Dè ies jong

'Herken ik daar een Limburgs accent?' vroeg de man.
Eh, ja. We bleken Limburgers onder elkaar en dan val ik door de mand; de man was van Hasselt, ik meer van het noorden. Ik word niet vaak aangesproken op mijn accent, al schijnt het dat ik begin te zingen wanneer ik met Stijn praat. Limburgers onder elkaar.
Mijn thuis ligt op twee uur treinen van hier, de afstand laat zich meten in accenten. Iets over de helft hoor ik dat ik bijna thuis ben. Er is een tijd geweest dat ik het niet wou horen, omdat het zo lelijk was, dat ik met mijn oren vol stopte met was en alleen nog maar heel hard naar buiten keek.
Die tijd is voorbij. Nu ik mijn rolpatronen gevonden heb, begin ik na Antwerpen Berchem als vanzelf breed te glimlachen en haal ik mijn eigen vetste klanken boven. Voor al wie het horen wil.
Want Petriek en Jehan en Tom Boonen en ik, wij zijn van dezelfde kanten.
Dè ies jong.