Pril

In één vloeiende beweging word ik een prille twintiger genoemd, blijk ik te jong om de tv-tune van Tita Tovenaar te kunnen meezingen, hoor ik een verhaal over bruisende vijfentwintigjarigen en doe ik onbeschaamd alsof ik tot die categorie behoor.
Ik zal moeten werken tot mijn vijfentachtigste, maar ik ben jong, dus ik geloof nog dat het werk zal zijn dat ik graag doe. Kinderen kunnen nog. Het grote geld kan nog komen. Trouwen doen we ooit nog wel een keer en die poes komt samen met het eigen huis. De keuze tussen de stad en de boerenbuiten kan rustig uitgesteld worden en auto rijden leer ik nog wel eens opnieuw. Een wonderkind kan ik niet meer worden, een gevierd schrijfster nog wel. En wie weet word ik ooit nog eens de sociale assertieveling die op haar trouwdag op de tafels danst.
Over twee maanden word ik zevenentwintig. Dàt wordt moeilijk.