Ik wroet me al een week een weg door Dieven van Will Gatti. Edward van de Vendel zegt op de cover dat het zo'n goed boek is. Mirjam Noorduijn zegt in de NRC Boeken dat het zo knap is, maar wel even door die eerste 100 pagina's geraken. Laat niemand van mij zeggen dat ik geen doorzetter ben! The Guardian could imagine impatient readers giving up en dat dat a pity zou zijn. Laat niemand mij een ongeduldig lezer noemen! Ik zucht en ik blijf lezen en ik vraag mij af of een boek 100 slome pagina's überhaupt ooit goed kan maken.

Er was geen vakantie in een warm land bij een zwembad dit jaar. Er was ook geen huisje op een eiland met in de keuken een kastje met daarin onze van thuis meegesleurde en ter plekke bij elkaar gekochte bibliotheek. Er was ook geen huisje op het platteland met in de slaapkamer een commode met een vaasje verse bloemen op en een rij snel te lezen boeken.

Ik las niet deze vakantie.

Ik schilderde een plafond en muren en een raam en plinten. Ik leerde behangen. Ik kocht twee kasten. Ik zat in de kelder dozen uit te pakken. Ik keek heel erg vaak in woontijdschriften en ik volgde een idiote kookshow op tv.

Vandaag is mijn vakantie al een week voorbij en lees ik Notwithstanding van Louis de Bernières. Dat is bijna in een huisje op het Engelse platteland zitten en van achter een gordijntje de dorpsbewoners gade slaan.

Ik had de cover niet goed gelezen en dacht dat We moeten het even over Kevin hebben over de ondoordringbaar duistere grotten van de pubergeest zou gaan. Het blijkt over de ondoordringbaar duistere grotten van het moederschap te gaan. En dat blijkt minstens even boeiend te zijn.

Ik was gisteren op een vergadering waar de mensen jubelden wanneer er spontaan en schijnbaar toevallig links en verwantschappen en verbanden tussen allerlei genoemde boeken opdoken. Of hoe het ene lezen naar het andere kan gaan. En soms terug.

Ik lees - eindelijk - Hart van inkt van Cornelia Funke. Dat doe ik omdat ik De kleine Odessa van Peter van Olmen had gelezen en daar een kruiwagen aan opmerkingen en kritische noten bij had. Ik vermoedde dat Funke hetzelfde beter gedaan had. Ik had gelijk.

Slut med det

Zo. Nu is het uit met Stieg Larsson. Ze opent de deur en hij stapt binnen. Ik begin binnenkort maar eens opnieuw. Denk ik.

Lilian Brøgger

Plots is Lilian Brøgger overal. Hier in Django heet Django (met Edward van de Vendel) en in Anton elsker Ymer.

[boek] Are you experienced?

Wat doet zo'n rugzaktoerist de hele dag? En wat is er eigenlijk zo bijzonder aan al dat gereis?

Heel grappig en heel leuk, tussen Frey en Lanoye door.

William Sutcliffe Are you experienced? Penguin, 1998.

[boek] Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao

Het fascinerende verhaal van Oscar Wao, zijn familie en in één moeite door van de 20ste eeuwse Dominicaanse Republiek.

Knap gedaan: een irritante verteller aan de zijlijn wordt halverwege een personage en wezenlijk deel van het verhaal, waardoor hij op slag minder irritant wordt. Ook knap gedaan: de Dominicaanse Republiek zonder alle Club Meds blijkt een land van vlees en (veel) bloed.

Junot Diaz Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao. Mouria, 2007.

[boek] De ghostwriter

Een piepjonge Nathan Zuckerman op bezoek bij held Lonoff, bijna blind van idolatrie. Een avond, een nacht en een ochtend. Hoe alle plotlijnen en verhalen bovenal iets vertellen over Nathan Zuckerman zelf, ukkie, toekomstig auteur. Hoe alles naar Exit ghost wijst.

Philip Roth De ghostwriter. Meulenhoff, 2000.

[boek] Ruby Rood

Er staan een paar adjectieven te veel in en de liefde is erg bitter zoet. Maar toen werd ik toch meegesleept en even verliefd en bang en verontwaardigd als de jonge Ruby.

Ruby Rood is nog het meest een tijdsbeeld van een onwaarschijnlijk recent Zuid-Afrika.

Linzi Glass Ruby Rood. Moon, 2008.

[boek] Exit ghost

Het gaat over alles (de bossen versus de stad, eenzaamheid versus impulsiviteit, jong versus oud, verwarring versus helderheid, dood versus leven) en het is tegelijk een goed verhaal. Het zegt iets over fictie en boeken en hoe te lezen. Ik ben er weg van.

Na Exit ghost laat ik De ghostwriter opdiepen uit de kelders van de bibliotheek want ik wil ook de jonge Nathan Zuckerman wel leren kennen.

Philip Roth Exit ghost. Cape, 2007.

[boeken] Stieg Larsson

In november 2004 viel Stieg Larsson dood neer. Tegen die tijd had hij drie manuscripten afgerond en nog een paar stukken en brokken klaarzitten in zijn laptop.

Män som hatar kvinnor [Mannen die vrouwen haten, Signature 2006] is het eerste boek over journalist Mikael Blomkvist (Kalle Blomkvist, maar daar kan hij niet mee lachen) en hacker Lisbeth Salander (een soort Pippi Langkous). Ik koop het in februari in de Pocket Shop in het Central Station in Stockholm, terwijl we op de bus wachten. Het staat dan op 1 in de Pocket Top 10. Ik lees het in juli op Donsö bijna in één keer uit en schrijf: 

Bonuspunt 1 t.e.m. 3:
1. Familiesaga, een grote familie met tal van intriges en een onopgeloste verdwijning van 40 jaar geleden.
2. Het betere Zweedse dorpsleven met af en toe een uitstap naar Stockholm, Götgatan, Strandvägen.
3. Het hoofdpersonage trekt zich een tijdje terug uit zijn drukke Stockholmbestaan om in een koude stuga op het platteland Na Te Denken en te Schrijven. Zie ook: De tolbrug van Aidan Chambers.
Så där.

Het tweede boek over Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander heet Flickan som lekte med elden [De vrouw die met vuur speelde, Signature 2007]. Ik koop het twee dagen nadat ik het eerste uit heb, in de Akademibokhandel aan de Aveny in Göteborg. Terug in België lees ik het bijna in één keer uit.

Larsson lezen is het overweldigende, gulzige lezen: niet kunnen stoppen en niet willen dat er een eind aan komt. Ik heb er nog één te gaan. Die was in juli nog niet te koop in pocketformaat. Die koop ik de volgende keer dat ik in Zweden ben. En dan komt er - zo jammer zo jammer - toch echt een eind aan.

Stieg Larsson Män som hatar kvinnor. Månpocket, 2007.
Stieg Larsson Flickan som lekte med elden. Månpocket, 2008.

[boek] Maandagskinderen

Of waarom ik Maandagskinderen van Arnaldur Indridason ongelezen ga achterlaten in een hotelkamer in Stockholm.

Indridason zou goed zijn. De betere Scandinavische thriller. Ingenieuze plot. Goed geschreven. Het juiste boek op het juiste moment. Ik was er klaar voor.
Helaas.
Dit lijkt geschreven door een student creative writing met een misplaatste ambitie. Het is amateuristisch. Opstel-taal. Maar ik ben mild en probeer te focussen op het verhaal. Wie weet ligt het aan de vertaling. Misschien werkt dit wel in het Ijslands.
Maar een knullige structuur lijkt mij ook op Ijsland een knullige structuur. Dus na een hoofdstuk waarin ineens jaren vooruitgelopen wordt op de feiten, alleen om het moeilijke karakter van de commissaris en de moeizame doch vertrouwelijke relatie met zijn assistent uit te leggen, geef ik het op.
Dan weet ik maar niet waarom Daníel en Halldór tegelijk moeten sterven.
Helaas.

Arnaldur Indridason Maandagskinderen. Signature, 2005.

[boek] Tirza

Mensen waren buiten zichzelf van enthousiasme.
Andere mensen wilden er geen woord aan vuil maken en liepen kwaad weg als het woord Tirza alleen al viel.
Ik was benieuwd.
Hoe zou ik reageren?
Niet, dus.
Ik vind het boeiend, ok. Interessante maar gestoorde kerel, die Hofmeester. Die Tirza ook, trouwens.
Maar enthousiast? Nee.
Slecht boek? Ook niet.
Het laat me koud.
Jammer. Want ik word liever gepakt als ik lees. Op welke manier dan ook.

Arnon Grunberg Tirza. Nijgh en Van Ditmar, 2007.

[boek] De roep van de wolf

Twee portretten, over Lucy en Jake die allebei moeten opgroeien en hun eigen waarheid moeten zoeken. De ruimte tussen de zinnen past bij de leegte van het landschap en het verlangen van Lucy en Jake.

Steven Herrick, De roep van de wolf. Lemniscaat, 2008.

[boek] De gelukvinder

Een belangrijk boek over vluchtelingen. Vanaf halverwege moet ik de hele tijd bijna huilen omdat het zo aangrijpend is - maar nooit melig en nooit mikkend op goedkoop en rauw sentiment.

Edward van de Vendel, De gelukvinder. Querido, 2008.

[boek] The uncommon reader

Kleine ode aan het lezen met een onvergetelijke Queen in de hoofdrol. Te lezen met de BBC-reportage over her royal highness in het achterhoofd.

Allan Bennett, The uncommon reader. Faber & Faber, 2007.

[boek] The rain before it falls

# De tragiek van drie generaties vrouwen die geen van allen gewild zijn door hun moeder. Of hoe een mens daarom nog geen lessen leert uit het verleden. Zonder de scherpte van What a carve up en The Rotter's club, maar des te aangrijpender.

# 'But perhaps there isn't a right order, anyway. Perhaps chaos and randomness are the natural order of things. I sometimes think so.' (p. 224)

Jonathan Coe, The rain befor it falls. Viking, 2007.

Tegenspel

# Omdat ik na The tea rose en Kersenbloed nog steeds meer eind 1800 wou.

# Over hoe Oscar Wilde zich voor de rechtbank staande probeert te houden en welke invloed dit op zijn omgeving heeft - op Adrian Mayfield bijvoorbeeld, en op zijn nieuwe lief Vincent Farley. Over mannen vol principes en jongens vol lust.

# Eerder een historisch verslag dan de rijke, veelzijdige roman die Schijnbewegingen was. Maar wel een verslag verlevendigd met een heleboel kleurrijke, al dan niet fictieve personages.

Floortje Zwigtman Tegenspel. De Fontein, 2007.

Het beest

In een roestig hok houdt Stephen een beest, maar dat beest wordt stilaan te groot en het hok te klein en te gammel. Vroeg of laat breekt het los.
Maar meer nog dan over het beest, gaat dit verhaal over Stephen zelf (17, kleine crimineel, mens met trauma's en zonder familie) en is het behalve spannend ook erg menselijk. Knap!

Ally Kennen Het beest. Gottmer, 2006.