Stuk

Mijn bril is stuk.
Het was zondagavond, iets na zeven, ik stapte in de auto en stootte mijn hoofd. Nee, stootte mijn bril. Waarop er plots nog maar één helft aan mijn oor bengelde.
Dus draag ik nu mijn oude bril weer, met oude glazen. Met deze glazen stopt de wereld op pakweg een meter van me af. Alles wat verder weg gebeurt, gebeurt in een waas van vlekken. Ik word op slag uitgesloten van de wijde wereld van twee stappen verder. Met mijn oude bril kijk ik naar mezelf. Letterlijk en figuurlijk, want de glazen spiegelen meer dan de glazen die ik gewoon ben. Ik kijk mezelf geregeld in de ogen.

Maar over naar de orde van de dag.
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal begint.
Mijn lief doet mee - controleert of er genoeg inkt in zijn vulpen zit en herschikt de zetels. Ik doe niet mee. Ik vraag aan mijn lief of je 'dictee' wel echt als 'dictee' spelt. Hij zucht en ik lach. Heerlijk, dat Dictee.