Karlijn Stoffels, Een-nul voor de autisten (p. 98)
Gisteren las ik Rosa rotmeid van Bobje Goudsmit, vandaag Een-nul voor de autisten van Karlijn Stoffels. Ik heb Een-nul voor de autisten bijna uit wanneer ik bedenk dat hier en daar een motief en eventueel een voorzichtig symbool van een gewoon verhaal literatuur maken. Literatuur is meer dan een idee zomaar in de vlugte op papier gekwakt. Het heeft iets te maken met een eigen stijl, en een eigen stem, met wikken en wegen tot het plaatje past. Veel mensen die voor jonge mensen schrijven lijken dat niet te beseffen - Karlijn Stoffels gelukkig wel. Met als gevolg dat ik een beetje verdwaasd achterblijf. Ik wil meer lezen, een nieuw boek, een nieuw verhaal, maar het besef dat de kans klein is dat dit nieuwe boek minstens even goed zal zijn doet mij lanterfanten. Lanterfanten en treuzelen en de eerste paar hoofdstukken herlezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten