Ik was gisteren op een vergadering waar de mensen jubelden wanneer er spontaan en schijnbaar toevallig links en verwantschappen en verbanden tussen allerlei genoemde boeken opdoken. Of hoe het ene lezen naar het andere kan gaan. En soms terug.

Ik lees - eindelijk - Hart van inkt van Cornelia Funke. Dat doe ik omdat ik De kleine Odessa van Peter van Olmen had gelezen en daar een kruiwagen aan opmerkingen en kritische noten bij had. Ik vermoedde dat Funke hetzelfde beter gedaan had. Ik had gelijk.