Je zou Herberts huis eens moeten zien

Majo de Saedeleer had het over haar leesleven en ergens daarin hoorde Je zou Herberts huis eens moeten zien, een prentenboek van langgeleden. Ik was op de eerste rij terechtgekomen, waardoor er nog voor ze het boek in al zijn gedateerde glorie aan de zaal toonde, vanalles in mij begon te rinkelen en zingen.
Ik kende Herbert.
Ik was het alleen vergeten.
Als bij toverslag kwamen Herbert en zijn spannende verhalen tevoorschijn uit de ongeordende stapels herinneringen in mijn hoofd. Alleen de tekeningen waren intussentijd veel kleiner geworden, vroeger waren ze levensgroot - alsof ik zo zelf in Herberts bomen kon klimmen en aan zijn lianen kon zwieren.