Stille brief

Ik schrik wanneer ik Stille brieven van Ed Franck open. De schutbladen zijn helemaal vergeeld. De gedichten zelf zijn oude vrienden. De zinnen volgen als vanzelfsprekend op elkaar. Het ritme gaat vanzelf.
De gedichten van toen neem ik mee, al jaren en jaren. Soms vraag ik me af hoe verontrustend het is dat de collectie amper nog aangevuld wordt - een mens kan geen levenlang veertien blijven.
Of is het alleen een kwestie van vergelen.