitketel is thee maken een feest.
Gisteren was mijn allereerste Kinderjury-bijeenkomst. Dat was spannend, en een heel klein beetje eng, maar achteraf gezien vooral heel leuk. Al zat mijn hoofd na afloop zo vol dat er de hele verdere dag niets meer bij kon.
Ze waren twee keer met ongeveer vijf, en twee keer onder de indruk van het magistrale uitzicht vanop de zesde verdieping. Verder vonden ze twee keer heel andere dingen dan ik.
Dat Het schorpioenkind van Riana Scheepers niets bijzonders is, bijvoorbeeld.
Of dat De achterblijvers van Lydia Verbeeck een klein meesterwerk is.
Wortels van Klaas Verplancke ging moeilijk en eindigde daardoor helemaal aan de staart van hun voorlopige top 3. Het was te moeilijk voor 7- of 8-jarigen (in de bib krijgt het een 7+ etiket), maar ook te gemakkelijk voor hen. Door het formaat, de prenten, de grote letters en de eenvoudige taal was het duidelijk voor jongere kinderen, maar tegelijk waren ze ervan overtuigd dat het eigenlijk een soort poëzie is, waar ze over een paar jaar andere dingen in zouden zien dan nu. Maar de tekeningen waren prachtig, veel mooier dan in Een fruitje van zilver of Het neusje van Paulien, daar was iedereen het over eens.
Op het eind wilden ze weten welk boek ik het mooist vond. Dat was Wortels, omdat je er zelf veel bij kan bedenken en omdat het zo mooi poëtisch is.
'Ach ja,' zuchtte B., de enige man in het gezelschap, 'grote mensen houden van poëzie.'
En verder zie ik er blijkbaar nog steeds erg jong uit ('In het hoeveelste zit jij?'), maar dat is niet erg, dat is eerder een compliment.