Een half uur

Een jaar of wat voor Een jaar als (g)een ander (gok ik) gaf Kristien Hemmerechts haar studenten de opdracht elke dag een half uur voor zichzelf te schrijven. Een blog zou daar een prachtig hulpmiddel voor zijn, bedenk ik nu. Een forum voor jezelf. Ik denk weleens aan Kristien Hemmerechts als ik naar dit scherm zit te staren. Maar dan: een half uur is zo gevuld met hier en daar een lettertje te veranderen. Een uitroepteken weg te halen of een link toe te voegen (welkom, Fish). Zonder ook maar iets te zeggen over hoofdpijn, hemelse koffiekoeken met thee, verse kinderjury-affiches en een nieuwe At Home.

Gesprek in mijn hoofd op weg naar de bus:
'Je schrijft goed. Sterke besprekingen.'
'Dank je.'
'Schrijf je verder nog? Een verdoken huis-tuin-en-keuken-recensent?'
'Haha. Min of meer.'
'Laat eens iets lezen. Als je wil.'
En we worden de beste schrijvende maatjes.
Als ik een uur later de kans krijg, zeg ik het niet. Worden we ook niet de beste schrijvende maatjes.
Wat niet wegneemt dat het dringend gezegd moet worden.
Overmorgen.