Eens in de zoveel maanden regel ik mijn bankzaken. Zaterdag was het zover. Een behoorlijk bedrag voor mijn lief (die in onze naam de huur behartigt), een niet zó maar toch behoorlijk bedrag voor mijn pa (die in mijn plaats rekeningen à la Base en bril vereffent), en een bedrag voor Zuid-Oost Azië.
Geweten gesust.
Geweten gesust?
Sinds jaar en dag kamperen Artsen zonder Grenzen, Dokters zonder Vakantie, de Cliniclowns, Amnesty International, de Sleutel, Oxfam, het Rode Kruis en Greenpeace om de beurt aan de ingang van het gebouw waar ik werk.
Of ik even een minuutje tijd heb.
Ik heb geen tijd.
Of ik geef om het milieu.
Ik geef geen zak om het milieu.
Of ik...
Nee. Nee nee nee!
Ik zou ze stante pede neersabelen. Mijn ogen schieten steevast vuur. Alleen naar de man van de Daklozenkrant, die al maanden trouw aan het shoppingcenter aan de overkant staat, glimlach ik terwijl ik van 'nee dank u' gebaar. Alleen bij de man van de Daklozenkrant voel ik mij een klein beetje schuldig, als ik twee minuten later met de krant of de Humo of -godbetert- een woonboekje onder mijn arm weer naar buiten draaf.
Goede doelen verkleed als verlepte studenten in een t-shirtje met opdruk kunnen mij gestolen worden. De honger in Afrika, het kappen van Zuid-Amerika, uitstervende ijsberen op de Noordpool, het is mij allemaal worst.
Want ik kies zelf wel aan wie ik geef, dank u zeer.
Zeg ik dan.
Maar dat bedrag, die zaterdag, op 12 12 was een gelegenheidsgift. Een eenmalige actie van mijnentwege.
'Bah,' zeg ik dan.
Ik spreek mezelf streng toe. Dat ik het geld dat ik wegsmijt aan de Boekenclub of aan dat Base abonnement maar eens in een goed doel moet steken. Maar dan beginnen de problemen. L'embarras du choix. Wordt het Artsen zonder Grenzen? Unicef? Een snoezig Plan-kindje?
Blijkt 12 12 nog handig. Niet moeten kiezen. Gewoon doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten