Don't you love

Don't you love New York in the fall? It makes me want to buy school supplies. I would send you a bouquet of newly sharpened pencils if I knew your name and address.
Joe Fox in You've got mail

Leuk aan Notting Hill is Notting Hill, leuk aan You've got mail is New York.
Soms speel ik in mijn eigen film. Dan hak ik mezelf in twee, mijn ene helft zweeft ergens in de lucht met een camera en een geluidsman, mijn andere helft wordt een interessant en knap personage dat argeloos door haar leven gaat. Het geeft mijn eigen leven meer glans. Ik ga ervan glimlachen, soms. Zoals gisteren bijvoorbeeld, toen ik om boodschappen ging in de buurt. We wonen in een leuke buurt, bedacht ik terwijl er steeds meer plastic tasjes aan mijn armen kwamen hangen. Brood had ik van bij de nieuwe bakker, groenten van bij de groentewinkel (waarin de vrouw des huizes kloeg dat er geen kinderschoenenwinkel in de buurt was), volledig biologische pesto van de natuurvoedingswinkel en twee nieuwe boeken van bij de boekenwinkel (Hoofden uit de mist van Sjoerd Kuyper, dan kan het exemplaar van de bib eindelijk terug naar waar het hoort, en Schijnbewegingen van Floortje Zwigtman). Het gehakt van bij de slager was ik vergeten, daar moet ik straks nog om.
Wat een luxe, bedacht ik, geladen als een muilezel.
Het werd een beetje lente rond me, als we niet nog een fles hadden staan had ik een fles wijn gekocht bij de wereldwinkel en als we al geen tulpen in huis hadden, had ik er gehaald bij de bloemist. Ik ging een beetje glimlachen van al die mogelijkheden, zo op een doordeweekse zaterdagmiddag, op weg naar huis. Met rechts van me de bomen en struiken die straks weer in bloei komen en links de kleine voortuintjes waarin de meiklokjes mooi weer beloven.