We zijn op een congres. Het Internationale Congres voor Schrijvers en Literaire Vertalers.
We zijn geen schrijvers en geen vertalers.
We kijken en we luisteren en houden ogen en oren open.
Frank Westerman vertelt over zijn nieuwe boek dat nog geschreven moet worden. Ik wil het nu al lezen. Nawal El Saadawi geef ik een applaus waar mijn handen van gaan tintelen. Ik hoop dat How the soldier repairs the Gramophone van Sasa Stanisic snel vertaald wordt. De slotspeech van Philip Pulman wil ik getatoeëerd op mijn armen. Ik ontdek dat er schrijvers zijn in Bangladesh wiens echtenoten in de gevangenis zitten. Dat schrijvers uit Oezbekistan naar België willen komen, koste wat het kost en onder welke voorwaarden dan ook.
2.7.08
Groetjes uit Stockholm (2)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
alvast 1 wens in vervulling: Hoe de soldaat de grammofoon repareert is de Nederlandse vertaling, uitgave Anthos, fotootje hier
Mooi!
Mag ik mee, de volgende keer?
Toch nog maar even wachten met die literaire tattoo (http://www.boekenzoeker.org/delaser) ;-)
Philip Pulman liep in Oxford over hetzelfde gras als waar ik liep. Hij gaf geen speech.
F.
Doen, die tattoo!
Een reactie posten