Het plafond was laag en werd gedragen door stevige witte balken. Ik keek over de hoofden van 400 andere mensen naar een klein podium. Ik stond te wiebelen op twee benen die moe waren van het verloren lopen in een stad die - zo is maar weer bewezen - de mijne nog niet is. Ik luisterde naar de schrijver en zijn muzikanten. Ik luisterde naar de speech en lachte. Ik neuriede mee met de zanger. Ik dacht niet aan de trein die eerst gevonden en daarna gehaald moest worden en ook niet aan de volgende dag.
22.1.08
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Omdat E. zegt dat ik zulke reacties best onder een pseudoniem plaats...
Ik bevond me ook onder de Gelukkige Mensen. Ramsey Nasr stond naast me en hij is naast intellectueel ook een geweldig lekker stuk.
F.
Een reactie posten