Lunchpauze

Ik zat te bedenken dat ik misschien iets te veel lunchte in het Leescafé, toen hij aan het tafeltje voor me kwam zitten. Hij moet Spaans geweest zijn, of Italiaans, en bestelde in gebroken Nederlands een crocque met groentjes en plat water. Het water was van Gerolsteiner en kwam in een wijnglas. De nootjes erbij liet hij liggen. Hij las de Herald Tribune. Rookte Lucky Strike. Als ik zou roken, zou dat mijn merk zijn. (Iets waar mijn lief en ik aan de kassa van menig warenhuis grote discussies over voeren.)
Ik las mijn Carnet de Voyage, gluurde af en toe over de pagina's heen naar hem. Hij zette zijn bril af om te eten.
Ik denk dat hij door had dat ik hem bekeek.
Ik wist dat ik nooit een gesprek zou beginnen.