Dat was dat

Ik wist het toen ik mijn fietssleutels in mijn tas stak: mijn huissleutels lagen binnen. In het appartement. Tussen hen en mij stonden twee gesloten deuren en een lief dat tot 's avonds heel laat in Brussel zou zijn.
De concierge bleek niet thuis.
Mijn lief nam zijn telefoon niet op.
Ik stond op stampvoeten en huilen tegelijk. Ik had een pak amandelkoeken van de Hema bij, een nieuw woonblad dat een winters huis in Zweden beloofde en nota bene een nieuwe ringmap om mijn diploma's voor eens en voorgoed keurig in op te bergen. Dit ging een avond worden Om Naar Uit Te Kijken.
Ik was boos.
En met boos open je geen slot.
De concierge zou binnen dit en een uur terug zijn.
Ik begon te wandelen. Naar de bankautomaat aan het station en langs de binnenwegen weer terug. Ik dronk cappuccino op de hoek en bladerde in een oude, beduimelde Elle.
En dat was dat.