Gregie

Toen Gregie de Maeyer stierf was ik negentien. (Dat heb ik nagekeken. Ik dacht eerst dat ik vijftien of zestien ofzo was, naar de middelbare school ging en nog een abonnement op Top Magazine had. Maar nee. In juli 1998 was ik net geen twintig en pas geslaagd in eerste kan.) Ik was geen grote fan - zoals dat heet - maar stond er verslagen bij te kijken.
Vanochtend was ik op zoek naar prentjes van speurneuzen, deftige dames en heren, van ridders en prinsessen, toen ik over een rondslingerend exemplaar van Gregie viel. En omdat er niemand in de buurt was die op mijn vingers kon kijken (en eventueel tikken) ging ik zitten bladeren, zitten lezen, met mijn poep warm op de loeiende vloerverwarming. Gregie bleek een soort huldeboek, een vriendenboek, een boek ter ere van. Met herinneringen en foto's, en erg veel liefde. En gemis. Het was prachtig en droevig tegelijk.

Norbert Vranckx (samensteller) Gregie: 1951-1998. Leuven: P., 2002.