Now - bring me that horizon

We zouden met gratis tickets naar Man on Fire gaan. De emmer popcorn was bij wijze van spreken al gekocht. We eindigden daarentegen thuis op de zetel met Pirates of the Caribbean - tegen veel verwachtingen in een erg leuke film, met bovendien de beste laatste woorden ooit. Dat het goed zou worden, hoefde helemaal geen verrassing te zijn: films met Johnny Depp zijn altijd goed. En dus wil ik vanavond nog een keer What's eating Gilbert Grape zien. Maar het is ook zaterdag en de laatste paar weken heb ik een traditie gemaakt van op zaterdagavond naar de weekend film van dienst te kijken.
En dat allemaal terwijl ik lijsten en lijsten boeken te lezen heb.
Ik trek me er niets van aan (voorlopig, tot de grond onder mijn voeten te heet wordt), ik lees rustig de nieuwe Liza Marklund. Voel de kriebel opkomen. Ik dacht dat het voor een tijdje voorbij zou zijn. 'Nu is het goed geweest, voor even.' Ik hoor het me nog zeggen, in de bus naar Arlanda. Twee maanden later zat ik op diezelfde bus en heb ik waarschijnlijk net hetzelfde gezegd. En nu, amper drie maanden later, is het terug.
De neiging.
De drang.
De kriebel.
Terwijl Marklunds Annika Bengtzon zich door de straten van Stockholm sleept, voel ik de drang een vliegtuigticket te boeken weer opkomen. Maar ik doe het niet. Ik ren niet naar Air Stop, regel geen kamer.
Omdat mijn lief niet mee wil.
Omdat hij zegt dat het een belachelijk idee is. We zijn er al twee keer geweest dit jaar, en vorig jaar een keer, en dáárvoor en dáárvoor. Bovendien kunnen we voor vier dagen de toerist uithangen in Stockholm één maand wonen, leven en eten in Gent. Mijn lief heeft gelijk. 'Ja,' zeg ik. En: 'Natuurlijk.' Ik sla Liza Marklund weer open. Maar ondertussen zie ik mezelf logeren in de af Chapman, in een kamer met zicht over het water.