Vergezicht

Ik heb een nieuwe bril.
Hij lijkt op de vorige, degene die stuk was en toen weer min of meer gemaakt, dus het valt niet op. Niet voor buitenstaanders. Maar voor mij, achter deze nieuwe brillenglazen, gaat een hele nieuwe wereld open. Gebouwen hebben scherpe kantjes, bussen een bestemming en reclame-borden tekst.
In plaats van mijn ogen tot spleetjes te knijpen om de kleine lettertjes van de wereld te lezen, houd ik ze wijd open. Als ik wil, kan ik scherp zien tot het einde van de straat.
Ik knijp mezelf geregeld in de arm. Was het ver kijken zowaar verleerd.