Een verenigd Europa

De vrouw was geen Belgische.
Afgaande op haar accent zou ik Russisch gegokt hebben, maar het bleek Pools te zijn. Ze wou graag een abonnement voor haar twee zoontjes.
Uit haar Nederlands sprak veel moed en volharding, dus deed ik mijn best verstaanbaar en duidelijk te zijn. Met veel moeite, want meestal is de informatie die ik op leners loslaat chaotisch en ongestructureerd, vaak zelfs helemaal niet terzake doende. Maar ik deed mijn best, en met handen en voeten en veel heldere woorden kreeg ik het systeem van de waarborg voor niet-Belgen uitgelegd. Maakte twee lenerspasjes en gaf haar een reglement en een folder met onze openingsuren en telefoonnummers.
Toen vroeg ze hoe haar zoons met het pasje op de bus konden.
'Oei,' zei ik. 'Dit is niet voor de bus. U bent in de bibliotheek, maar u moet eigenlijk bij De Lijn zijn.'
Ik glimlachte, zocht een blik die begrijpend en medelevend was, en wees in de richting van het hok waarin busabonnementen verkocht worden. De vrouw zag eruit alsof ze het liefst ter plekke door de grond zou zakken - in één rechte lijn terug naar Polen. Alsof ze van schaamte en woede stante pede in tranen uit zou barsten.
Ik zei haar dat het niet erg was, helemaal niet erg, en wees nog eens naar het hok van De Lijn. Schrapte de pasjes. Gaf haar de waarborg terug.