Vergezicht

Ik heb een nieuwe bril.
Hij lijkt op de vorige, degene die stuk was en toen weer min of meer gemaakt, dus het valt niet op. Niet voor buitenstaanders. Maar voor mij, achter deze nieuwe brillenglazen, gaat een hele nieuwe wereld open. Gebouwen hebben scherpe kantjes, bussen een bestemming en reclame-borden tekst.
In plaats van mijn ogen tot spleetjes te knijpen om de kleine lettertjes van de wereld te lezen, houd ik ze wijd open. Als ik wil, kan ik scherp zien tot het einde van de straat.
Ik knijp mezelf geregeld in de arm. Was het ver kijken zowaar verleerd.

Eindejaarslijstje

2004 in enige woorden.
TV: The office - Radio: Het salon, zondagmorgen op Radio 1 - Boek: 56 kilometer van Bart Moeyaert - Film: Lost in translation - Cd: Lost in translation - Plek: Lönneberga - Stap: Kinderjury - Nieuwe ogen: Meisje met de parel van Vermeer - Overwinning: roltrappen gaan een klein beetje beter (soms) - Drankje: druivensap - Uit eten: De Fabels op 1 februari - Mooiste woord: lichtekooi - Meer boeken: Meisje met de parel van Tracy Chevalier, Life of Pi van Yann Martel, Negen open armen van Benny Lindelauf en Dani Bennoni van Bart Moeyaert - Titel: Eternal sunshine of the spotless mind - Lied: Swedish designer drugs van Daan

Wens

Een prettig Kerstfeest aan u allen.

Serious injury

Een gloednieuw toetsenbord, met volgende waarschuwing:

WARNING: Some experts believe that the use of any keyboard may cause serious injury.

En zo zal dit nieuwe toetsenbord nooit gebruikt worden zonder in mijn achterhoofd het beeld van vechtende kantoorsmurfen. Ik zie mannen in pakken die elkaar met qwerty's en azerty's te lijf gaan, vrouwen met opgestoken haar die met behulp van elastiekjes lettertjes in elkaars ogen schieten.

Geloof

Ik maak kersthartjes met de naaimachine, stof, touw en kussenvulsel. In totaal veertien, maar dat merk ik pas wanneer mijn moeder blijft herhalen dat 'ik er dertien mee heb.' Ik had er eentje achtergelaten bij wijze van cadeautje, maar dat mocht niet zijn.
'Je hebt er dertien!'
'Ja. Eén voor jullie.'
'Maar je hebt er dertien!' En ze stopt me nummer veertien in handen.
Ik moet er een beetje van zuchten, en er ook om lachen, maar eigenlijk heeft ze gelijk. Natuurlijk. Ik stop nooit op pagina dertien in een boek, of net vóór of ergens halverwege het dertiende hoofdstuk. Hoe kon ik dat zomaar vergeten. Dertien brengt ongeluk. Veertien daarentegen is een goed getal.

Stuk

Mijn bril is stuk.
Het was zondagavond, iets na zeven, ik stapte in de auto en stootte mijn hoofd. Nee, stootte mijn bril. Waarop er plots nog maar één helft aan mijn oor bengelde.
Dus draag ik nu mijn oude bril weer, met oude glazen. Met deze glazen stopt de wereld op pakweg een meter van me af. Alles wat verder weg gebeurt, gebeurt in een waas van vlekken. Ik word op slag uitgesloten van de wijde wereld van twee stappen verder. Met mijn oude bril kijk ik naar mezelf. Letterlijk en figuurlijk, want de glazen spiegelen meer dan de glazen die ik gewoon ben. Ik kijk mezelf geregeld in de ogen.

Maar over naar de orde van de dag.
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal begint.
Mijn lief doet mee - controleert of er genoeg inkt in zijn vulpen zit en herschikt de zetels. Ik doe niet mee. Ik vraag aan mijn lief of je 'dictee' wel echt als 'dictee' spelt. Hij zucht en ik lach. Heerlijk, dat Dictee.

Het grote avontuur

'Waarom moeten wij ook zo verdomd geëngageerd zijn,' zucht C. en ze ploft neer.
Het is zaterdagmorgen, tien over acht, en we zitten met veel slaap in onze ogen op de trein. We gaan naar Antwerpen, leren hoe we kinderboeken kunnen beoordelen.
Het wordt geen moeilijke les, maar één die bruist en zin geeft in nog en meer. In Boon bijvoorbeeld, Astrid Lingren en Sjoerd Kuyper. Of in Het beetje ware verhaal van Cedar B. Hartley van Martine Murray - 'Als je de wereld geen vragen stelt kom je er nooit achter waar de regenboog begint.'
Na afloop elleboog ik me doorheen de kerstshoppende massa's terug richting station. Ik stap op het ritme van hippe winkels - mijn soundtrack bij deze middag. Om niet te vroeg te zijn gluur ik binnen bij de Zara, besprenkel me in The Body Shop met White Musk ('Limited Edition', de gewone is beter) en zoek bij Hunkemöller naar een warme pyjamabroek.
Op het station zou ik mijn lief kussen, daarna naar Brussel gaan en 's avonds weer naar mijn lief. Uiteindelijk gaan we samen naar Lier. Het grote avontuur tegemoet.
Kijken naar de Zimmertoren.

Winter (2)

Na drie dagen hoofdpijn, keelpijn en hoestbuien uit het diepste van mijn wezen, begint vandaag mijn neus te kriebelen. Ik begin te niezen en voorzichtig te snotteren.
De zakdoeken liggen klaar.

Work in progess

Ik werk aan iets. Mijn hoofd staat naar schrijven, lezen en weer schrijven. Maar over een kwartier komt mijn lief thuis, en er moeten nog boodschappen gedaan worden, en eten gemaakt.

Hoofden uit de mist

Ik zit gehuld in een wolk van Moonflower, in een pyjama van flanel en een vest van pure schapenwol te lezen. Naast mij een bodem thee en op een bordje een chocolade clown die Sinterklaas meebracht. Ik lees Hoofden uit de mist van Sjoerd Kuyper.
Eerst zou ik lezen in Fluwelen begeerte van Sarah Waters, dat ik vanmorgen tussen tien en elf tijdens het sorteren onderschept heb. Tipping the velvet, het Victoriaanse lesbo-epos dat we vorig jaar op het filmfestival zagen, bleek zowaar een boek te zijn. En omdat de sfeer van de film nog stevig in mijn hoofd hangt, zou ik nu het boek lezen. Ik ben begonnen tijdens mijn middagpauze, blindelings in een croque monsieur prikkend, op dit moment zijn Nan en Kitty net aangekomen in Londen. Ik vind het heerlijk.
Maar toen begon mijn lief over de Augustpris in Zweden en alle meesterwerken die daarmee gepaard gaan. We begonnen de desbetreffende meesterwerken zelfs uit de kast te halen. Van alleen al het kijken naar pakweg Berömda män som varit i Sunne van Göran Tunström word ik aangenaam blij. Ik schrijf bijna 'gelukkig' - maar dat is zo'n zwaarbeladen woord. Daar moet ik vooralsnog zuinig op zijn. Wat ik zeggen wil: wat een schitterend boek. Fluwelen begeerte is weliswaar heerlijk om in te verdwalen, maar naar alle waarschijnlijkheid word ik er over een jaar of vier niet meer aangenaam blij van - alleen al die titel!
Dus nam ik Hoofden uit de mist uit mijn tas. Sjoerd Kuyper, die tot vorige week nog ietwat verloren liep in de k, staat voortaan stevig zichzelf te zijn, dicht in de buurt van Kuijer. Ik maak voortdurend mental notes, grijp als het echt niet anders kan naar post-it'jes, verlang naar een stevig potlood. Een zinloos verlangen, want dit boek is van de bib. Dus zeg ik tegen mijn lief dat het voor mij onder de kerstboom mag.
Wie weet.

Winter

De huid van mijn handen is zo droog dat ze hier en daar barst. Pas wanneer mijn knokkels zijn als schuurpapier, haal ik de tube handcrème van stal.
Ik heb de winter onder de leden.

Gnothi seauton

Gelezen: mensen met roltrapangst hebben naar alle waarschijnlijkheid ook moeite met op het juiste moment een drukke straat over te steken.
Wham. Bham.
Welkom tot mij.
Ik ben een twijfelaar.
Meer confronterend zelfinzicht: dankzij de test in Libelle staat het nu vast dat ik behalve een twijfelaar, ook een onverbeterlijk uitsteller ben.
Ik geloof dat die twee eigenschappen niet mooi staan op een cv.
Hou het stil, dus.

Snapshot

De KJV-tekeningen hangen op een speciaal prikbord.
Twee meisjes willen zich inschrijven voor Eurosong For Kids.
Eén computer hapert.
De nieuwe Bracke is binnen. Ik neem hem mee. Mijn tenen krullen bij voorbaat, maar ik neem hem mee.

...wat is die Willoughby een klootzak zeg.

Kinderjury

Zondagmiddag - buiten regent het, binnen doet Kevin Vandeperre zijn ding op Sporza en maakt mijn lief een kop thee voor me. Waar ik me, luie aap die ik ben, niet eens schuldig voor hoef te voelen, want sinds we onze waterkoker ingeruild hebben voor een fluitketel is thee maken een feest.
Gisteren was mijn allereerste Kinderjury-bijeenkomst. Dat was spannend, en een heel klein beetje eng, maar achteraf gezien vooral heel leuk. Al zat mijn hoofd na afloop zo vol dat er de hele verdere dag niets meer bij kon.
Ze waren twee keer met ongeveer vijf, en twee keer onder de indruk van het magistrale uitzicht vanop de zesde verdieping. Verder vonden ze twee keer heel andere dingen dan ik.
Dat Het schorpioenkind van Riana Scheepers niets bijzonders is, bijvoorbeeld.
Of dat De achterblijvers van Lydia Verbeeck een klein meesterwerk is.
Wortels van Klaas Verplancke ging moeilijk en eindigde daardoor helemaal aan de staart van hun voorlopige top 3. Het was te moeilijk voor 7- of 8-jarigen (in de bib krijgt het een 7+ etiket), maar ook te gemakkelijk voor hen. Door het formaat, de prenten, de grote letters en de eenvoudige taal was het duidelijk voor jongere kinderen, maar tegelijk waren ze ervan overtuigd dat het eigenlijk een soort poëzie is, waar ze over een paar jaar andere dingen in zouden zien dan nu. Maar de tekeningen waren prachtig, veel mooier dan in Een fruitje van zilver of Het neusje van Paulien, daar was iedereen het over eens.
Op het eind wilden ze weten welk boek ik het mooist vond. Dat was Wortels, omdat je er zelf veel bij kan bedenken en omdat het zo mooi poëtisch is.
'Ach ja,' zuchtte B., de enige man in het gezelschap, 'grote mensen houden van poëzie.'
En verder zie ik er blijkbaar nog steeds erg jong uit ('In het hoeveelste zit jij?'), maar dat is niet erg, dat is eerder een compliment.

V. Swchwrm

A. is naar Mijn avonturen door V. Swchwrm gaan kijken, het stuk naar het boek van Toon Tellegen. Wanneer we 's avonds mijn cake-rooster gaan ophalen, krijg ik de folder mee.

In dit boek staan een aantal van mijn avonturen. Sommige heb ik echt beleefd, andere heb ik verzonnen. Ik vind dat verzonnen avonturen net zo goed avonturen zijn als echt beleefde avonturen. Ik gebruik in dit boek een schuilnaam: V. Swchwrm. Ik wil namelijk niet dat iemand weet wie ik echt ben. Daarom heb ik ook iedereen die in dit boek nog meer voorkomt onherkenbaar gemaakt (behalve de koningin). Dit is mijn eerste boek. Ik hoop dat het een diepe indruk zal achterlaten. Anders heb ik het voor niets geschreven.
V. Swchwrm

Eer

Applaus! Ik heb applaus gekregen!
Het was na Plotseling ging de olifant aan van Tellegen. De olifant viel stil in slaap en het vuurvliegje zat een beetje te mokken. De jongen recht voor me zat met zijn ellebogen op zijn knieën vrolijk te glimlachen en begon aarzelend in zijn handen te klappen. Een paar anderen volgden - even aarzelend. Tot de hele klas breed zat te applaudiseren.
De juf moest lachen, en ik ook.
Een half minuutje schaamteloze eer aan mezelf, vanmorgen rond kwart voor tien.

Lijstje

Gezien:
The princess diaries, delen vier en vijf,
The Jane Austen book club van Karen Joy Fowler,
Al mijn later is met jou van Edward van de Vendel,
en De heerlijkste 5 december van Annie M.G. Schmidt.

Maar niets van dat alles in de ECI.
Daar werd het Een schitterend gebrek van Japin.

Na het feest

Vrijdag was het feest in Brussel.
Zaterdag thuis, met ooms en tantes en dia's van minstens dertig jaar geleden. Van mijn pa in een trendy Adidas-vestje, maar ook van mijn twee overleden grootouders. Ik heb ze nooit gekend en hier stonden ze allebei zomaar op de foto.
Gisteren was A. jarig. Dus werd het laat vannacht.
Vandaag begin ik helemaal slapgefeest aan een vrije dag. Plannen makend: ik ga naar de ECI-winkel en er zou ook een wasje moeten gebeuren. Morgen is het actiedag en worden we vriendelijk verzocht in het zwart te komen werken, maar mijn zwarte jurk is niet fris meer en mijn zwarte rok ligt al tijden in de was.

feat. Bert Anciaux

Uit nieuwsgierigheid gaan kijken naar de website van Bert Anciaux. Misschien zou ik er iets kunnen vinden dat ik kan gebruiken om mijn verontwaardiging (is dat het woord?) mee te bevestigen. En kijk, het is bijna meteen raak.
In zijn bericht van 30 oktober 2004:

Via een samenwerkingsverband met de boekensector en privé-sponsers moet het mogelijk zijn om een miljoen kinderboeken in de klassen van de lagere scholen te krijgen. Dat is een toekomstgerichte actie ten voordele van alle kinderen.

Ik heb het altijd al zo'n snugger idee gevonden, van die gratis boeken in de klassen.
Want waarom heb je privé-sponsers nodig als je al bibliotheken hebt - talloze bibliotheken? Ze staan verspreid over heel het Vlaamse land, met armen en deuren wijd open naar alle klassen van alle lagere scholen.
En waarom moeten er gratis en voor niets ladingen en ladingen krakend nieuwe boeken naar de klassen, als ze elke week gratis nieuwe boeken kunnen krijgen in de bib? Elke week andere boeken. Elke week een ander verhaal, andere prenten, andere personages, andere avonturen. Elke week een ander gevoel.
Daar groeien kinderen van.
Toch?
En wie weet komen ze later als ze groot zijn terug - zodat de heren en dames van het moord en brand en de uitleencijfers ook tevreden zijn.
Vorig weekend was Jan Staes van Canon Cultuurcel te gast bij Kurt Van Eeghem op Radio 1. Het ging over kinderen en cultuur. Staes' cijfers en procenten wogen zwaar zo op een nuchtere maag op zondagmorgen, maar wat ik onthouden heb is dat kinderen die op jonge leeftijd in contact komen met theater, geneigd zijn later op eigen houtje de weg terug te vinden naar datzelfde theater. Ik wil voorzichtig zijn, heb geen grootschalig onderzoek om op terug te vallen, maar: zou het niet net zo kunnen gaan met kinderen die van jongs af naar de bibliotheek komen? Om nog maar te zwijgen van dat begrip dat 'drempelverlagend' heet.
Ik vond het al zo'n snugger idee.
En dan blijkt deze week dat Anciaux, diezelfde Anciaux, het spook van de besparing op de bibliotheken losgelaten heeft. Beloofde projectsubsidies blijven uit. En er moeten mensen weg.
Wéér mensen weg, méér mensen weg.

Om het af te leren nog een citaat uit Berts weblog, uit hetzelfde bericht: 'Literatuur kan onmogelijk hand in hand gaan met de verzuring. Integendeel.'

***

Wanneer ik vandaag om vijf uur de bus naar huis neem, regent het en is het zo goed als donker. Herfstweer om mij in te nestelen, met mijn jas dicht, mijn sjaal warm en Austen in mijn handen:
'It would be an excellent match, for he was rich and she was handsome.' (Sense and sensibility, p. 34)

Jane Austen

Confession. I have read Pride & Prejudice about 200 times. I get lost in the language. Words like "thither", "mischance", "felicity." I'm always in agony over whether Elizabeth and Mr. Darcy are really going to get together. Read it. I know you'll love it.
Kathleen Kelly in You've got mail

Confession.
Ik heb niets van Jane Austen gelezen. Met een diploma Engelse literatuur op zak is dat een grote schande. Ik heb een paar verfilmingen gezien van haar boeken, maar mijn grootste herinneringen daaraan zijn een dartelende Kate Winslet, een stamelende en stotterende Hugh Grant ergens in de buurt van een labyrint, en een bloedserieus kijkende Colin Firth met een kraag toegeknoopt tot onder zijn neus. Maar vandaag is een heuglijke dag. Vandaag gooi ik een eerste schep in het gapende gat.
Dit dankzij Meg Cabot en De verliefde prinses. Helemaal achterin het boek staat een klein beetje biografische informatie: het was erg warm in Indiana, waar Cabot opgegroeid is, en op zoek naar wat koelte kwam ze terecht in de plaatselijke bibliotheek, 'waar ze naast koele lucht ook alle boeken van Jane Austen vond.'
Et voila.
Dan loop ik naar het boekenrek en pluk er Sense & Sensibilty uit.

Een verenigd Europa

De vrouw was geen Belgische.
Afgaande op haar accent zou ik Russisch gegokt hebben, maar het bleek Pools te zijn. Ze wou graag een abonnement voor haar twee zoontjes.
Uit haar Nederlands sprak veel moed en volharding, dus deed ik mijn best verstaanbaar en duidelijk te zijn. Met veel moeite, want meestal is de informatie die ik op leners loslaat chaotisch en ongestructureerd, vaak zelfs helemaal niet terzake doende. Maar ik deed mijn best, en met handen en voeten en veel heldere woorden kreeg ik het systeem van de waarborg voor niet-Belgen uitgelegd. Maakte twee lenerspasjes en gaf haar een reglement en een folder met onze openingsuren en telefoonnummers.
Toen vroeg ze hoe haar zoons met het pasje op de bus konden.
'Oei,' zei ik. 'Dit is niet voor de bus. U bent in de bibliotheek, maar u moet eigenlijk bij De Lijn zijn.'
Ik glimlachte, zocht een blik die begrijpend en medelevend was, en wees in de richting van het hok waarin busabonnementen verkocht worden. De vrouw zag eruit alsof ze het liefst ter plekke door de grond zou zakken - in één rechte lijn terug naar Polen. Alsof ze van schaamte en woede stante pede in tranen uit zou barsten.
Ik zei haar dat het niet erg was, helemaal niet erg, en wees nog eens naar het hok van De Lijn. Schrapte de pasjes. Gaf haar de waarborg terug.

Dawson's Creek

Mh.
Ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik op deze onhandige stoel -hij kwam mee met het appartement- zit te wiebelen op de tune van Het Swingpaleis. Het is een wiebelstoel dus dat komt wel mooi uit.
Kijk ik te veel tv? Ik heb helemaal geen zin in Het Swingpaleis. Ik heb zelden zin in Het Swingpaleis, hadden we een salontafel dan zou ik ze er nooit voor aan de kant schuiven.
Maar ik beken.
Ik gebruik de tv als radio.
Erger nog, ik durf weleens een boek te lezen met op de achtergrond bewegende beelden zonder geluid. Zo weet ik dat bijvoorbeeld Het Swingpaleis met het geluid af hilarische tv geeft. Voor anderen is dit een godsgruwelijk lelijke gewoonte, maar voor mezelf is het ok. Omdat het een souvenir is uit Malmö. Ik doe dit namelijk niet voor mijn plezier. Ik doe dit ter ere van het woordjes en grammatica stampen, ter ere van Marabou-chocolade en bijbehorende puisten, en niet in het minst ter ere van Dawson's Creek om drie uur in de namiddag. Ha!
En dan nu: Vlaanderen bohoven!

De omroepster

Het einde van een werkweek.
Dan zorgt TV1 graag voor wat extra ontspanning.

Goed om weten.

Rebecky

Ik weet amper nog hoe en waarom (daar dienen vrije dagen voor), maar ineens stuit ik op foto's van zelfgemaakte tiny books. Zulke dingen vind ik erg mooi.

Dinsdag

In de tuin van het clubhuis voor senioren is het lichaam van een twintigjarige studente gevonden. Er is sprake van kwaad opzet.
Ik ken dat clubhuis langer dan pakweg de Graslei en de drie torens, het lag pal tussen de universiteit en mijn eerste kot. Het is een lelijke bungalow in kaki-groen. Het heeft grote ramen en binnen staan een bar, een pooltafel en tafeltjes om aan te kaarten met een trappist of een Duvel. Misschien hadden ze stevig gespeeld, dinsdag. Had één van de senioren hard met zijn hand op tafel geklopt, zich bulderend gewonnen wetend. Was een ander dan opgestaan om een beetje uit het raam te gaan staren. Om nog een laatste blad te zien vallen, zogezegd, want eigenlijk kan hij niet goed tegen zijn verlies. Daar moet hij dan zo oud voor geworden zijn. Had hij haar toen gezien. Een hoopje lichaam tussen de bladeren.
Ik zeg er maar niets over tegen mijn moeder.

Rood

Mijn oom dacht dat hij paprika's geplant had. Het bleken pepers te zijn. Hete pepers. In van dat prachtig rood.
Ik neem een zak vol mee, rijg ze aan een touwtje. Straf spul, merk ik al rijgend. Dus was ik mijn handen.
Maar het blijft.
Ik sta in brand.

De wereld

Het was woensdag.
Theo van Gogh was net vermoord en Bush herkozen. Ik ging werken. Omdat het voor veel mensen vakantie was, ging ik met de bus. Op het bushokje hing een grote poster die een nieuw spel van de Nationale Loterij wou promoten. Het spel heet Zeeslag, op de poster zit Neptunus in een rolstoel, geschramd en gewond, arm in een doek. Geweld als verkoopstruc.
Ik werd er bijna zelf agressief van. Maar vooral heel droef.

Resan mot en mognare barnlitteratur

In het Zweedse Dagens Nyheter van gisteren staat een bespreking van Ulla Rhedins boek Bilderbokens hemligheter - Geheimen van het prentenboek.
Ergens in het artikel, en in het boek, gaat het over het 'ambivalente kinderboek'. Daar blijf ik hangen. Deze zogenaamde ambivalente kinderboeken worden niet zomaar eenduidig ontvangen; de vraag is naar wie ze zich richten, of ze geschikt of net angstaanjagend zijn voor kinderen. In dit soort boeken ziet Ulla Rhedin de eerste stappen richting een nieuw tijdperk wat onze kijk op kinderen, kindertijd en literatuur betreft.
Als voorbeeld noemt Ulla Rhedin Resan till Ugri-La-Brek (1987) van Anna-Clara en Thomas Tidholm. Zelf denk ik als vanzelf aan De dag dat mama even tijd had voor een kopje koffie (2003) van Paul Verrept, of aan de boeken rond Mijnheertje Kokhals (2002 en 2003), van Bart Meuleman en diezelfde Paul Verrept.
Ik hoor mezelf nog zeggen dat De dag dat mama even tijd had voor een kopje koffie niet op zijn plaats staat tussen de boeken voor groep 1 (tot 6 jaar) van de kinderjury. Kinderen onder de zes hebben hier niets aan, zeg ik zowaar. Dit gaat over volwassenen, over de sleur van een huishouden, over een moeder die een verzetje kan gebruiken en prompt verliefd wordt. Mijn woorden zijn nog niet koud of ik wil ze weer terugnemen. Want 'barn förstår allt - men på sitt eget sätt', zoals Ulla Rhedin schrijft. Kinderen begrijpen alles, maar op hun eigen manier.
Het leunt aan tegen wat Bart Moeyaert steeds opnieuw vertelt:

Ik zal nooit met zekerheid weten wanneer een boek te literair of te moeilijk is voor een jong - of zelfs minder jong - stel hersens. Lezers kunnen spellen, woorden spellen, ze bij elkaar zetten in zinnen, en ze ook een betekenis geven, als ze twee keer nadenken.
(notitie 26, 56 kilometer)

En:

Door de Zweedse vrouw weet ik dat moeilijke boeken het begin kunnen zijn van veel actie in een mensenhoofd.
(notitie 27, 56 kilometer)

Met deze idee ben ik begonnen in de bib.
Maar een bibliotheek steekt alles in hokjes, plakt overal een etiketje op. Op de afdeling waar ik werk, krijgt zo elk verhaal een heel besliste leeftijdsaanduiding: 6+, 8+, 13+. Soms vindt iemand een leeftijd ongelukkig gekozen, soms worden er hele veldslagen uitgevochten over het verschil tussen 8+ en 9+, vaak wordt een leeftijdsaanduiding in alle stilte maar na rijp beraad omgeschakeld. Maar een label komt er. Altijd. Alles op een hoop gooien, zeggen 'kies maar', dat werkt niet. Alles drie of vier keer aankopen en een exemplaar op elke afdeling plaatsen, daar is geen geld voor.
Hoe ga je in zo'n omgeving om met dat ideaal?
In een ander notitie heeft Moeyaert het over bibliotheken en hun tig afdelingen. Lezers worden netjes de weg gewezen door bordjes allerhande, 'wat prachtig is voor de leesbevordering, maar verder ook gevaarlijk.' Want,

Stempels veranderen al snel in drempels. Waarom zou een volwassene nog naar de kast 'jeugdliteratuur' terugkeren, als hij zelf geen kinderen in die leeftijd heeft? En hoe kan een vijftienjarige het boek van Grossman te pakken krijgen, als het in de kast voor achttienplussers is weggezet?
(notitie 50, 56 kilometer)

Mijnheertje Kokhals krijgt bezoek is genomineerd voor de kinderjury en staat op de keuzelijst van de komende jeugdboekenweek. Het is een bitter verhaal, bijna cynisch. Mijnheertje Kokhals past niet in de wereld, hij kan niet overweg met alle onverschilligheid om zich heen, verwacht steeds het goede in de mens maar krijgt in de plaats daarvan het deksel op zijn neus. Waarop hij niet anders kan dan doen wat zijn naam aangeeft: kotsen. De boeken rond Meneertje Kokhals passen niet in de beschermende, lieflijke wereld van pakweg Raad eens hoeveel ik van je hou, ze hebben geen zacht lapje om je wang tegenaan te wrijven. Ze hebben weerhaken, ja, ze zijn misschien angstaanjagend. Maar dat ze op deze lijsten staan (en daardoor, met een beetje goodwill, rechtstreeks bij jonge kinderen terecht zullen komen), is ongemeen spannend.
Een teken van het nieuwe tijdperk waar Ulla Rhedin het over heeft.

Als toemaatje nog dit.
Het artikel over Bilderbokens hemligheter linkt naar een artikel dat drie prentenboeken bespreekt, en dat volgende vragen stelt:

Een prentenboek lezen met een kind op de knieën is leuk. Maar praat je dan tégen of mét het kind? Wat wil het boek? Een ervaring doorgeven of een bepaald gevoel vormgeven? Of er gewoon voor zorgen dat het kind snel in slaap valt?

Bart Moeyaert, '56 kilometer'. Amsterdam/Antwerpen: Querido, 2004.
Paul Verrept, 'De dag dat mama even tijd had voor een kopje koffie'. Hasselt: Afijn, 2003.
Bart Meuleman en Paul Verrept (ill.), 'Mijnheertje Kokhals'. Hasselt: Afijn, 2002.
Bart Meuleman en Paul Verrept (ill.), 'Mijnheertje Kokhals krijgt bezoek'. Hasselt: Afijn, 2003.

Huismus

Ik ben een huismus. Zoveel is duidelijk.
In twee dagen tijd ben ik alleen buiten geweest omdat we brood en beleg nodig hadden. Dat was zondag. Eergisteren. Nog een geluk dat ik niet alleen naar de bakker moest en dat mijn lief me aan mijn arm meetrok. Even kijken naar het vogelnestje in de boom bij de bushalte. Gemaakt met plastic en al. Even kijken naar de Canadese ganzen in het park. Behalve Canadese zaten er ook gewone ganzen, en duiven, en heel veel meeuwen. Wat een beetje vreemd was, want er is hier nergens zee in de buurt. Er stond ook een meneer met een grote telescoop naar de vijver te kijken. Ik zag mijn lief watertanden. Zo'n telescoop, dat ziet hij ook wel zitten.
Vandaag is het dinsdag. Ik heb warme sokken aan en sloten thee gedronken. De Hasseltse speculaas is op. Ik heb een paar boeken uitgelezen, een beetje orde gebracht in de chaos (niet te veel) en een afwas gedaan. De andere afwas staat er nog. Ik heb een nieuw tv-programma gezien dat leuk leek, maar dat helemaal niks bleek te zijn. Tussendoor heb ik zelfs een dansje gedaan, meegezongen met Victory en de kriebels gekregen van die diepe stem van Daan.
Maar vandaag is het dinsdag.
Tijd om uit vliegen te gaan.

Het leven

Raymond van het Groenewoud in Humo 3347:

Kicks zonder chemische middelen, iets beters is er toch niet? Ik durf niks als overtuiging te verkopen, maar ik heb toch een sterk vermoeden dat het leven daarvoor gemaakt is.

Een ander gezicht

Mijn lief knutselt geregeld aan zijn blog. Dan heeft het ineens een ander kleurtje, een ander lettertype, een heel ander gezicht. Dan denk ik: wat leuk! Dat wil ik ook!
Ik ben al een paar keer begonnen, hoor. Ik heb geëxperimenteerd met kleuren. Een cominatie van geel, rood, zwart, wit en grijs bijvoorbeeld, of van wit, lichtblauw en rood, maar dat werkte voor geen meter. Al dat gedoe vreet alleen maar uren. En terwijl ik zo zit te prutsen, gilt er een stemmetje vanop mijn schouder: ga lezen! Ga naar de film! Dus ziet mijn blog er nog vrijwel net hetzelfde uit als op dag 1, en als in de catalogus van Blogger.com.
Sinds een week of wat heeft mijn lief weer een nieuwe lay-out. Een wel erg geslaagde lay-out. Sinds een week of wat denk ik weer: wat leuk! Dat wil ik ook!
En zie, nu heb ik drie dagen vrij. Dag één is voor een groot stuk verloren gegaan aan het spook van de migraine, maar het gaat veel beter nu. Ik kan weer denken en de wereld heeft weer kleur. Twee nachten en twee dagen nog om te knutselen.
Misschien gaat er zowaar iets van komen.

Vergiet

Ik wist niet meer hoe H. heette.
Hendrik, Halewijn, Henri, Hassan.
Ik wist het niet meer. Ik zag hem voor me, haarscherp en charmant elegant in iets van donkerblauw linnen, maar zijn naam - niks.
Vijf jaar en mijn geheugen is al zo lek als een vergiet.

Vanochtend een heus The Office-moment op kantoor. (Kantoor vind ik altijd een raar woord als het over mijn werk gaat en dat hok waarin we met z'n allen als haringen in een ton zitten, maar het past in deze context.) Ik hou de details liever voor mezelf, maar het was hilarisch en diep droevig tegelijk.
Vanmiddag kwam er vreselijk nieuws binnen op datzelfde kantoor.
Iedereen deed z'n best, maar er waren helemaal geen woorden meer.

Pieter Gaudesaboos

Maandagmorgen. Lener nummer zoveel aan de uitleenbalie.
'Goeiemorgen.' Lenerspas. 'Dankuwel.'
Pieter Gaudesaboos.
Het duurt een seconde.
Pieter Gaudesaboos.
De wereld blijft een paar tellen stilstaan. Dé Pieter Gaudesaboos? Hier vóór mij? Aan mijn balie? Ik kijk voorzichtig op. Heb geen idee hoe dé Pieter Gaudesaboos eruit zou zien. Zoals deze jongeman? Wat ziet hij er jong uit. Zou ik iets zeggen? Wat zou ik zeggen? Wat kan ik zeggen dat niet belachelijk is?
Ik scan zijn boeken in, zowel in de computer als in mijn eigen hoofd, voel datzelfde hoofd roder en roder worden.
En dan is het voorbij.
'Daag.'
Verder dan een lieflijke doch pioenrode glimlach ben ik niet gekomen. Maar het had gekund.
Het
had
gekund.

Now - bring me that horizon

We zouden met gratis tickets naar Man on Fire gaan. De emmer popcorn was bij wijze van spreken al gekocht. We eindigden daarentegen thuis op de zetel met Pirates of the Caribbean - tegen veel verwachtingen in een erg leuke film, met bovendien de beste laatste woorden ooit. Dat het goed zou worden, hoefde helemaal geen verrassing te zijn: films met Johnny Depp zijn altijd goed. En dus wil ik vanavond nog een keer What's eating Gilbert Grape zien. Maar het is ook zaterdag en de laatste paar weken heb ik een traditie gemaakt van op zaterdagavond naar de weekend film van dienst te kijken.
En dat allemaal terwijl ik lijsten en lijsten boeken te lezen heb.
Ik trek me er niets van aan (voorlopig, tot de grond onder mijn voeten te heet wordt), ik lees rustig de nieuwe Liza Marklund. Voel de kriebel opkomen. Ik dacht dat het voor een tijdje voorbij zou zijn. 'Nu is het goed geweest, voor even.' Ik hoor het me nog zeggen, in de bus naar Arlanda. Twee maanden later zat ik op diezelfde bus en heb ik waarschijnlijk net hetzelfde gezegd. En nu, amper drie maanden later, is het terug.
De neiging.
De drang.
De kriebel.
Terwijl Marklunds Annika Bengtzon zich door de straten van Stockholm sleept, voel ik de drang een vliegtuigticket te boeken weer opkomen. Maar ik doe het niet. Ik ren niet naar Air Stop, regel geen kamer.
Omdat mijn lief niet mee wil.
Omdat hij zegt dat het een belachelijk idee is. We zijn er al twee keer geweest dit jaar, en vorig jaar een keer, en dáárvoor en dáárvoor. Bovendien kunnen we voor vier dagen de toerist uithangen in Stockholm één maand wonen, leven en eten in Gent. Mijn lief heeft gelijk. 'Ja,' zeg ik. En: 'Natuurlijk.' Ik sla Liza Marklund weer open. Maar ondertussen zie ik mezelf logeren in de af Chapman, in een kamer met zicht over het water.

En de zon

Ik zit. Buiten schijnt de zon maar ik kijk in een boek. Rechts een kop Russian Earl Grey en een grote zak M&M's. Ik eet de ene M&M na de andere tot ik mezelf dwing op te staan en ergens anders te gaan zitten. Ik weet eindelijk wat een Scotch egg is. Een soort gefrituurd vogelnestje. Een slogan uit de Marie Claire danst rondjes in mijn hoofd. Blinkende ramen kunnen even bevredigend zijn als een goed gesprek op café.
M. vertrekt morgen voor drie weken naar Singapore en Thailand.
A. heeft een baby gekregen.
J. wil in juli trouwen.
Wij verwachten zaterdag 70 kinderen die willen meelezen met de kinderjury.
Heb ik al gezegd dat de zon schijnt?

Moeilijk

Vandaag ging het moeilijk.
Ik liep in mijn hoofd te vloeken, liet mijn charmante glimlach achterwege. Dat het allemaal achterlijke oenen zijn, die leners, die bovendien allemaal op woensdagnamiddag langs moeten komen. Die geeneens weten dat we boeken rangschikken op eerste letter van de familienaam van de schrijver en niet op de eerste letter van de titel. Die niet willen beseffen dat je zelf ook een boek moet vastnemen als je iets wil ontdekken.
Ik liep de trap af naar beneden en ik kon wel janken. Onzin natuurlijk. Maar voor morgen heb ik een paar uur verlof geregeld.

Bekentenissen

Het eerste uur moet ik het sorteercentrum in. Alleen. Dus: geen pijnlijke stiltes tussen mij en een collega waar ik niets aan te melden heb - en vice versa. En ook: alle tijd en ruimte om het binnengekomen materiaal grondig te onderzoeken. Ware ontdekkingen doe je aan de balie tijdens het innemen, en in het sorteercentrum. Zoals vandaag Public Confessions of a Middle-aged Woman Aged 55 3/4, verzamelde columns van Sue Townsend. Ik heb sinds jaar en dag een zwak voor Adrian Mole, dus dat hou ik apart, dat gaat nog niet de bak in richting vierde verdieping.
Wanneer het kalm is en de bakken niet te snel op elkaar volgen, heb ik net genoeg tijd om een hele column te lezen. Later nog één. Fragmenten met het boek in mijn ene hand, terwijl mijn andere hand de leegdraaien-knop bedient. Dan gaat het heel hard van Ja! Ja ja ja!
Bijvoorbeeld hier:

So, I am working to a deadline. I have six weeks to go. There is no time to be ill, there is no time to stand and stare, there is no time to live any kind of normal life. Unfortunately, normal life does not know this, and it keeps tapping me on the shoulder, reminding me that it's there and asking me to come out and play. (p. 265)

Of hier:

I do have an obsessional personality. I wasn't content to simply love Elvis - I wrote to him and asked him to marry me when I reached the legal age of sixteen. (And I also suffer from self-delusion. I expected him to reply and say he was thinking about it.) My next serious obsession was with the writer Dostoevsky. At one time I was never without one of his books on my teenage person. Had he been alive at the height of my passion, I would have trekked to Leningrad and stood in te snow and begged him for a clipping from his bread. (p. 86)

Knippen en plakken

Dat die Stephen Merchant wel erg hot is.
Op dat vlak ben ik veertien en wil ik weten wie hij is en hoe hij is. Dat het wereld wijde web hier geen informatie geeft, helpt mij wonderwel. Dus is hij begin dertig, niet getrouwd natuurlijk. Heeft geen lief, maar is ook geen homo. Een neuroticus en een nerd, maar very witty above all. Moet niet steeds in het middelpunt van alles staan, maar kan alles in geen tijd naar zich toe halen. Als hij wil. Als hij niet wil, gebeurt er niets. Hij is een held - met veel kleine kantjes die ik later wel een keer verzin. En hij ruikt naar de jongen die naast me zat in de Sphinx, laatst.
Erg leuk, zo iemand in mijn hoofd.

Filmfestival (4)

De laatste heette Hip hip hora en zou tonen hoe het geen lachertje is dertien te zijn. We verwachten iets als Fucking Åmål. Dat is het bijna - het blijkt een kruising tussen Fucking Åmål en American Pie. Leuk, maar niet doorleefd genoeg om lang te blijven hangen. Maar het was Zweeds, de hoofdactrice nog het meest van al (met die hoge stem, en die blote kleren), dus wij waren al lang tevreden.
Het grote avontuur begon na de film. Voor het eerst zijn we erin geslaagd de juiste nachtbus naar huis te nemen.

Tot morgen

Vandaag doe ik niet mee.
Het is een soort baaldag, alleen zonder balen. Ik schakel de wereld uit. Loop tot na enen in mijn pyjama, douch heet en lang, ga op de zetel een boek liggen lezen, kijk dvd en daarna tv. Ik pas ervoor op dat ik niet te veel energie krijg. Ik schakel wilde gedachten uit. Wat zeg ik - ik schakel alle gedachten uit. (Behalve misschien dat die Stephen Merchant wel erg hot is.) Ik kijk niet verder dan de binnenkant van mijn hoofd. Als ik onderweg naar de winkel toch de boekenwinkel binnenloop, hou ik mij nog net op tijd in om uit puur enthousiasme iets te kopen.
Vandaag niet.
Vandaag doe ik niet mee met mezelf.
Het resultaat is onverwacht veel rust.

Filmfestival (3)

De vijfde was Zweeds en heetje Detaljer. Naar een stuk van Lars Norén. Volgens het programma doen de vier bekendste en grootste Zweedse acteurs mee. Ik herken de pa uit Tillsammans en is dat meisje niet de dochter van Beck?
Het lijkt alsof de film tien uur duurt, maar zijn er maar twee. Het is een toneelstuk maar met uitgebreide decors. Met dialogen met een grote d, geschreven om op papier te staan. Uitgesproken heeft het allemaal iets artificieels, maar dat vind ik leuk. Het zet de communicatie goed in de verf. Daar gaat het om, over communicatie, het leven en de liefde - zoveel begrijp ik, verder krijg ik er niet veel greep op. De laatste zinnen vind ik mooi. Andere mensen in de zaal vinden ze blijkbaar absoluut en enorm belachelijk - ik niet. Maar we hebben het stuk niet in de bib. De tekst staat niet on-line. Imdb heeft er geen citaten van opgenomen. En ik heb ze niet meteen na afloop opgeschreven.

Det var inte glädje. Det var kärlek.

Citaat

Stef Kamil Carlens in Humo 3344:

Passie kan heel mooi zijn, maar het kan onderweg van alles meesleuren of omstompen. Maar je moet het zeker niet ontkennen.
(...)
Maar het wordt natuurlijk wel een probleem als wat jij droomt, ziet en denkt helemaal niet overeenkomt met wat iemand anders denkt. Als jij in een klein kamertje woont dat voor jou een paleis is, maar je vriendin vindt dat helemaal niet of zo. Dan kom je op het gebied van: de organisatie van je leven.
Ik las op een scheurkalender op een wc iets als: 'geluk is geen sterke prikkels, maar een kwestie van organisatie.' Zoiets heel kouds. Maar eigenlijk is dat wel een beetje zo. Als je niet meer alleen maar met je eigen perceptie moet omgaan maar ook met die van een ander, dan moet je één en ander wel een beetje beginnen te organiseren, moet je beslissingen nemen en compromissen gaan sluiten. Máár: op dat moment moet je dan weer goed oppassen, en niét vergeten dat jij een individu bent; zorgen dat je, terwijl je die compromissen sluit, ook nog aan jezelf blijft denken. Dat is een ingewikkelde balans.

Ik denk aan D. Daar ging het vaak over.

dit aarzelen gaat voor

André Sollie

Het goede leven

Vóór de film zitten we in de Vooruit aan de grote tafel.
Ik lees een recensie van Dani Bennoni uit de Tijd. Het boek wordt vergeleken met een designstuk, alleen moet Moeyaert erop letten dat zijn stuk niet alleen mooi is, maar ook bruikbaar blijft. Ik ben het er niet helemaal mee eens, maar ik vind het sterke woorden. Behalve de recensie lees ik ook een stuk over een Brugs Moulin Rouge meisje. Verder eet ik een erg lekkere croque monsieur (dat was lang geleden) en drink ik er frisdrank bij waar mijn tanden van gaan rotten.
En dan te bedenken dat ik eigenlijk had moeten werken vandaag.

Filmfestival (2)

De tweede film heette The assassination of Richard Nixon en was niks waar je voor je plezier naar kijkt, maar was wel heel goed. Het verhaal van een vliegtuigkaper. De kaper was echt, het verhaal misschien. Based on a true story, en ondertussen ingehaald door de actualiteit.
De derde was Chain en vertelde iets wat amper een verhaal was maar wat wel in je kleren kroop. Een collage van het ene troosteloze winkelcentrum na het andere, met portretten twee jonge vrouwen. De ene had geen huis en amper een job, de andere trok in naam van the company van hotelkamer naar hotelkamer. Drie keer raden wie overeind blijft in het leven.
Na afloop was ik op.
Deze twee films lagen aan het andere eind van Beneath her window. Dit was echt op een manier waar je allesbehalve van gaat glimlachen. Ik hield mijn hart vast voor Mean creek - vanmiddag. Ik smachtte naar hoop, naar lucht, naar -godbetert- een heel klein beetje liefde.
Mean creek hield alles op z'n plooi. Een pracht van een film. Eentje waar je met plezier naar kijkt en die je toch een stomp in je maag geeft.

Het filmfestival is iets om je in te smijten.
Wanneer ik om half één 's nachts naar huis strompel, steun zoekend aan de arm van mijn lief, vraag ik me weleens af waar het allemaal goed voor is, maar 's anderendaags heeft de wereld een andere kleur. Voor de verhalen, meneer. Voor het vertellen en de verhalen.

Filmfestival (1)

De eerste film die we zien heet Beneath her window. Het zou iets met een vrouw zijn en iemand onder haar raam.
Tijdens de aftiteling zit ik te glimlachen. Wat een fijne, kleine film. Gewone mensen en gewone gevoelens, maar ook een beetje een sprookje. Het speelt in de winter, en in die context is de film als een bord hete soep. (Hele dikke erwtensoep met spek, bijvoorbeeld.)

(Even later.)
Zal ik me laten leiden door het programma? Als ik van deze film genoten heb, sturen ze me naar Brodeuses. Zaterdag om acht uur, bijvoorbeeld.

Een idee

Mijn lief had een idee. In plaats van zure beren zou hij gedroogde bananenschijfjes snoepen. Nu ligt hij op de zetel te zuchten. Een zere buik. Te veel gedroogde bananenschijfjes.
De stakker.

Laatst gelezen

In min of meer chronologische volgorde.

# William Sutcliffe, Are you experienced?
# Junot Diaz, Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao
# Philip Roth, De ghostwriter
# Linzi Glass, Ruby Rood
# Philip Roth, Exit ghost
# Stieg Larsson, Män som hatar kvinnor en Flickan som lekte med elden
# Arnaldur Indridason, Maandagskinderen
# Arnon Grunberg, Tirza
# Steven Herrick, De roep van de wolf
# Edward van de Vendel, De gelukvinder
# Allan Bennett, The uncommon reader
# Jonathan Coe, The rain before it falls
# Floortje Zwigtman, Tegenspel
# Ally Kennen, Het beest
# Alyssa Brugman, Het melkvarken
# Floortje Zwigtman, Kersenbloed
# Jennifer Donnelly, The tea rose
# Nick Hornby, Smak
# Lisa Boersen, Jani Kekke (en de blauwe dagdromer)
# Jenny Downham, Voor ik doodga
# Hafid Bouazza, Paravion
# Sara Fanelli, Sometimes I think, sometimes I am
# Alice Munro, The view from Castle Rock
# Edward van de Vendel, Een verhaal met een tong
# Erlend Loe, Naïef. Super
# Salvatore Niffoi, De legende van Redenta Tiria
# John Bayley, Elegy for Iris
# Helle Helle, De veerboot

>> Laatst gelezen 2
>> Laatst gelezen 3
>> Label: Laatst gelezen

Nog niet

Ik heb oordoppen in. Dat heeft te maken met eventuele tickets voor Lambchop (zie ook gisteren) en met werk dat gedaan moet worden. Ik krijg geen letter op papier met de radio aan. Nu zit ik opgesloten in mijn eigen hoofd. Ik klink als een bak water - behalve als ik drink. Hete thee slurpen met oordoppen in maakt minstens evenveel lawaai als zonder.
Ik ging even iets zeggen over mijn leeftijd.
Hoe oud ben ik? 17-25 of 25-40? Ik ga voor de jonge kant van 25, mij ervan bewust dat ik langzaam groot word. De eerst schok kwam toen mijn neef, die bijna even oud is, vader werd. Dan trouwt een vriendin, krijgt een oud lief een baby, is een collega van een jaar ouder hoogzwanger, koopt een vriend een lap grond. Zelf wonen we piepklein (één buggy en er is geen plaats voor ons meer in de woonkamer), in een huis dat voor 80 procent bewoond wordt door studenten. We zitten nog lang niet in de verbouwingen, nog lang niet in de pampers.
We doen nog even niet mee.
Maar in de advertenties kijk ik naar huizen met een extra slaapkamer, voor de kleine waar we nog niet aan toe zijn.

Ett foto i timmen / Eén foto per uur

Ett foto i timmen, EFIT voor de vrienden, is opgericht door een paar Zweden. Wie zich inschrijft, verplicht zich ertoe op vastgestelde dagen elk uur een foto te nemen en dit te delen met de medemens.

Donderdag 21 juni 2007
Zondag 18 maart 2007
Dinsdag 23 januari 2007
Zaterdag 23 december 2006
Zondag 12 november 2006
Zaterdag 23 september 2006
Zaterdag 19 augustus 2006
Zondag 18 juni 2006
Vrijdag 14 april 2006
Zaterdag 25 maart 2006
Woensdag 15 februari 2006
Zondag 22 januari 2006
Dinsdag 13 december 2005
Zaterdag 5 november 2005
Woensdag 14 september 2005
Zondag 28 augustus 2005
Zondag 24 juli 2005

Volgende EFIT-dag: zondag 26 augustus. Vi ses.

Flikken

Gisteren Flikken op tv, featuring de bib.
Daar stond ik, achter het raam toen daar buiten met die kinderen en Tine Vandenbrande en Andrea Croonenberghs. En daar stond ik ook, tegen de muur geplakt in de inkomhal, met de moordenaar die komt aanwandelen en Andrea Croonenberghs die wegloopt. Dat heb ik tig keer zien gebeuren, ik kreeg er geen genoeg van. Ik stond naast mijn collega C., die even daarvoor Werner De Smet had mogen begeleiden naar de toiletten en die daar zelf nog niet helemaal van bekomen was.
Zó voorbij, op tv.

Collage

Mijn lief gaat naar de nieuwe Oxfam boekenwinkel en koopt er Music-Hall van Paul van Ostaijen. Een paar uur later hang ik uitgeteld en met een zere nek in de zetel, blader achteloos, maar schrik al gauw wakker. Hier hoort een potlood bij.

Floris Jespers heeft een Singernaaimasjien gekocht.

Mijn grootmoeder heeft een naaimachine. Mijn moeder ook. Als Aldi ze nu en dan in de aanbieding heeft, bedenk ik steeds: wanneer is het mijn beurt? Mijn grootmoeder was professioneel naaister, mijn grootvader kleermaker. Mijn moeder naait ook, maar minder professioneel, minder vlot. Ikzelf weet hoe een patroon er van dichtbij uitziet en kan nog net een kussensloop in elkaar zetten, of zo'n kussentje waar je je naalden in prikt, hoe heet dat ook weer. Ik sta er niet bij stil dat met mij veel kennis verloren zal gaan. Er is nog tijd, ook. Ik kan het nog leren.
Verder merk ik dat Marc groet 's morgens de dingen wellicht tot het einde van mijn dagen de kleur groen zal hebben van de affiche die vroeger in de bib hing. Een plint-poster, waarschijnlijk avant-la-lettre.

Wanneer de zandman nog eens komt
- maar hij komt niet meer -
zullen wij slapen gaan en dromen

Omdat ze op de radio tickets voor Lambchop aangekondigd hebben, ziet het ernaar uit dat ik mijn Witte Raven vanavond ga missen.

Gloeiende voeten

Ik zou iets over Gloeiende voeten schrijven. Het nieuwste boek van Edward van de Vendel, een schrijver die ik ontdekt heb toen ik werkte aan een scriptie over holebi's in kinderliteratuur. De dagen van de bluegrassliefde is niet voor kinderen maar paste in mijn context toen. Ik viel als een blok. Sindsdien val ik vaak opnieuw en altijd anders.
Nu zou ik iets over zijn nieuwste boek schrijven. Een regel of tien.
De eenzaamheid van Claudio. Als ik na het lezen aan het boek denk, denk ik daaraan. Dat klinkt zwaar. De hartverscheurende eenzaamheid van Claudio, pas tien, (letterlijk en figuurlijk) heen en weer gesleurd door de problemen van de volwassenen rondom hem. Er is veel vervelends aan de hand, en dat dwarrelt allemaal als sneeuw op hem neer. Doordat de ruzies, de verwijten en het zwijgen in het wit tussen de regels ingeschreven worden, sta je naast Claudio. Je voelt veel gebeuren en je wilt alleen maar dat alles goed is.
Dat klinkt zwaar, alsof het een boek van honderd kilo is met een thema waar je minstens vijf magen voor nodig hebt. Zo is het niet. Claudio wordt je vriend, of je broertje, en daar hou je ook van als het allemaal even wat minder vrolijk gaat. Er komt iets warms rond je hart hangen. Een kaarsje in je buik. Onder meer daarom ligt Gloeiende voeten allerminst als een zware klomp op je maag. En om Duiv en Jesse natuurlijk, en om Edward van de Vendel, die weet hoe hij een verhaal moet vertellen.
Een prachtig boek over wat echt is en wat nep, over gloeiende voeten en vlammende gedachten.

Edward van de Vendel, 'Gloeiende voeten'. Amsterdam: Querido, 2004.

Laatst gelezen

Twilight
Lekker zwijmelen bij dit vampierenliefdesverhaal.
Stephenie Meyer Twilight. Sjaloom, 2006.

Ben zo terug
Heidi woont bij haar gehandicapte moeder en hun agorafobische buurvrouw en heeft geen verleden. Tot ze achterin een lade een paar foto's vindt. Mooi boek dat door de bijzondere personages nooit te glad of te melig wordt.
Sarah Weeks Ben zo terug. Lemniscaat, 2006.

Zoenen doe je zo
Ik wou een makkelijk romantisch boek maar het viel een beetje tegen.
Holly-Jane Rahlens Zoenen doe je zo. Gottmer, 2006.

Everything is illuminated
Overrompelend.
Al moest ik er meer moeite voor doen dan voor Extremely loud and incredibly close.
Jonathan Safran Foer Everything is illuminated. Hamilton, 2002.

Nooit meer slapen
Student Alfred trekt naar het hoge noorden, op zoek naar de ontdekking van zijn leven. Hij ontdekt er vanalles, maar helaas niet wat hij zocht.
W.F. Hermans Nooit meer slapen. De Bezige Bij, 2007.

De voorlezer
Van de liefde en het na-oorlogse Duitsland. Een heel, heel goed boek.
Bernhard Schlink De voorlezer. Cossee, 2003.

Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran
Een klein, bijzonder fijn verhaal over vriendschap.
Eric-Emmanuel Schmitt Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran. Atlas, 2006.

Vallende engelen
Londen, begin 1900. Twee meisjes uit twee erg uiteenlopende families worden vriendinnen, met desastreuze gevolgen.
Het kleine, onschuldige zusje van Schijnbewegingen en Tipping the velvet.
Tracy Chevalier Vallende engelen. BZZTôH, 2002.

Ararat
Frank Westerman op het kruispunt van religie en wetenschap.
Frank Westerman Ararat. Atlas, 2007.


Wat rijmt er op puree
Edward van de Vendel is één van de enigen die weg komt met msn en hotmail in zijn verhalen. Dit is het vrolijke en niet helemaal vrijblijvende eerste boek over de rappende tweeling Cal en Gus. (Het tweede boek, Waar kunnen we hier een standbeeld krijgen, is helaas minder sterk.)
Edward van de Vendel Wat rijmt er op puree. CPNB, 2005.

The closed circle
De eindjes van The Rotter's club aan elkaar geknoopt - misschien soms net iets te netjes, maar dat mag de pret niet drukken. Scherp en grappig en helemaal Coe.
Jonathan Coe The closed circle. Viking, 2004.

Het huis van de moskee
Eerst verbaas ik me over de eenvoud van stijl, daarna vind ik het prachtig.
Kader Abdolah Het huis van de moskee. De Geus, 2005.

Vogels zonder vleugels
'Dergelijke mensen, zelfs zulke onbetekenende lieden als Leonidas, zijn de motor van de geschiedenis, die per slot van rekening niets anders is dan een zielig brouwsel, geconstrueerd uit vlees dat in stukken gehakt is uit naam van grootse ideeën.' (p. 130)
Louis de Bernières Vogels zonder vleugels. De Arbeiderspers, 2004.

On Chesil beach
Gekocht en meteen uitgelezen. Over het gebrek aan en de noodzaak van communicatie. Onder andere.
Ian McEwan On Chesil beach. Jonathan Cape, 2007.

The girls' guide to hunting and fishing
Leven en liefdes van Jane Rosenal. Misschien net niet het juiste boek op het juiste moment, maar: aangename vertelstem. Chicklit met een plusje.
Melissa Bank The girls' guide to hunting and fishing. Penguin, 2000.

Ik ben niet bang
Een dorp van 4 huizen, een handvol kinderen en een onbekend kind in een put.
Nicolò Ammaniti Ik ben niet bang. Wereldbibliotheek, 2003.

Verraad
Groepsgedrag op de middelbare school. Rake karakterschetsen.
Alyssa Brugman Verraad. Houtekiet, 2005.

Aan de rivier
Hoe op te groeien in een Australisch dorp van niks. Geschreven in verzen die ruimte laten aan het verhaal en het detail. Prachtig.
Steven Herrick Aan de rivier. Lemniscaat, 2007.

Hou van die hond
Poëzie is voor meisjes, aldus Jack. Maar juf Strechberry blijft hem uitdagen.
Een klein verhaal over poëzie waarin elk steentje op zijn plaats valt. Met mooie sobere illustraties van Rotraut Suzanne Berner.
Sharon Creech en Rotraut Susanne Berner Hou van die hond. Hoogland & Van Klaveren, 2006.

The man of my dreams
Dit is het verhaal van Hannah Gavener, die er niet in slaagt de man van haar dromen te vinden. Over liefde en seks, maar veel minder glad dan de titel doet vermoeden. (En, helaas, ook minder sterk dan Sittenfelds Prep.)
Curtis Sittenfeld The man of my dreams. Picador, 2006

Paarden stelen
Een oude man koopt een huis in een bos en denkt terug aan de zomer van 1948. De zomer waarin er zich tussen volwassenen ineens meer afspeelt dan tot dan altijd leek.
Per Petterson Paarden stelen. De Geus, 2006.

This is all: the pillow book of Cordelia Kenn
Het laatste deel in The Dance Sequence. Het jonge leven van Cordelia Kenn in een boek van een paar kilo zwaar en meer dan 800 pagina's dik.
Aidan Chambers This is all: the pillow book of Cordelia Kenn. The Bodley Head, 2005.

Nikki
Bijna alleen dialogen, 24 uur lang, en zo een kijk krijgen op het leven van een meisje en haar familie. Heel knap gedaan en heel fijn om lezen.
Peter van Gestel Nikki. Querido, 2005.

De tranen van de moordenaar
Paolo woont met zijn ouders in een klein huis aan het eind van de wereld. Op een dag komt Angel Allegria, een berucht moordenaar, langs en vermoordt hij Paolo's ouders. Vanaf dan wordt alles anders voor Paolo, en voor Angel. Mooi boek, dat goed en kwaad, en liefde en haat op de helling zet.
Anne-Laure Bondoux De tranen van de moordenaar. Gottmer, 2005.

Pistache
Het is een kijkboek! Het is een zoekboek! Het is een aftelboek! Het is een computerspel-op-papier! Het is Pistache en het rockt.
(En Pieter G. heeft nu ook een eigen website.)
Pieter Gaudesaboos Pistache. Lannoo, 2006.

Lill-Zlatan och morbror raring
Lill-Zlatan heeft één lievelingsoom die ze met niemand wil delen. En zeker niet met die vervelende Steve die de laatste tijd te pas en te onpas opduikt. Een prachtig prentenboek over jaloezie (dat met een beetje geluk snel vertaald wordt).
Pija Lindenbaum Lill-Zlatan och morbror raring. Rabén&Sjögren, 2006.

Alla döda små djur
Op een verloren middag richten drie kinderen een begrafenisonderneming op. De ene graaft en begraaft, de tweede leest een toepasselijk gedicht voor en de derde huilt. Een fijngevoelig en menselijk prentenboek (dat met een beetje geluk ook snel vertaald wordt).
Ulf Nilsson en Eva Eriksson Alla döda små djur. Bonnier Carlsen, 2006

An abundance of Katherines
Wanneer wonderkind Colin voor de 19de keer gedumpt wordt door een Katherine, vertrekken hij en zijn maat Hassan op reis. De reis leidt naar het plaatsje Gutshot, naar Lindsey Lee Wells en haar moeder, en naar een inzicht of twee. Heerlijk van toon, subtiel van humor.
Zie ook het nog steeds bijzonder fijne Sparksflyup.
John Green An abundance of Katherines. Dutton Books, 2006.

Wolf
Nene en Coppe zijn vrienden. Maar wanneer Coppe een ongeluk krijgt en nadien een hond, lijkt die vriendschap ineens over. Een klein verhaal over grote dingen, dat tot in de kleinste details klopt.
Martha Heesen Wolf. Querido, 2006.

Schijnbewegingen
Tweede keer en zo mogelijk nog beter dan de eerste keer. Nu pas goed gezien met welke draden Floortje Zwigtman haar verhaal weeft (noem het motieven, leitmotieven, thema's). Nu met een potlood sporen uitgezet. Want ik heb het vermoeden dat ik bij de derde keer nog meer dingen op hun plaats zal kunnen zetten.
Floortje Zwigtman Schijnbewegingen. Fontein, 2005.

De geschiedenis van mijn kaalheid
Ik vond Arnon Grunberg altijd een opgeblazen kikker, reden genoeg om niets van hem te lezen. Tot nu. Grunberg boeit. Liggen alvast klaar: Gstaad 95-98 en De azielzoeker. En in mijn hoofd Tirza.
Marek van der Jagt De geschiedenis van mijn kaalheid. De Geus, 2000.

De geest van Pegasus
Een wonderlijk boek, over Adir die zijn rol moet zin te vinden in het Circus (lees: het Leven) van Alledag en die eigenlijk alleen maar wil vliegen. Om traag te lezen en geen zin van te missen.
Harm Tilstra De geest van Pegasus. Afijn, 2006.

Kwaad bloed
Emma wordt naar een strenge katholieke kostschool gestuurd, want haar zus is 'ziek'. De schuld- en onschuldcomplexen van het Vlaanderen in de jaren '50-'60 worden knap geschetst, maar vooral de tweede helft weet te boeien.
Marita de Sterck Kwaad bloed. Querido, 2006.

Blauw geel rood
Precies wat ik ervan verwachtte en daarom net goed.
Joanne Horniman Blauw geel rood. Hautekiet, 2005.

Stad
Eerlijk is eerlijk: tegen alle verwachtingen in genoten van dit sprookje over ruimtelijke ordening. De prenten lijken een printje van een computerspel, zitten vol spannende details en worden subtiel omlijst door sprookjesachtige motieven. Erg mooi.
Koen de Poorter en Pieter Gaudesaboos Stad. Lannoo, 2005.

Het bezoek van de lijfarts
Omdat het links en rechts en her en der bejubeld werd, moest ik het ook zelf zien. Onder de indruk van de vertelstijl, het droge verslag dat tegelijk weet te boeien. Voor deze jaartallen-o-foob is het jaar 1756 even een ijkpunt.
Per Olov Enquist Het bezoek van de lijfarts. Ambo, 2000.

The Rotters' Club
Even fijn als de verfilming, eerder dit jaar op Canvas, maar met meer politiek. Benieuwd naar The Closed Circle.
Jonathan Coe The Rotters' Club. Viking, 2001.

The highest tide
Door de oceaan, haar fauna en haar flora een heel bijzonder verhaal over een opgroeiende jongen.
Jim Lynch The highest tide. Bloomsbury, 2005.

Surrender
Twee jongens, één pact: jij doet alleen nog goed, ik alleen nog kwaad. Knappe roman die uiteindelijk toch de beloofde psychologische thriller blijkt.
Sonya Hartnett Surrender. Walker Books, 2005.

Kapitein Corelli's mandoline
Perfect met op de achtergrond de dorre bergen en de blauwe baai van het plaatsje Petra op Lesbos: episch en groots en over de liefde. En veel beter dan de film.
Louis de Bernières Kapitein Corelli's mandoline. De Arbeiderspers, 2001.

Prep
Lee Fiora gaat naar een chique kostschool en doet haar verslag van vier jaar tussen de happy few. Het zou een verslag van een maatschappij kunnen zijn, maar ook een psychologisch portret.
Curtis Sittenfeld Prep. Picador, 2005.

De Tillermans (omnibus)
Vier kinderen worden verlaten door hun moeder en gaan op zoek naar een thuis. De twee eerste boeken grijpen me aan, maar het is Het verhaal van Dicey dat me echt beet heeft. Ik hou van de manier waarop Voigt in verschillende boeken haar Tillerman-universum blootlegt. Na 20 jaar amper verouderd.
Cynthia Voigt De Tillermans. Querido, 2006.

Het verhaal van Slimme Krol en hoe hij aan de dood ontsnapte
Toegegeven, het metrum stokt hier en daar. Maar verder geen kwaad woord: het is hard glimlachen bij de nieuwe Dendooven.
Gerda Dendooven Het verhaal van Slimme Krol en hoe hij aan de dood ontsnapte. Querido, 2006.

Foe
Robinson Crusoe revisited, maar vooral een uitgesponnen gesprek over vertellen en verhalen. Gelezen met een potlood bij de hand.
J.M. Coetzee Foe. Penguin Books, 1987.

Florian Knol
Nadat er een mus op Florians hoofd is komen zitten, ontmoet Florian Katja en oma en maakt zijn gewone leven ineens rare sprongen. Van Florian ga je meteen houden, veel zinnen ga je spontaan citeren.
Guus Kuijer en Peter-Paul Rauwerda (ill.) Florian Knol. Querido, 2006.

Het grote misschien
Een heftig jaar op een kostschool in Alabama.
Zie ook het bijzonder fijne Sparksflyup.
John Green Het grote misschien. Lemniscaat, 2005.

Black Swan Green
Het boek der boeken.
David Mitchell Black Swan Green. Sceptre, 2006.

Zomerzeer
Niet zomaar het zoveelste boek over een tiener-met-problemen, maar een authentiek verslag over de harde kanten van vrienschap. Een verhaal dat eigenlijk over verdriet en eenzaamheid gaat, dat prachtig van sfeer is en geschreven in de mooiste zinnen.
Hilde Hagerup Zomerzeer. Querido, 2005.

Jonkvrouw
Het verhaal van Marguerite van Male zoals het had kunnen zijn. Maar wat ik vooral onthoud is het zwierige vertellen en de kleine humor.
Jean-Claude van Rijckeghem en Pat van Beirs Jonkvrouw. Facet, 2005.

The English patient
Boek en film overtreffen elkaar.
Michael Ondaatje The English patient. Bloomsbury, 1992.

>> Eerder gelezen
>> Label: Laatst gelezen

Onderweg

Astrid Lindgren
De liefde voor Astrid Lindgren is me met de paplepel ingegeven. Mijn eerste grote avonturen heb ik beleefd met Madieke, Michiel en alle zes de kinderen van Bolderburen. Het zijn mijn broers en zussen en mijn neefjes en nichtjes. Astrid Lindgren en haar boeken zijn te beleven in het gezellige Junibacken in Stockholm, of in de kleine, prachtige Astrid Lindgren-gården in Vimmerby.

L'auberge espagnole
Het leven zoals het is als Erasmusstudent. Seks, drugs en valse dramatiek. In het minstens even sterke Les poupées russes gaat het verder.

Bart Moeyaert
Na Kus me was het raak. Het was zomer en ik schreef een brief vol bewondering en kreeg meteen een kaartje terug. Daarna werd het een held: veel van mijn denken en vinden heeft haakjes bij wat ik over en van hem las. Zo'n jeugdliefde vergeet je niet gauw.

Brooderie
Het leukst op een vrije zaterdagmorgen, aan een klein tafeltje buiten, met croissants, vers sinaasappelsap en een grote kop thee voor je. Je kijkt uit op een hobbelbaantje en op de majestueuze ingang van het Design museum en ziet hoe toeristen van hot naar haar en weer terug jagen, terwijl voor jou helemaal niets moet. En alles mag.
In de Jan Breydelstraat in Gent.

Coffee Lounge
Ze hebben koffie, sapjes, cake en chocoladetaart. Als het weer meezit, zit je lekker op het piepkleine terras. En: je wordt er ontvangen als een verre vriend.
Aan de Botermarkt in Gent.

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain
Het leven als een sprookje.

Green Wing
Absurd, sarcastisch en totaal geschift. 
Zie ook hier.

Göteborg
Mijn thuis van augustus 1999 tot juli 2000. Ik hou van steden met water en ruimte. Göteborg heeft het allemaal: de haven om de hoek (met het Operagebouw, de Lipstick, de steigers), de zee en de scheren twee straten verder. Een oneindig aantal cafés, boekhandels en (bijna) overal groen. Hier wil ik nog wonen. Ondertussen moet ik het doen met de ogen en wandelingen van Camilla Engman en Sandra Juto.

Jan, mijn vriend
Ik blijf het lezen en herlezen en wanneer ik rondloop op het Stockholmse Söder, weet ik: hier woont Krille. En daar woont Jan. Lees van Peter Pohl ook We noemen hem Anna en De regenboog heeft maar acht kleuren.

Jardin du Luxembourg
Ik ben twee keer in Parijs geweest; genoeg om te weten dat de Jardin du Luxembourg bijzonder aangenaam is om uren en uren te zitten lezen op een stoeltje.

Kanelbulle
Favoriet (Zweeds) kaneelbroodje.

Living
Nederlands lifestyle tijdschrift, voor quality time met mezelf. Mooi en eenvoudig vormgegeven. Over het goede leven, zonder gezeur over seks, kapsels en andere blingbling.

Nationalmuseum
Niet voor de volledige collectie, wel voor de muurschilderingen van Larsson, de trappen en het uitzicht over het water. En voor de koekjes in het restaurant, dat ook.
In Stockholm.

The office
Omdat het zo pijnlijk is dat ik er misschien nooit meer naar kijk en toch ook steeds weer. Favoriet is de scene met de nietjesmachine en de pudding.
Zie verder hier en bekijk na The office ook Extras.

Romantiek
'Geef me de tedere kracht in mijn handen / geef me de rillingen over mijn rug / geef dat we nu niet in leegte belanden / en geef ons de gloed van verlangen terug.' Van The Scene.

Schelde
Steden met water stelen mijn hart. Stockholm, Göteborg, Gent, Parijs. In eigen land is de Schelde favoriet.

Stockholm
De eerste keer had ik na één avond een filmrolletje vol. Stuk voor stuk vergezichten, met glinsterend water, meeuwen, groene koperen daken, gele en oranje gevels. En licht. Van dat licht met een gouden rand. Ik schreef aan mijn toenmalig lief: 'Als ik jou niet had, ging ik nooit meer terug naar België.' Ik ben terug gegaan. Na een week.
De liefde met dat lief ging uit, maar die voor de stad bleef. Die staat op stevige fundamenten. Minstens één keer per jaar probeer ik terug te gaan.

De tolbrug
Toen ik het voor het eerst las, ging De tolbrug van Aidan Chambers over alles wat ik op dat moment was en wou zijn. Nu gaat het over veel meer dan de zalvende eenzaamheid van een verlaten tolhuisje en is het één van de sterkste romans van een bijzonder sterk schrijver.

Tramkaart
'Ik heb tanden ik heb schoenen, / ik heb handen weinig geld maar voldoende sigaretten, / ik heb een tramkaart.' Van Remco Campert

Travis
In 1999 of 2000 zag ik hen in het studentenhuis in Göteborg. Fran Healy had bindteksten die ik nooit zou vergeten maar die amper de volgende ochtend haalden. Cd's waren duur in Zweden, een luxe waar ik zonder kon. The man who is de enige cd die ik er gekocht heb; het werd de soundtrack bij mijn jaar abroad, Driftwood het motto. Toen ik terug was heeft het maanden geduurd voor ik er weer naar kon luisteren, maar acht jaar later zie ik hen opnieuw. In Brussel. Ik brul alle nummers mee.

Uitzicht (1)
Na zeven jaar ontdek ik het uitzicht op Gent vanuit het MIAT. De torens krijgen een ander gezicht, de woonwijken liggen aan je voeten, het gebouw van de Bond Moyson staat ertussen als een baken.

Uitzicht (2)
Koffie with a view bovenop het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel.

VT wonen
Het oer-woonboekje. Vroeger las ik het thuis, nu koop ik het voor mezelf. 

What's eating Gilbert Grape
Vanwege de verre vlaktes, de binnenvetter Gilbert en bruisende Becky.
Lasse Hallström werd in één slag een persoonlijke held, maar kon dat in zijn latere films niet blijven.

Wit
In ons eigen huis worden alle muren wit.

You've got mail
Iedereen heeft een film die over hem of haar gaat, las ik pas in de krant. You've got mail gaat over mij - een perfectere versie van mij. Als ik mijn leven wil opfleuren word ik heel even Kathleen Kelly, dan ga ik ook bossen bloemen kopen (daisies, liefst), met pompoenen zeulen en koffie uit een kartonnen bekertje drinken.

101 woonideeën
Fijn, toegankelijk woontijdschrift.

Laatst gelezen

Spiegeljongen
Laatste deel in de trilogie over straatjongen Adrian Mayfield die in het Victoriaanse Londen de (heren)liefde ontdekt. Het jammere aan meesterlijke trilogieën is dat ze stoppen na het derde boek, maar deze is gelukkig rijk genoeg om straks opnieuw te lezen.
Floortje Zwigtman Spiegeljongen. De fontein, 2010.

One day
Geestig en meeslepend relaas over Emma en Dexter, met de nodige humor en de nodige tragiek. Helemaal zoals dat hoort in een rom com (met kleine weerhaakjes).
David Nichols One day. Hodder, 2010.

Thirteen reasons why
Clevere adolescentenroman over de rol die we - ongemerkt - spelen in andermans leven.
Jay Asher Thirteen reasons why. Lemniscaat, 2010.

Mombakkes
Bijzondere sfeer, intrigerende vader-zoonrelatie en boeiende benadering van architectuur, maar de clou pakt me niet bij mijn nekvel.
Do van Ranst Mombakkes. Davidsfonds/Infodok, 2009.

Eksternacht
Geschreven als drie monologen: drie noodlottige verhalen waarin de duivel zich in het huwelijksbed nestelt.
Mieke Versyp, Pieter Gaudesaboos en Sabien Clement Eksternacht. Lannoo, 2010.

De brief voor de koning
Tiuri moet een geheime brief naar de koning van buurland Unauwen brengen. Dat wordt een tocht vol rovers, ridders en vooral veel gevaar. Goed gemaakt en sfeervol avonturenverhaal dat de tand des tijds grandioos doorstaat.
Tonke Dragt De brief voor de koning. Leopold, 1962.

Things the grandchildren should know
Verhaal van een man die zich vastklampte aan zijn muziek terwijl de wereld om hem heen verging en die zo langzaamaan rockster werd. Sober en rechttoe-rechtaan verteld, aangrijpend en vaak onvoorstelbaar.
Mark Oliver Everett Things the grandchildren should know. Abacus, 2009.

Marcelo en de echte wereld
Marcelo, 17 jaar oud en zich ergens aan de gunstige kant van het autismespectrum situerend, wordt door zijn vader de echte wereld in geduwd. Wat begint met aarzeling en tegenzin, eindigt in moed en vastberadenheid. Knap portret, zowel van Marcelo als van de echte wereld.
Francis X. Stork Marcelo en de echte wereld. Lemniscaat, 2010.

Het paradijs
De zondeval zonder rode appel en zonder slang, maar met een man en een vrouw van vlees en bloed.
Bart Moeyaert & Wolf Erlbruch Het paradijs. Querido, 2010.

Dagboek van een halve indiaan
Vlot en grappig en tragisch verhaal over een indianenzoon die - in tegenstelling tot alle andere indianen in het reservaat - het heft in eigen handen neemt en wel wat maakt van zijn leven. Het indianenthema doet het net (nét) boven het maaiveld uitsteken.
Sherman Alexie Dagboek van een halve indiaan. Lemniscaat, 2008.

Sofie en de pinguïns
Vrolijk boek over pinguïns: een (niet altijd geweldig spannend) verhaal en een informatief boek in één, met grappige fotostrips en geestige illustraties. Een klein feestje.
Edward van de Vendel, Floor de Goede, Ype Driessen en Willem Stam Sofie en de pinguïns. Querido, 2010.

Det är så logiskt alla fattar utom du
Heerlijk feelgood romcom puberboek.
Lisa Bjärbo Det är så logiskt alla fattar utom du. Rabén&Sjögren, 2010.

Vlammen
De hongerspelen, deel II. Meer van hetzelfde. Waar is deel III?
Suzanne Collins Vlammen. Van Goor, 2009.

De hongerspelen
Kinderen vechten tot ter dood in een arena, Big Brother kijkt met het hele land over hun schouder mee. Wie laatst overblijft, wint. Ik blijf tramhaltes te ver zitten, lees voor elk rood licht, steel minuten en pagina's tussen het werk door. De hongerspelen nemen het leven over.
Suzanne Collins De hongerspelen. Van Goor, 2009.

Dieven
Na 134 pagina's beslis ik dat geen enkel boek het waard is om mij 134 pagina's lang bij te vervelen. Hoe razendspannend het in de volgende 200 pagina's ook mag worden: ik geef op.
Will Gatti Dieven. Querido, 2010.

Slangenkuil
Een verzameling bij elkaar geharkte en los aan elkaar geknoopte thema's: van geweld tot opgroeien tot vluchtelingen tot you name it. De subtiele sfeerschepping kan het niet redden. Helaaspindakaas!
David Almond Slangenkuil. Querido, 2010.

De hemel van Heivisj
Prachtig oorlogs- slash familieverhaal, over hoe complex een oorlog is en hoe volwassen worden minstens even ingewikkeld is. Bevolkt door onvergetelijke personages en geschreven een onnavolgbare taal.
Benny Lindelauf De hemel van Heivisj. Querido, 2010.

Notwithstanding
Kroniek van het betere Britse plattelandsleven van weleer. Geestige, ontroerende portretten van een handvol dorpsbewoners.
Louis de Bernières Notwithstanding. Harvill Secker, 2009.

Een teken van leven
Ja, er bestaat nog slavernij in deze boze wereld. Netjes volgens de regels geschreven en daardoor zelden naar de keel grijpend verslag van hoe een argeloze jongen in en uit de slavernij sukkelt.
Karen Dierickx Een teken van leven. Clavis, 2010.

Ik denk dat het liefde was
Fictief levensverhaal van één van de vijf weggegeven kinderen van Jean-Jacques Rousseau. Die - oh ironie - van Emile en zijn opvoeding. Boeiende materie, keurig beschreven.
Kathleen Vereecken Ik denk dat het liefde was. Lannoo, 2009.

Waar zijt gij, schildpad
Ontroerende biografie van de minderbegaafde Audrey Flowers. Vol heerlijke personages en details die je van ver niet ziet maar die wel verhalen op hun kop zetten.
Jessica Grant Waar zijt gij, schildpad. Mistral, 2010.

Ik lieg maar één keer
Fascinerende film noir over de zomer waarin de 15-jarige Evie volwassen wordt.
Judy Blundell Ik lieg maar één keer. Moon, 2010.

Rico, Oscar en de spookschaduwen
Geestig en ontroerend verhaal over Rico, een volgens zijn moeder 'diepbegaafde' jongen. Alles duurt wat langer bij hem en hij is snel de draad kwijt. Wanneer hij onverwacht een vriend vindt en die vriend in de problemen komt, moet hij de bange buitenwereld te lijf gaan.
Andreas Steinhöfel & Peter Schössöw Rico, Oscar en de spookschaduwen. Davidsfonds/Infodok, 2010.

Dissus
Zó moet de Odyssee bedoeld zijn: vol vaart, enthousiasme, ritme, wilde avonturen, zot geweld en stil verdriet.
Simon van der Geest & Jan Jutte (ill.) Dissus. Querido, 2010.

Keizer
Keizer is één van die gevoelerige kinderboekenjongens, maar wel één van de betere. Drie mooie boeken bij elkaar.
Koos Meinderts & Annette Fienieg (ill.) Keizer. Lemniscaat, 2008.

Django en de papegaai
De weergaloze kleuter Django wil een papegaai en is ontroostbaar wanneer hij allergisch blijkt voor Mister Krok. Met geweldige illustraties van Lilian Brøgger.
Edward van de Vendel & Lilian Brøgger (ill.) Django en de papegaai. De Eenhoorn, 2009.

Drie seconden
Maatschappijkritiek - volgens de beste Scandinavische traditie - vermomd als thriller. Maar dit is zwarter, rauwer, gewelddadiger en complexer dan de gemiddelde Scandinavische thriller. Drie seconden vraagt hardop welke prijs individuen, autoriteiten en de maatschappij moeten betalen wanneer de politie infiltranten inschakelt. Maar is gelukkig vooral bloedstollend, ingenieus en zwaar verslavend.
Roslund & Hellström Drie sekonden. De Geus, 2010.

Kluis 21
Pikzwarte thriller die geen whodunnit is en zelfs geen whydunnit maar die veel zegt over de (te?) verregaande goedheid van sommigen.
Roslund & Hellström Kluis 21. De Geus, 2006.

Soldaten huilen niet
Wie er ook moge doodgaan, er is te veel peis en vree en rozengeur en maneschijn in deze Charleston. Was het niet voor het onderwerp (de Bloomsbury group, Virginia Woolf), dan had dit boek voor mij niet gehoeven.
Rindert Kromhout Soldaten huilen niet. Leopold, 2010.

Roodwaternacht
Een spektakel: verhalen, poëzie, illustraties, foto's. Favoriet: het gedicht 'Boom' van Jaap Robben (met illustraties van Ingrid Godon).
Roodwaternacht. De Dagen, 2010.

We moeten het even over Kevin hebben
Dit is allesbehalve een gezellig boek. Het is het intense, aangrijpende, confronterende en verontrustende verhaal van een mislukt moederschap.
Lionel Shriver We moeten het even over Kevin hebben. Contact, 2010.

Hart van inkt
Avontuur over lezen en boeken, met personages die (letterlijk) tot leven komen en slechteriken die verrassend donker zijn.
Cornelia Funke Hart van inkt. Querido, 2005.

De boomhut
Een prentenboek zonder woorden en zonder 1001 verhalen, maar sfeervol, rustig en uitbundig genoeg om lang te boeien.
Marije en Ronald Tolman De boomhut. Lemniscaat, 2009.

Wild verliefd
Honderden, duizenden verliefde, verleidende en vrijende beesten op een rij: leerrijk en fascinerend. Met zo'n blijheid en vaart geschreven dat je er op slag vrolijk van wordt, al wordt het na een tijdje wat te veel van het goede.
Ditte Merle Wild verliefd. The House of Books, 2009

Keepvogel: het diepste gat
Aandoenlijke kluns Keepvogel graaft een gat op zoek naar de Allerbijzonderste Ontdekking en komt uit bij het begin. Geen nieuw idee, maar geestig gedaan.
Wouter van Reek Keepvogel: het diepste gat. Leopold, 2009.

De kleine Odessa
Zie De hondeneters: een goed idee maakt nog geen goed boek. Leuk gevonden met al die auteurs die elkaar onder de voeten lopen, maar het is allemaal te veel en te oppervlakkig. Dit mocht gebalder.
Peter van Olmen De kleine Odessa. Van Goor, 2009.

De hondeneters
Marita de Sterck weet hoe ze een stevig verhaal vertelt. Maar hier staan de zorgvuldig geplande plot en de bedoelingen van de auteur het verhaal en de personages in de weg. Dit moest bij de keel grijpen, maar het deed me niets.
Marita de Sterck De hondeneters. Querido, 2009.

The lovely bones
Nauwkeurig verslag van hoe een familie reageert op de gewelddadige dood van de tienerdochter. De dode dochter vertelt, wat het boek dat kleine beetje extra geeft.
Alice Sebold The lovely bones. Picado, 2009.

The wild things
Een interpretatie zoals deze toont vooral hoe rijk het originele prentenboek van Sendak is. Desalniettemin een knappe roman met een onvergetelijke Max in de hoofdrol.
Dave Eggers The wild things. McSweeney's, 2009.

Latino King
Een goed gemaakte actiefilm, geschreven met een vaart waar je van achterover slaat, maar ook met - geheel volgens de regels van het genre - een hoofdpersonage dat je nooit écht leert kennen.
Bibi Dumon Tak & Castel Latino King. Querido, 2010.

Het Winterpaleis
Leuk en boeiend genoeg, maar nét niet raak. Boyne wil te veel: én een meeslepend liefdesverhaal schrijven, én het Rusland en Europa van de 20ste eeuw tekenen, én iets met Dat Verhaal Rond Anastasia doen.
John Boyne Het Winterpaleis. Arena, 2009.

American wife
Het verhaal van een leven, een huwelijk en een president. Meer nog dan een schitterende studie van een president die misschien beter geen president geworden was, is dit een prachtige autobiografie van (toch niet zo) een doodgewone Amerikaanse vrouw.
Curtis Sittenfeld American wife. Random House, 2008.

De vriend van de vriendin van de moeder van Maja
Intrieste en aangrijpende bundel rond personages die elkaar net niet (kunnen, willen) raken.
Katarina Kieri De vriend van de vriendin van de moeder van Maja. Van Goor, 2009.

Kind 44
Detective, thriller en verslag van de mid 20ste eeuwse Sovjet Unie in één. Spannend, fascinerend en bijna ongelooflijk.
Tom Rob Smith Kind 44. Anthos, 2008.

In koelen bloede
Ijzersterk verslag van een spijtige moordzaak, twee verloren zielen en misdaad tout court.
Truman Capote In koelen bloede. De Arbeiderspers, 2005.

De kleine vreemdeling
Een zogezegd spookverhaal dat vooral een heel mooi (donker, gedetailleerd, sfeervol) beeld geeft van een landhuis en een adellijke familie in verval.
Gezellig lezen.
Sarah Waters De kleine vreemdeling. Nijgh & Van Ditmar, 2009.

De kleur paars
Maatschappelijk verantwoord enzoverder enzovoort, maar vooral: wat een stijl.
Alice Walker De kleur paars. In De Knipscheer, 2001.

Slumdog millionaire
Perfect voor een zonnige zomerdag: 's ochtends beginnen, 's avonds uit. Wervelt en raast en leest als een trein.
Vikas Swarup Slumdog millionaire. Mouria, 2009.

In die heerlijke zomertijd
Thriller die niet zo bijzonder erg thrilt, maar die zich afspeelt op het Zweedse vakantieparadijs Gotland. En dat maakt veel, zo niet alles, goed.
Mari Jungstedt In die heerlijke zomertijd. Bruna, 2009.

Ziek van liefde
Oh hemel, wat een gezeur. Geef mij maar Boetekleed en Aan Chesil beach.
Ian McEwan Ziek van liefde. Manteau, 2009.

Jan, mijn vriend
Na de zoveelste lezing, blijf ik nieuwe dingen zien en andere dingen onderstrepen. Eén van de aangrijpendste en knapste boeken ever.
Peter Pohl Jan, mijn vriend. Querido, 1999.

De scheepsjongen
De veertienjarige John Jacob Turnstile meert aan op de Bounty en doet het verhaal van een noodlottige reis. En hoe! Turnstiles manier van vertellen - gevat, laconiek, licht ironisch - maakt van dit boek een waar feest.
John Boyne De scheepsjongen. Arena, 2008.

Schaduwen in de schemering
Gevoelerige jongen doet zijn best volwassen te worden in een omgeving van vreemde creaturen. Helaas: anderen deden hetzelfde beter.
Henning Mankell Schaduwen in de schemering. De Geus, 2009.

The shipping news
Het leven van Quoyle, professioneel loser die (toch) het stille geluk vindt. Maar vooral een geweldige, bonte verzameling van Newfoundlanders. Heerlijke sfeer.
Annie Proulx The shipping news. Fourth Estate, 1993.

De uitvinding van Hugo Cabret
Mooie mix van woord en beeld en film.
Brian Selznick De uitvinding van Hugo Cabret. Mynx, 2007.

Louize en de listige kat
Vrolijk en geestig mysterie met een eigenzinnig meisje, een Noors moerasmonster, een listige kat, een stuk of wat schoothondjes en veel, heel veel fijne tekeningen.
Chriss Ridell Louize en de listige kat. Manteau, 2009.

Het bewijs
Van wat ontegensprekelijk waar is tot de vraag wat überhaupt waar is. Even hard als Het dikke schrift, maar net iets minder sterk.
Agota Kristof Het bewijs. Van Gennep, 2007.

Het dikke schrift
Een tweeling overleeft een oorlog en doet verslag. Ze schrijven alleen dingen neer die ontegensprekelijk waar zijn. Aangrijpend in alle ware eenvoud.
Agota Kristof Het dikke schrift. Van Gennep, 2007.

Nestvallers
Het leven van Gentse weeskinderen in de jaren '30 is niet om mee te lachen, maar het verhaal kruipt minder in de kleren dan dat van Marja.
Lies Bate Nestvallers. Davidsfonds/Infodok, 2008.

Let it snow: three holiday romances
Drie verhalen die (een klein beetje) in elkaar haken. Drie keer onvervalste puberromantiek, met op de achtergrond sneeuwstormen, kerstbomen en cheerleaders. (Als vanouds) waanzinnige dialogen van John Green.
John Green, Maureen Johnson, Lauren Myracle Let is snow: three holiday romances. Puffin, 2008.

>> Label: Laatst gelezen
>> Laatst gelezen (ouder)
>> Laatst gelezen (oudst)