Gloeiende voeten

Ik zou iets over Gloeiende voeten schrijven. Het nieuwste boek van Edward van de Vendel, een schrijver die ik ontdekt heb toen ik werkte aan een scriptie over holebi's in kinderliteratuur. De dagen van de bluegrassliefde is niet voor kinderen maar paste in mijn context toen. Ik viel als een blok. Sindsdien val ik vaak opnieuw en altijd anders.
Nu zou ik iets over zijn nieuwste boek schrijven. Een regel of tien.
De eenzaamheid van Claudio. Als ik na het lezen aan het boek denk, denk ik daaraan. Dat klinkt zwaar. De hartverscheurende eenzaamheid van Claudio, pas tien, (letterlijk en figuurlijk) heen en weer gesleurd door de problemen van de volwassenen rondom hem. Er is veel vervelends aan de hand, en dat dwarrelt allemaal als sneeuw op hem neer. Doordat de ruzies, de verwijten en het zwijgen in het wit tussen de regels ingeschreven worden, sta je naast Claudio. Je voelt veel gebeuren en je wilt alleen maar dat alles goed is.
Dat klinkt zwaar, alsof het een boek van honderd kilo is met een thema waar je minstens vijf magen voor nodig hebt. Zo is het niet. Claudio wordt je vriend, of je broertje, en daar hou je ook van als het allemaal even wat minder vrolijk gaat. Er komt iets warms rond je hart hangen. Een kaarsje in je buik. Onder meer daarom ligt Gloeiende voeten allerminst als een zware klomp op je maag. En om Duiv en Jesse natuurlijk, en om Edward van de Vendel, die weet hoe hij een verhaal moet vertellen.
Een prachtig boek over wat echt is en wat nep, over gloeiende voeten en vlammende gedachten.

Edward van de Vendel, 'Gloeiende voeten'. Amsterdam: Querido, 2004.