Habemus papam

Broeders en zusters.
Toen het 6-uur journaal op de radio begon, pruttelde naast mij Jamie Oliver's soort van bolognaisesaus en stond ik tot aan mijn ellebogen in het afwaswater. Er zou opperste verwarring heersen op het Sint-Pietersplein, er was rook maar het was niet helemaal duidelijk of die zwart dan wel wit was. Het leek nog het meest op grijs.
Jaja, dacht ik. Zal wel. Een nieuwe paus. Na één dag zeker. Er is niet eens klokkengelui. Naïef gejuich van naïeve gelovigen. Wie gaat er nu trouwens op een plein staan koukleumen tijdens een conclaaf dat dagen en dagen kan duren. Er zijn belangrijker zaken in dit leven.
De afwas bijvoorbeeld.
En warm avondeten.
Maar toen bleek de rook wel degelijk wit en begonnen de klokken te luiden. Toen zette ik de radio af en de tv aan en belde naar mijn lief die ergens tussen Gent en de basiliek van Koekelberg op een bus zat te wachten. Als er geschiedenis geschreven wordt, wil je daar bij zijn, ook in een bushokje.
Ik heb het allemaal gehoord en gezien, het hele extra journaal op tv lang. Met een bord spaghetti op schoot moest ik lachen toen die kerel de nieuwe paus aankondigde (stijf van de zenuwen, neem ik aan) en toen de fameuze Benedictus XVI glunderend ten tonele verscheen.
Ergens tussen twee happen vroeg ik me af waar the hell ik mee bezig was. Zo breed glimlachen, zo bijna tranen in mijn ogen krijgen. Ik leek wel zo'n naïeve gelovige die al sinds gisteren stond te koukleumen op het Sint-Pietersplein.